เจ็บเหรอ..
เจ็บกายคงใช่ แต่เจ็บใจคงไม่ถึงเสี้ยวหนึ่งของจองกุกหรอก
เปลือกตาบางเปิดขึ้นอย่างช้าๆ เหลือบมองรอบกายที่มีผ้านวมสีเทาหม่นปกคลุม เรือนร่างเล็กสวมเสื้อเกินไซส์สีดำของร่างสูงไว้ กับห้องนอนแสนคุ้นตาถึงมาจะมาเหยียบจนแทบจะนับครั้งได้
ความเจ็บปวดทางด้านร่างกายยังส่งผลกระทบให้ร่างบางต้องส่งเสียงร้องผ่านลำคอแห้งผาก ช่วงล่างที่ชาจนแทบจะขยับไม่ได้ ร่องรอยช้ำขึ้นสีม่วงตามหัวเข่า ข้อมือ รอยกัดจนเป็นเลือดห้อบนแผงอกบาง
จีมินฝืนกายชันตัวขึ้น เอนแผ่นหลังพิงไปกับหัวเตียง ใช้ฝ่ามือลูบใบหน้าของตัวเองแผ่วเบา ยามแพขนตางอนหลับลง ภาพเมื่อคือก็ไหลเข้ามาเป็นเทปที่ไม่มีกำหนดวันสิ้นสุด
ทั้งความรุนแรง เสียงกรีดร้อง คราบน้ำตา กลิ่นคาวเลือด
น้ำตาของจีมินไหลได้ยังไงนะ...
"ฮึก"
ฟันบนขบลงริมฝีปากล่างแน่น จากหยดหนึ่งเป็นหยดสองและสาม สั่นระริกด้วยความรู้สึกผิดที่เหมือนมีดคมกดลงมาบนอกอย่างช้าๆ กลายเป็นแผลเหวอะหวะ ที่รอการซ้ำเติม
"เสียใจเหรอ..."
"!!!"
ร่างสูงที่ยืนพิงกรอบประตูอยู่ตรงหน้าร่างบางเอ่ยขึ้น หลังจากที่เห็นลูกแมวตัวน้อยร้องไห้สั่นไหวปานใจจะขาด
นัยน์ตาเล็กเบิกกว้าง ก่อนที่จะเลื่อนมือมาเช็ดน้ำตาตัวเองจนใบหน้าหวานขึ้นสีแดง ทิ้งไว้เพียงเสียงสะอื้นและสายตาแข็งกร้าวที่จ้องมาทางร่างสูงอย่างถือดี
"นาย...ต้องการอะไรกันแน่จองกุก"
ร่างสูงยิ้ม ขายางพาร่างตัวเองมานั่งลงบนปลายเตียง
ŞİMDİ OKUDUĞUN
sf/os kookmin | EMPTY
Hayran Kurguความพิเศษของ ความว่างเปล่า คือ การไม่มีอะไรเลย #กุกมินว่างป่าว
