เปลือกตาสีเข้มเบิกขึ้น เผยดวงตากลมโตสีเข้มที่มีแววอิดโรย ร่างสูงตื่นขึ้นมาอีกครั้งในเช้าที่ดูไม่สดใส กายใหญ่ลุกขึ้นจากเตียงกว้างอย่างช้าๆ กองเอกสารมากมายที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ยิ่งบริษัทดีขึ้นมากเท่าไหร่ งานก็เพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว ความรับผิดชอบมากมายก็จะมาตกอยู่ที่เขาเช่นกัน
ปลายนิ้วชี้กับนิ้วโป้งยกขึ้นมานวดขมับตัวเอง ยืดแขนคลายความเมื่อยขบบริเวณบ่ากว้าง ชุดที่ยังใส่เป็นเสื้อเชิ้ตกับกางเกงสแลคที่สวมอยู่เมื่อวาน เขาหลับไปเพราะความอ่อนเพลีย
เอกสารการตามหาจีมินกระจายอยู่ทั้วเตียง หากแต่ไม่มีที่ใดสามารถยืนยันที่อยู่ของคนตัวเล็กได้ร้อยเปอร์เซ็น ต่อให้เพิ่มเงินกับนักสืบมากเพียงไหน แต่ก็ที่ไม่มีชื่อผู้อยู่อาศัยในบ้านบริเวณรอบโรงพยาบาลเป็นชื่อจีมินแม้แต่น้อย
ทำอย่างไรจึงจะได้คืนมา
ทำอย่างไร...
เอนแผ่นหลังพิงกับหัวเตียง ภาพของคนตัวเล็กที่กระจายอยู่ทั่วพื้นเตียง มีเพียงภาพเดียวที่ชัดเจน
รอยยิ้มของจีมิน
คิดถึง
ขอโทษ
...รัก
ไม่รู้ว่าถ้าหาเจอจะทำอย่างไร จะเดินเข้าไปขอโทษหรือไม่ หากคนตัวเล็กยังรับฟัง อยู่ตรงนั้นจะมีความสุข จะมีใครดูแลรึเปล่า
เหมือนคนหลงทาง ทุกอย่างดูมืดมนไปหมด เขาเหลืออยู่ตัวคนเดียว กำลังใจแสนริบหรี่ที่หวังจะเจอคนตัวเล็กอีกสักครั้งกำลังจะหายไป
อยากเห็นหน้า อยากสัมผัส อยากกอด อยากขอโทษและอยากบอกว่ารักอีกสักครั้ง
แตะแต้มผิวกระดาษแผ่วเบา หยาดน้ำตาที่ไหลลงจากดวงตาของร่างสูงอย่างช้าๆ ความเจ็บปวดเทียบไม่ได้กับสิ่งที่ร่างบางได้เคยเจอ ปลอบตัวเองซ้ำว่าสมแล้วกับสิ่งที่เคยทำลงไป แต่ผิดมั้ยที่หวังอยากจะได้เจอกับจีมินอีกสักครั้ง และสิ่งหนึ่งที่สำคัญกว่าสิ่งใด
YOU ARE READING
sf/os kookmin | EMPTY
Fanfictionความพิเศษของ ความว่างเปล่า คือ การไม่มีอะไรเลย #กุกมินว่างป่าว
