Don't go
เรือนกายแกร่งเอนหลังพิงไปกับโซฟาตัวกว้าง ตรงหน้ามีกระป๋องเบียรสองกระป๋องกับซองขนมที่ถูกเปิดทิ้งไว้ ร่องรอยบางส่วนที่ถูกกินไปหลงเหลือเป็นเพียงเศษเล็กๆ
มือหยาบคลายความแน่นของปมเทคไทออกพร้อมกระดุมเม็ดบน นัยน์ตาสีเข้มเหลือบมองหน้าปัดนาฬิกาที่บอกเวลาเที่ยงคืนกว่าย่างเข้าสู่วันเสาร์ที่เป็นวันพักผ่อนสำหรับพนักงานบริษัทอย่างเขา ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเสยเส้นผมที่ปรกลงมาขึ้นสู่ที่เดิม วางกระป๋องเบียรในมือลงกับพื้นโต๊ะ ชูแขนยืดเส้นที่เมื่อยขบมาทั้งวันก่อนที่จะชะงักเมื่อได้ยินเสียงกดออดดังขึ้นที่หน้าห้อง
ร่างสูงขมวดคิ้ว ขายาวก้าวพาร่างของตัวเองมาที่หน้าห้อง อินเตอร์คอมทำหน้าที่ฉายภาพผู้มาเยือนใหม่ก็ทำเอาหัวใจของร่างสูงเต้นไม่เป็นส่ำ
มือยาวกระชากประตูออกด้วยความรวดเร็ว ร่างเล็กที่เฝ้ารอมาตลอดสามเดือนก็มาอยู่ตรงหน้าตัวเอง
"กลับมาแล้ว อ่ะ!"
นัยน์ตาของร่างสูงเบิกกว้าง ก่อนจะดึงร่างบางเข้ามากอด แน่นเสียจนร่างบางหัวเราะออกมาเล็กน้อย
"คิดถึงล่ะสิ"
จองกุกไม่ตอบ เขากระชับวงแขนแน่นขึ้น ซึมซับความรู้สึกที่ได้กอดร่างบางให้เต็มที่ กลิ่นหอมที่คุ้นเคย เรือนกายนุ่ม
คิดถึง
คิดถึงทุกอย่างที่เป็นจีมิน
ดึงร่างเล็กเข้ามาในห้องกว้าง ใช้แผ่นหลังบางแนบไปกับบานประตู กดริมฝีปากหยักได้รูปลงบนริมฝีปากอิ่มด้วยความคิดถึง แนบแน่นเท่าที่จะทำได้ คละเคล้าด้วยรสชาติเบียรที่ซ่านอยู่ในปาก มอมเมาด้วยปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัด ลมหายใจคนตัวเล็กขาดห้วง จนร่างสูงต้องผ่อนอากาศให้
YOU ARE READING
sf/os kookmin | EMPTY
Fanfictionความพิเศษของ ความว่างเปล่า คือ การไม่มีอะไรเลย #กุกมินว่างป่าว
