ปลายเท้าเล็กหยุดยืนอยู่หน้ารั้วสูง ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น แต่เพราะเหตุผลที่หนักแน่นพอสำหรับการมาเยือนสถานที่แห่งนี้ทำให้เจ้าของปรางแก้มใสไม่อาจถอยหลังกลับได้
"มาแล้วหรือ" และดูเหมือนเจ้าบ้านจะรู้ตัวไวเสียเหลือเกิน ไม่เผื่อเวลาให้ร่างน้อยได้คอยหายใจเป็นปกติ
ยามเย็นที่อากาศต่ำลงจนไอควันเห็นได้อย่างชัดเจอ เกล็ดขาวที่ร่วงโรยเกาะติดตามมวยผมสวยนั่นถูกปัดออกแผ่วเบาจากก้านนิ้วยาว ลากไล้แผ่วเบาลงมาที่กรอบหน้าหวาน ตั้งใจจะก้มลงฉกชิงกลีบปากบางแต่ก็ต้องชะงักหักห้ามใจไว้
"ข้าจะพาเจ้าไปยังสถานที่ฝึกซ้อมเสียก่อน, ตามมาสิ" กายสูงในชุดฮันบกสีดำ ขลิบขอบชายผ้าด้วยด้ายแดงเข้ม ดูน่าเกรงขามสมเป็นแม่ทัพใหญ่แห่งแดนใต้
บ้านพักขนาดกลางถือว่าพอเหมาะสำหรับผู้ที่ไม่ต้องการความวุ่นวายมากนัก ทั้งยังมีบริเวณสำหรับเป็นลานฝึกซ้อม ร่องรอยการต่อสู้ตามหุ่นไม้ที่ถูกทิ้งไว้ดูน่ากลัวไม่น้อย คล้ายกับเป็นที่ประลองของทหาร แต่ก็ยังถูกปกคลุมด้วยเงาไม้ร่มรื่น
เดินต่อเข้ามาไม่ไกลแต่กลับเงียบสงัดจนอดแปลกใจไม่ได้ว่านางรับใช้ในเรือนนี้มีหรือไม่
"ข้าจะวัดความสามารถของเจ้าเสียก่อน หากอยู่ในเกณฑ์ที่ดีพอจะปกป้องตัวเจ้าเองได้ บทเรียนก็จะไม่หนักหนามากนัก แต่ถ้าเจ้าอ่อนหัดเสียเกินเยียวยา ข้าก็จำเป็นต้องมอบบทฝึกหัดแสนหฤโหดให้" ร่างสูงหยุดลง ก่อนจะหันกลับมา "หวังว่าเจ้าจะไม่ถือโกรธเอาความข้านักนะ"
"มิบังอาจหรอกท่านแม่ทัพ"
จองกุกยกยิ้ม ฝ่ามือหนาจับเข้าที่มีดสั้นเล่มหนึ่งบนโต๊ะกว้างที่เต็มไปด้วยนานาอาวุธ หมุนควงในมือด้วยท่าทางคล่องแคล่ว ก่อนจะส่งมาให้ร่างบาง
"มีดเล่มนี้หากอยู่ในโรงครัวคงเป็นมีดเล่มที่หั่นผักปลาได้อย่างดีเยี่ยม" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ปลายนิ้วโป้งหยาบไล่แต้มที่คมมีดแสนบางเบานั่น "แต่เมื่อมันอยู่บนมือเจ้าข้าขอให้มันเป็นดั่งอาวุธร้ายที่ปลิดชีพใครตามที่เจ้าปรารถนาได้"
YOU ARE READING
sf/os kookmin | EMPTY
Fanfictionความพิเศษของ ความว่างเปล่า คือ การไม่มีอะไรเลย #กุกมินว่างป่าว
