เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้น
มิได้อ้างอิงจากความเป็นจริง ยกเว้นคู่พระ-นาง
(อย่างงี้ก็ได้เหรอ)
metanoia
แสงสุริยันในชั่วยามสุดท้ายใกล้ลับจากนภา เฉกเช่นเดียวกับขบวนขุนนางจากเมืองเหนือกำลังเข้าสู่ตัววังหลวงส่วนกลาง เพลานี้ใกล้พลบค่ำเสียเต็มที แสงไฟจากโคมสีส้มแดงเปล่งแสงเรืองดูงดงาม
ร่างบอบบางก้าวลงมาจากเกี้ยวทรงสูงดูสง่าสมฐานะ ใบหน้าหวานคล้ายอิสตรี ผิวเนียนขาวราวกับหิมะแรกเหมันต์ นัยน์ตาเรียวรีทรงเสน่ห์ ริมฝีปากอิ่มเผยอหอบเล็กน้อยเมื่อหวาดสายตามองทัศนียภาพโดยรอบวังหลวง
มาถึงเสียที
แอบขมุบขมิบพึมพัมออกมาเล็กน้อย ระยะทางจะเมืองเหนือมาถึงวังหลวงส่วนกลางนี่มันห่างไกลจนร่างบางที่นั่งมาเป็นเวลานานรู้สึกเมื่อยขบไปหมด
"คุณชาย เชิญทางนี้เลยเพคะ" ใบหน้าหวานหันตามเสียงเรียกของซังกุง คนตัวเล็กพยักหน้าเบาๆก่อนจะหันไปเห็นชายมากอายุที่กำลังลงมาจากเกี้ยวถัดไป
ผู้เป็นบิดาส่งยิ้มให้ลูกชายหน้าหวาน ส่งสัญญานให้มาพบกับเมื่อใกล้มื้อค่ำซึ่งคนตัวเล็กก็ไม่ได้อิดออดอะไร อยากจะพักผ่อนเสียด้วยซ้ำถ้าไม่ติดว่าเป็นการเสียมารยาทเกินไป
นัยน์ตาเรียวรีกวาดมองพื้นที่โดยรอบของวังหลวง ยามเทศกาลประจำเมืองเช่นนี้ ภายในวังต่างวุ่นวายเหลือคณา หากแต่เหล่าซังกุงกลับถูกอบรมมาอย่างดี สามารถจัดการที่พักที่อยู่ให้แขกบ้านแขกเรือนได้อย่างลงตัวและไม่มีความวุ่นวาย
เพื่อเป็นการให้เกียรติแขกที่มีจากที่ต่างๆ ตำหนักของจีมินจึงอยู่ทางทิศเหนือ ไม่ใหญ่โตมากนัก เครื่องเรือนเรียบง่าย ตกแต่งด้วยดอกไม้แห้งรมกลิ่นหอม หากเปิดหน้าต่างจะทอดมองเห็นเดือนได้อย่างชัดเจน
VOUS LISEZ
sf/os kookmin | EMPTY
Fanfictionความพิเศษของ ความว่างเปล่า คือ การไม่มีอะไรเลย #กุกมินว่างป่าว
