Actually

Chapter 10

"Κάνεις δύσκολες ερωτήσεις..." είπε γελώντας.

Τον κοιτάω όση ωρα γελάει και προσπαθεί να χαλαρώσει. Δεν ξέρω τι πρόκειται να ακούσω μετά την εξομολόγηση της μητέρας του. Είναι πολύ γλυκός. Και με τα μαύρα του ρούχα ακόμα, δεν με νοιάζει. Ακόμα και στο σπίτι μαύρη βερμούδα και μαύρο φανελακι φοράει. Δεν τον έχω δει να φοράει κανένα χρώμα εκτος απο μαύρο και απο άσπρο. Θυμήθηκα μια άσπρη μπλούζα του που λέρωσε με αίμα, με το δικο μου αίμα. Την θυμάμαι αυτήν την στιγμή. Μου πέταξε την μπλούζα και είπε "Κρατα την να με θυμάσαι" και κούμπωσε την μαύρη του ζακέτα και έφυγε γελώντας. Αμέσως άρχισε να με αποπερνει η ανάμνηση αυτη. Παλι κλαίω... Τόσο αδύναμη, ξανά και ξανά τα ιδια...

"Εειιι συγγνώμη που γελασα, δεν θα ξαναγελασω θα σου τα εξηγήσω όλα, μην κλαις σε παρακαλώ, σε ικετεύω, δεν μπορώ να σε βλέπω να κλαίς, θυμάμαι πολύ άσχημα πράγματα..."

"Οχι...δεν ειναι γιαυτό, απλά θυμήθηκα κάτι, και βασικά κοίτα μας...μιλάμε κανονικά χωρίς αίματα, χωρίς να φωνάζουμε, χωρις καμία ένταση, μονο ανάμεικτα συναισθήματα που δεν ξέρεις που θα βγούν, ποιος θα το περίμενε Αχιλλεα;" είπα χαμογελώντας.

"Χαίρομαι που το βλέπεις έτσι, γιατι είμαι το ίδιο μπερδεμενος με εσένα..."

"Συνεχίζω να πιστεύω πως δικαιουμαι κάποιες εξηγήσεις, και χάρη σου κανω κ.Βελιδη που είμαι εδώ και σε ακούω άλλη θα σε σνομπαρε" λέω σαρκαστικά και γελαμε και οι δύο. Ειναι τρελό όλο αυτό.

"Λοιπόν μάλλον πρέπει να αρχίσω γιατί μας βλέπω να το ξημερωνουμε.."

"Είμαι έτοιμη να σε ακούσω"

"Λοιπόν όπως ξέρεις..."

"Μπορώ να πω κάτι αρχικά;"

"Ναι"

"Η μαμά σου κάτω, μου είπε κάποια πράγματα τα οποία δεν μου αρεσαν καθόλου.."

"Μάλιστα... Σου ειπε για τον Νικό;"

"Ποιός είναι ο Νικος;"

"Ο τύπος που μας δερνει εδώ και 4 χρόνια."

"Τι;"

"Ο ηλίθιος πατέρας μου."

"Μάλιστα...ναι τέλος πάντων μου είπε πως δέρνει εκείνη..όχι και εσένα"

"Νικολετα... Είναι πολλά που δεν ξέρεις, είσαι τόσο αθώα γαμωτο που ντρέπομαι τόσο πολύ που σε κοιτάζω στα μάτια. Είμαι ράκος όταν σκέφτομαι πως ξεσπούσα εξαιτίας του μαλακα σε μια τόσο καλή και γλυκιά κοπέλα. Όλα άρχισαν πριν 4 χρόνια. Ήρθε σπίτι πολύ μεθυσμένος και τον άκουγα να χτυπάει την μαμά μου, που η μαμά μου πάντα ήταν η αδυναμία μου, εξάλλου τι μπορούσα να κάνω 14 χρόνων; Μπορεί να ήμουν ελάχιστα ανεπτυγμένος για την ηλικία μου αλλά ποτέ δεν βοήθησε. Εκεινο το βράδυ, κατέβηκα τα ξύλινα σκαλοπάτια του σπιτιού, και αντικρισα τον ηλίθιο να τραβάει την γλυκιά μου μαμά απο τα μαλλιά και να την χτυπά. Νομίζω δεν θα έπρεπε να βλέπει ενα 14χρονο ετσι τους γονείς του. Κατέβηκα πιο γρήγορα τα σκαλιά και ετρεξα να την βοηθήσω, να της πω πως εγώ είμαι εδώ να την προσεξω, και εκείνη την στιγμή με έπιασε, με έπιασε και δεν σταματούσε, δεν λυπόταν, όσο και αν ούρλιαζε η μαμά μου και τον τραβούσε, τόσες αγγωνιες έτρωγε στο πρόσωπο και εκείνη, οσες κλωτσιές και μπουνιές έτρωγα την ίδια στιγμή απο αυτόν. Λυπάμαι που με χτυπά, λυπάμαι που ξεσπούσα σε εσένα μόνο και μόνο επειδή ήσουν αδύναμη και ανήμπορη να κάνεις κάτι. Θέλω να με συγχωρέσεις, ξέρω οτι δεν ειναι εύκολο αλλά σε ικετεύω συγχώρεσέ με όποτε μπορεσεις..."

Τα αναφιλητα μου τα ελεγαν όλα, δεν χρειάστηκε να δείξω την λύπη μου για αυτό που ακουγα, για αυτό που ενιωθα μέσα μου.

"Κάθε μέρα;" σκουπισα μερικα δάκρυα.

"Τι κάθε μέρα;"

"Σας χτυπάει κάθε μέρα; Είχες έρθει με ουλή στο σχολείο πριν λίγες μέρες, αυτός την έκανε;"

"Ναι, συνήθως με χτυπάει σε σημεία που κριβουν τα ρούχα αλλά τότε μου έκανε κήρυγμα για την μηχανή, και οτι έκανα μαλακιες και επεσα, και μετά φυσικά κατηγορισε και την μαμά μου επειδή αυτή μου την πήρε δώρο όταν είχα γενέθλια και έβγαλα δίπλωμα"

"Εγώ...Αχιλλεα...λυπάμαι τόσο..."

Δεν άντεξα. Τον εσφιξα στην αγκαλιά μου. Είχα την ανάγκη να το κάνω αυτο. Αυτήν την στιγμή βρίσκομαι σε ένα σπίτι που είναι τουλάχιστον δύο ξυλοδαρμενοι και δυστυχισμένοι υπέροχοι άνθρωποι. Δεν θέλω να περνάει οτι περνουσα απο αυτόν. Δεν θέλω να ποναει οπως πονουσα. Ειμαι παραλογη.

"Δεν θέλω να σε φέρνω σε δύσκολη θέση, απλά συγγνώμη πραγματικά..."

"Πραγματικά;"

Ξεκινάει να γελάει, χαίρομαι που τον κάνω να γελάει.

"Πραγματικά χρησιμοποιείται απο έμας πολύ αυτή η λέξη"

"Πραγματικά!" είπα ασυνείδητα και αρχίσαμε να γελαμε ακόμα πιο πολύ.

"Αχ, σε καλο να μας βγει, πρέπει να φύγω θα τα πούμε..."

"Να σε συνοδευσω;"

"Μα τι τζέντλεμαν" είπα με ύφος αριστοκράτισσας και με έπιασε αγκαζε και κατεβηκαμε γελώντας τα σκαλιά.

"Χάρηκα που μιλήσαμε, νιώθω ένα βάρος να έφυγε απο πάνω μου"

"Μπα ίδιος φαίνεσαι..."

"Χαχαχα ειναι τόσο χάλια τα αστεία σου που θέλω να γελάω"

"Το ξέρω χαχαχαχαχα δεν εχω χιούμορ τι να κάνω, άντε τα λέμε..."

"Γειαααα να προσέχεις... Θέλεις να σε πετάξω εγώ;"

"Όχι καλε κοντά είμαι"

"Γεια σου"

"Γειαα"

Νιώθω όμορφα, διαφορετικά, και σαν να έχει κάτι αλλάξει μέσα μου. Δεν μου λένε ψέμματα, το ξέρω. Δεν απομακρύνθηκα ούτε 1 μέτρο απο την καγκελοπορτα του σπιτιού τους όταν έφτασε ένα μαύρο αυτοκίνητο απέξω. Βγήκε ο πατέρας του έξω απο το αυτοκίνητο και με κοίταξε. Άρχισα να περπατάω πιο γρήγορα και ευτυχώς δεν είπε κάτι. Μετά απο ελάχιστα λεπτά γύρισα και είδα πως δεν ήταν κανένας τριγύρω και είχε μπει σπίτι. Ώρα να μάθεις σκέφτηκα, και ξανα περπάτησα μέχρι το σπίτι του Αχιλλεα.
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
Γειααα, τι κάνετε; Ελπίζω να είστε καλα.
Ναι δεν είμαι καλά.
Μόλις έγραψα και το κεφάλαιο 27😪😂
Τα λεμε και ελπίζω να σας αρέσει η φορα που παίρνουν τα πράγματα.

#Killenay

☺🔫