เพราะ Made in Thailand แดนดินไทยเรา
จองกุก = เจษฎา เรียกสั้นๆว่า เจได ชื่อไม่เข้ากับหน้าแต่คารมพี่ว่าพาน้องเคลิ้ม
จีมิน = จ๊าบ เจิดจรัส จิกทะลวงโลก
คำหยาบเต็มไปหมด รับไม่ได้ก็ต้องรับให้ได้
แต่งขึ้นตอนเรียนชีวะเรื่องระบบหายใจของสัตว์ปีกและขัดเกลาพล็อตตอนกินหมูกระทะ
จิกรักสลักใจ
ร่างแกร่งในชุดช่างสีดำรูดซิปลงมาถึงช่วงกลางลำตัวและใช้แขนเสื้อพันรอบเอวสอบ ดูฮอตไม่น้อยเมื่อด้านในสวมเสื้อกล้ามสีดำอวดเรือนกายแกร่งน่าซบตามประสาชายหนุ่มวัย 32 ปีในตำแหน่งเจ้าของอู่ซ่อมรถ ที่เขาติดปากเรียกกันว่า
"เฮียเจ! พวกผมจะออกไปซื้อข้าวมันไก่ไม่ใส่ผักเฮียจะเอาไรป่ะ"
"กูเอาใส่ผัก"
"ได้ครับเฮีย"
รับคำก่อนจะเบิกเงินในส่วนของข้าวกลางวันไปเพื่อใช้เลี้ยงชีพชายฉกรรจ์ราวๆ 7 ชีวิตที่กำลังซ่อมรถอย่างขะมักเขม้น ไม่เว้นแม้แต่เฮียเจที่กำลังใช้ปากคาบไฟฉายขนาดเล็กและส่องเข้าไปใต้เครื่องยนต์
อู่ซ่อมรถท้ายหมู่บ้านมีลูกค้าอย่างไม่ขาดสายเอนเอียงไปทางลูกค้าสาวไม่น้อยเพราะความฮอตปรอทแตกของหนุ่มๆ ช่างซ่อมในอู่นี้การันตีทั้งความสามารถและหน้าตา จนแม่ค้าสาวในหมู่บ้านต่างก็ยอมจะเอารถเข็นผักมาเติมลมยางที่นี่เสียให้ได้
รู้ตัวอีกทีก็ค่ำมืดจนถึงเวลาปิดอู่แล้ว ฝ่ามือหนายกผ้าขนหนูผืนเล็กที่พาดบนบ่าซับเหงื่อตัวเอง ลูกน้องทั้งหลายลากลับบ้านไปหลังจากที่เสร็จงานตามหน้าที่ของตนเอง เหลือเพียงร่างสูงกำลังเช็ครถที่เตรียมคืนสู่อ้อมอกของเจ้าของในวันพรุ่งนี้
YOU ARE READING
sf/os kookmin | EMPTY
Fanfictionความพิเศษของ ความว่างเปล่า คือ การไม่มีอะไรเลย #กุกมินว่างป่าว
