เข้าวันที่ 5 ของการมาอยู่ในเพนท์เฮาส์ของจอน จองกุก จีมินก็เริ่มจะชินกับการอยู่ที่นี่และเริ่มจะชินกับอาการผีเข้าผีออกของจองกุก ที่บางวันก็ดีจนหวั่นใจ กับบางวันที่ร้ายจนจีมินกลัว
คนตัวเล็กนั่งอยู่บนโซฟาที่จะกลายเป็นที่ประจำไปเสียเเล้ว มีซากขนมและน้ำบางส่วนถูกวางไว้บนโต๊ะและร่างของจีมินที่นอนเหยียดอยู่บนโซฟา
อืม ยอมรับว่าจองกุกเลี้ยงดีมาก อาหารขนมน้ำ ไม่ขาดมือ แถมแต่ละอย่างก็เป็นของที่จีมินชอบทั้งนั้น หรือนี่คงจะเป็นหนึ่งในแผนการให้เหยื่อมีความสุขก่อนเฉือดสินะ
อืมๆ จีมินกินทั้งน้ำตาเลยล่ะ
คนตัวเล็กพลิกกายเป็นนอนคว่ำ ใช้เเขนสองข้างมาคลองกันไว้เเล้ววางใบหน้าของตัวเองลง ขาเรียวสองข้างดีดไปมาตามจังหวะเพลงที่ดังออกมาจากทีวี
ไหนๆก็เหลืออีก10วัน ขอให้เป็น10วันที่ดีละกัน
มุมปากยกยิ้มน่ารัก เผยอริมฝีปากร้องเพลงด้วยน้ำเสียงหวาน โยกหัวจนกลุ่มผมนุ่มไหว ขาเรียวดีดสลับขึ้นลง
แต่ดูเหมือนจะอินกับเพลงไปเสียหน่อยจนไม่ได้ยินเสียงของร่างสูงที่เดินเข้ามาในเพนท์เฮาส์ จองกุกถอดเสื้อสูทออกมาพาดไว้กับเเขนตัวเอง ความรู้สึกเหนื่อยตลอดทั้งวันเหมือนจะหายไปเพียงเเค่ยืนมองคนตัวเล็กขับร้องเพลงเสียงหวาน
เมื่อเพลงโปรดจบลง จีมินเผลอระบายรอยยิ้มน่ารัก ก่อนที่ตาขวาจะเห็นเงาดำแปลกๆ
ใบหน้าหวานหันขวับก่อนจะเบิกตากว้าง ริมฝีปากอิ่มสีชมพูสดเผยอออกจากกันเล็กน้อย ก่อนที่ร่างเล็กจะรีบดีดตัวถึงนั่งหลังตรง ขาเรียวหย่อนลงจากโซฟาแล้วเอาหมอนอิงมาวางไว้บนต้นขา
"อะ แฮ่ม" กระแอมออกมาเล็กน้อย ก่อนจะรีบเปลี่ยนช่องเป็นข่าวรายวันเเทน
KAMU SEDANG MEMBACA
sf/os kookmin | EMPTY
Fiksi Penggemarความพิเศษของ ความว่างเปล่า คือ การไม่มีอะไรเลย #กุกมินว่างป่าว