ตอนนี้ยิงตายกันเป็นผักปลา
ใครรับไม่ไหวแนะนำให้เลื่อนหนี
ดูสิ้ใครมันจะว่าฉันก็อปเขาอีกมั้ย #เงาแค้น
8.15 P.M.
Seoul, South Korea
เรือนกายหนาเจ้าของส่วนสูงเกือบ 6 ฟุตก้าวเดินไปยังบานประตูสีเทาตรงหน้า บนตึกสูงที่ไม่มีพนักงานหลงเหลืออยู่ แต่เชื่อเถอะ คนบ้างานอย่างนัมจุนยังต้องนั่งปั้มตรายางโง่ๆอยู่ในห้องของผู้บริหารแน่นอน
พลั่ก
บานประตูถูกเปิดออก พร้อมกับร่างของจองกุกที่เดินเข้าไป เป็นไปตามคาด ร่างของชายผู้ที่จองกุกเรียกได้เต็มปากว่า 'พี่ชาย' ยังนั่งทำงานในนามของบริษัทส่งออกอาหารแช่แข็งรายใหญ่
"กูจำได้ว่าไม่มีรายชื่อของมึงในตารางนัดของกู"
นัยน์ตาเรียวรีของคนเป็นพี่เหลือบมองใบหน้าของน้องชายที่ไม่หลงเหลือแววความขี้เล่นไว้แม้แต่น้อย จนคิ้วสวยได้รูปต้องเลิกขึ้นด้วยความแปลกใจ
"เป็นอะไร"
"ส่งใครไปชิงตัวจีมิน" น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความไม่พอใจของคนเป็นน้องทำเอาพี่ชายยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย
"สนด้วยรึไง ไหนบอกจบงานนี้จะพัก"
"อย่าเล่นลิ้นได้มั้ย"
"จะมาขอร้องก็พูดกันดีดีสิ" นัมจุนฉีกยิ้มร้าย เขาถือไพ่เหนือกว่าเด็กน้อยตรงหน้า ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าไอ้เด็กเลือดเย็นกำลังเปลี่ยนไป
"โอนงานมาให้ผมแล้วเอางานดูแลรัฐมนตรีให้คนนั้นแทน"
"เหตุผล?"
"ผมไม่ไว้ใจคนที่พี่ส่งไป"
"แล้วมึงมั่นใจในฝีมือตัวเอง?"
"งานนี้มันไม่ได้ง่ายอย่างที่พี่คิดนะ พี่ส่งมือใหม่ไปช่วยจีมินมีหวังเสียทั้งงานเสียทั้งคน"
YOU ARE READING
sf/os kookmin | EMPTY
Fanfictionความพิเศษของ ความว่างเปล่า คือ การไม่มีอะไรเลย #กุกมินว่างป่าว
