D E S I R E
ภาพเบื้องหน้าสีขาวโพลนจนนัยน์ตาเรียวรีเกือบจะจับโฟกัสไม่ได้ ปิดลงอีกครั้งเพื่อปรับทัศนียภาพ กวาดสายตาโดยรอบก็รู้โดยทันทีว่าที่ตัวเองนอนอยู่นั้นคือโรงพยาบาล
ร่างกายที่เหมือนจะเป็นอัมพาธไปชั่วขณะเพราะความเจ็บปวดจากไหล่ซ้ายยังทำพิษจนร่างบางต้องเบ้หน้า แต่คงเทียบไม่ได้กับร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างกาย
ทำเอาร่างบางต้องกรอกตาไปมา
"ตื่นแล้วเหรอ" จองกุกปิดiPadวางลงกับโต๊ะ ก่อนจะเดินมาหาภรรยาตัวน้อยที่พึ่งฟื้นจากพิษบาดแผล
จีมินเม้มริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเอง พยายามไม่สนใจกับร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างเตียง เปลือกตาสีอ่อนปิดลงอีกครั้งพยายามจะขับกล่อมตัวเองให้หลับลง
"ผมรอคุณมาสองวันเลยนะ คุณไม่คิดจะคุยกับผมบ้างเหรอ"
สิ้นเสียงคนตัวสูงร่างเล็กก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง หากแต่เสออกไปยังหน้าต่างที่ยังมองให้เห็นแสงอาทิตย์อ่อนๆ
"ลูกฉันล่ะ"
"ลูกเราผมกำลังให้คนไปรับที่โรงเรียนครับ"
จีมินกำมือแน่น ทำไมจะไม่รู้ว่าสามีที่ยืนอยู่ข้างเตียงพยายามจะกวนประสาทตัวเอง
จองกุกยิ้ม อย่างน้อยๆเขาก็ได้เห็นแล้วว่าร่างบางยังมีอาการตอบสนองบ้าง กายสูงเลือกที่จะทิ้งตัวนั่งลงกับเก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วยตัวน้อย จ้องมองร่างบางที่สุดท้ายก็ยังแพ้ฤทธิ์ยาและนอนหลับไปในที่สุด
มือหนาประคองมือเรียวแผ่วเบา สายน้ำเกลือที่เจาะผ่านเข้ามาทำให้จองกุกเลือกที่จะอ่อนโยนกับร่างเล็กให้ถึงมากที่สุด
ВЫ ЧИТАЕТЕ
sf/os kookmin | EMPTY
Фанфикшнความพิเศษของ ความว่างเปล่า คือ การไม่มีอะไรเลย #กุกมินว่างป่าว
