รถเก๋งซีดานคันสีดำหยุดที่หน้าอาคารหลังหนึ่ง ดับเครื่องลงพลางมองรอบกายที่เต็มไปด้วยต้นไม้สูง พื้นที่แถบชานเมืองร้างผู้คนยามวิกาลยิ่งไม่มีใครสามารถติดตามคนตัวเล็กมาได้
ขาเรียวก้าวพาร่างของตนเองเดินเข้ามาในอาคารร้าง ปืนสั้นในมือพร้อมกระบอกเก็บเสียงที่ถูกประกอบเข้าด้วยกันประคองอยู่ในมือของร่างบาง ภายในมืด แม้แต่แสงจันทร์ก็ไม่อาจสาดส่อง
หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นเมื่อเดินไปถึงบานประตูไม้ที่อยู่ตรงหน้า ผลักเข้าไปอย่างช้าๆ และเป็นไปตามคาดเมื่อมีชายร่างสูงสับข้อมือของร่างบางจนปืนพกนั่นกระเด็นหลุดไปไกล
แขนเรียวชักกลับมาตั้งการ์ด แต่ก็ช้าไปเมื่ออีกฝ่ายที่มาจากด้านหลังเข้าล็อคคนตัวเล็กไว้จากทางด้านหลัง ก่อนที่สันปืนเหมาะมือจะถูกฟาดเข้าที่หน้าของร่างบางอย่างจัง
แขนเล็กที่ถูกไพล่หลังพยายามออกแรงบิดหนีแล้วใช้ส้นเท้ายกขึ้นเตะร่างสูงใหญ่ที่เตรียมเข้ามาทำร้ายตัวเองจนหงายหลัง กัดฟันทนกับความเจ็บปวดที่ข้างขมับ ก่อนจะอ้อมมือไปด้านหลังชายคนที่จับตัวจีมินไว้
นิ้วเล็กเกี่ยวปืนที่เหน็บอยู่ข้างเอวของชายคนนั้น บิดลำปืนเสยขึ้น ไม่รอช้าที่จะลั่นไก เม็ดกระสุนถูกเจาะเข้าที่ใต้คางของชายคนนั้นก่อนที่แรงที่เคยรัดร่างของจีมินไว้จะคลายลง
ตุบ
ร่างไร้วิญญาณล้มลงไปนอนที่พื้นพร้อมกับเลือดที่เจิ่งนองออกมาเป็นวงกว้าง ส่วนชายคนที่ล้มลงไปถูกจีมินยิงเข้าที่หัวจนล้มไปอีกครา
ริมฝีปากอิ่มเผยอหอบ เพราะร่างกายไม่ได้ฝึกต่อสู้ระยะประชิดมาเป็นเวลานานจึงทำให้เสียแรงไปไม่น้อย
นัยน์ตาเรียวรีมองประตูไม้ที่เชื่อมทางอยู่ฝั่งขวา ในใจคาดคิดว่าคราวนี้คงเป็นของจริงเสียที
YOU ARE READING
sf/os kookmin | EMPTY
Fanfictionความพิเศษของ ความว่างเปล่า คือ การไม่มีอะไรเลย #กุกมินว่างป่าว
