-อ่านช้าๆนะ-
ครั้งหนึ่งที่เคยรัก
ไม่สิ, ตอนนี้ก็ยังรักอยู่
แล้วอะไรกันนะที่เลวร้ายยากจะแก้ไข
ทวนเข็มนาฬิกากลับไปสู่ที่เดิมจุดเริ่มต้นมันอยู่แห่งหนใดกัน ทะเล ท้องฟ้า อากาศ หรือความว่างเปล่า
สูดหายใจเข้าอย่างช้าๆ กลั้นเสียงสะอื้นที่ตีตื้นเพราะความผิดหวัง
เทปม้วนเก่าถูกเปิด เสียงเพลงหวานใสที่เคยฟัง
ไม่นะ, มันไม่ได้เริ่มจากจุดนั้น แต่มันเริ่มขึ้นเมื่อคนคนหนึ่งเปลี่ยนไป
"จองกุก...เราเลิกกันเถอะ ฉันอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว" เสียงนี่คงไม่ใช่ใครหากไม่ใช่รักแรกของจองกุก
หญิงสาวแสนบริสุทธิ์ที่ร่างสูงนึกรักอยู่ทุกช่วงเวลา หากกาลเวลาแปรผันเปลี่ยนไม่ต่างจากกระดาษขาวที่มีรอยแต่งแต้ม แต่ไม่เลยมันถูกสีเทาหม่นชโลมอย่างน่าหวั่นใจ เธอเปลี่ยนไปจองกุกรู้ดี แต่ไม่อยากเอ่ยเพียงเพราะอาจจะเสียเธอไปตลอดกาล
และวันนั้นก็มาถึงเมื่อสายใยครั้งสุดท้ายเลือนหาย ไปพร้อมกับเงาในตาของร่างสูงที่เลือนราง บดบังด้วยหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอ
ไม่มีอีกแล้ว
ราวกับถูกคลื่นยักษ์ซัดกระหน่ำ โหมร่างสูงเข้าสู่จุดมืดมิดยิ่งกว่าสิ่งใดที่เคยพบผ่าน แต่ในความมืดนั่นก็มีแสงสว่างเล็กๆที่ถูกจุดขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
อบอุ่นจัง
แสงเบาบางนั่นอนุภาคมหาศาลต่างโอบกอดร่างสูงไว้เพื่อคลายความเศร้าที่ถูกสั่งสม
"พี่ชื่อจีมิน แล้วทำไมน้องรหัสแทฮยองถึงมาอยู่ตรงนี้ได้นะ"
YOU ARE READING
sf/os kookmin | EMPTY
Fanfictionความพิเศษของ ความว่างเปล่า คือ การไม่มีอะไรเลย #กุกมินว่างป่าว
