'ฆ่าจอนจองกุกซะ'
ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากัน ก่อนจะกดล็อคหน้าจอโทรศัพท์โดยไม่ลืมลบข้อความนั่นออกไปเสียก่อน ขาเรียวก้าวพาร่างของตนเองเข้ามาที่ห้องนั่งเล่นของตัวบ้านอีกครั้ง
บ้านชายทะเลมีเพียงสีขาวและเทาเป็นองค์ประกอบหลัก ไฟระย้าทรงยาวถูกเปิดขึ้น เผยให้เห็นแสงสีขาวนวลที่สว่างทั่วบ้าน
นัยน์ตาเรียวรีเหลือบมองร่างสูงที่กำลังลงบันไดมาจากชั้นสองของบ้าน สบมองกันเพียงครู่เดียวร่างเล็กก็ต้องหลบสายตาไป จองกุกยิ้ม ก่อนจะเดินไปหาเลขาตัวน้อย มือหนาประคองมือเล็กแผ่วเบา ก่อนจะดึงให้เดินตาม
ใบหน้าหวานฉายแววสงสัย ก่อนที่จะคลายลงเมื่อถูกพาตัวมายังริมระเบียง วิวหาดทรายและผิวน้ำกว้างใหญ่สุดสายตา งดงามยิ่งกว่าสิ่งใด ร่างบางไม่ได้ยิ้ม หากแต่นิ่งงัน แสงสีส้มที่พราวระยับรับกับแรงลมที่ไหววน นุ่มนวลและแผ่วเบา
ร่างสูงหันกลับมามองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างกาย
"คุณชอบมั้ย"
"..." นัยน์ตาเรียวรีสบมองกับนัยน์ตาคม ริมฝีปากอิ่มขยับเอ่ยแผ่วเบา "..ชอบ..ชอบสิ"
จองกุกยิ้ม ใช้อารมณ์อ่อนไหวของร่างบางในการหลอกล่อ ฉวยโอกาสแนบริมฝีปากหยักได้รูปลงกับริมฝีปากอิ่ม อ่อนหวานจนมิอาจละได้
ไม่มีใครเอ่ยถึงสิ่งที่เกิดขึ้นจากความตั้งใจและความเผลอไผล ร่างสูงยังจูงมือคนตัวเล็กไปแนะนำห้องต่างๆที่อยู่ในบ้าน รวมถึงห้องนอนของทั้งสองคนที่แยกกันแต่มีประตูเชื่อมอยู่
"คุณจองกุก"
"หื้ม"
แรงรั้งจากร่างเล็กทำให้คนตัวสูงชะงัก ใบหน้าหวานแสดงออกในท่าทีที่แปลกไปจนอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น
أنت تقرأ
sf/os kookmin | EMPTY
أدب الهواةความพิเศษของ ความว่างเปล่า คือ การไม่มีอะไรเลย #กุกมินว่างป่าว
