สายลมเคลื่อนไหวแผ่วเบา พัดผ่านพาผิวสัมผัสอย่างอ่อนโยน สถานที่เงียบงันทิ้งไว้เพียงความทรงจำและความรู้สึกที่ยากจะลืมเลือน
ป้ายหินอ่อนสลักลึกด้วยตัวอักษรสีทอง ประดับลวดลายสวยงามไว้เป็นกรอบ ใครต่างก็ไม่อยากให้ชื่อที่ปรากฏต้องเป็นคนใกล้ตัวของตน แต่จะทำอย่างไร ในเมื่อเราก็หลีกเลี่ยงสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้
ทรุดกายนั่งลงบนพื้นหญ้านุ่ม วางช่อดอกไม้สีขาว บอบบางไม่ต่างจากชีวิตของคน จะบอบช้ำจนเฉาหรือตายลงวันใดก็ไม่มีใครอาจรู้
"คิดถึงแม่จัง" ฝ่ามือเล็กแตะแต้มแผ่วเบา พื้นหินเย็บเฉียบทดแทนด้วยความอบอุ่นของฝ่ามือเล็ก
ริมฝีปากบางระบายรอยยิ้มแม้แววตาจะเศร้ามากเพียงไหนก็ตาม
การก้าวเข้าสู่วงการนี้ทำให้จีมินสูญเสียอะไรไปหลายอย่าง แต่ร่างบางก็หันหลังกลับไม่ทันเสียแล้ว เพียงแค่เดินหน้าต่อไป สู่ความดำมืดที่เกาะกุมจนไม่อาจชุดรั้งตัวเองให้รอดพ้น
ร่างสูงเพียงแค่ยืนสงบนิ่งอยู่ด้านหลัง นัยน์ตาคมทอดมองแผ่นหลังเล็กที่แบบรับภาระอันหนักอึ้งไว้มากมาย
"ส่วนผู้ชายคนนี้ ชื่อจองกุก เป็น- "
"คนรักครับ"
สิ้นเสียงของร่างสูงริมฝีปากอิ่มก็เม้มแน่น นัยน์ตาเรียวรีหันไปมองค้อนคนที่ยืนยิ้มอยู่ด้านหลังเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้น
"...ผมไปก่อนนะ ไว้ว่างๆจะมาหา" คนตัวเล็กลุกขึ้น โค้งกายตรงหน้า เช่นกันกับจองกุก ก่อนที่ทั้งสองจะเดินกลับมาที่รถ
"อยากไปไหนมั้ย" ร่างสูงถามขึ้นขณะออกเกียร์
"ผับ"
"ย้อนความหลังรึไง"
"เราเป็นแฟนกันอยู่ไม่ใช่เหรอ"
YOU ARE READING
sf/os kookmin | EMPTY
Fanfictionความพิเศษของ ความว่างเปล่า คือ การไม่มีอะไรเลย #กุกมินว่างป่าว
