Actually

Chapter 9

Με το που χτυπάει το κουδούνι, τρέχω στο Γ5 να βρω την Αριαδνη. Φτανω και την βλέπω να με περιμένει σε ενα απο τα παράθυρα.

"Επιτέλους" σηκώθηκε και με αγκάλιασε.

"Γεια"

"Λοιπόν τι έγινε; Καλά σε βλέπω. Πάλι καλά. Γιατί μαλωσατε;"

"Επειδή του θύμισα τα 'παλιά' και παρεξηγηθηκε. Και επειδή υποτίθεται κάνει προσπαθειες αλλα δεν συγκρατεί και λιγο τα νεύρα του. Με απείλησε ξανά, πάνω που νόμιζα οτι τα πράγματα γίνονταν καλύτερα."

"Τι εννοεις σε απείλησε; Τι σου είπε;"

"Να κλείσω το στόμα μου γιατι αν δεν το κάνω θα το κλείσει αυτός μια και καλή."

"Σοβαρά;"

"Ναι. Βγήκα απο το αμάξι και έφυγα. Μου ζήτησε συγγνώμη αλλα ήταν χοντρό"

"Συμφωνω. Αλλά αυτός που πήγε; Γιατί δεν εμφανίστηκε ακόμα;"

"Α δηλαδή ούτε δεύτερη ώρα ήρθε;"

"Όχι..."

"Μάλιστα. Πρέπει να φύγω."

"Που πας;"

"Στην τάξη. Έχω κακο προαίσθημα."

"Ελα ρε Νικη ηρέμησε. Τι προαίσθημα; Σιγά!"

"Δεν ξέρω κάτι δεν μου κολλάει εδώ"

"Τι να σου πω, εντάξει...αφού έτσι νιώθεις"

"Τα λέμε."

Για άλλη μια φορά άρχισα να τρέχω προς την τάξη την δική μου αυτήν την φορά. Πήρα τα πράγματα μου και πήγα στο γραφείο. Είπα στον διευθυντή οτι δεν είμαι καλά και έφυγα.

Πήρα τον δρόμο για το σπίτι του. Το αποφάσισα. Θα πάω να τον δω. Με το που στρίβω και φτανω στην ευθεία του σπιτιού του βλέπω πως είναι το αμάξι του εκεί. Καλο σημάδι.

Περπατάω πιο γρήγορα πριν το μετανιωσω και φτάνω έξω απο την πόρτα. Περνω μια βαθειά ανάσα και χτυπάω το κουδούνι. Ανοίγει μια πανέμορφη μελαχρινή ώριμη γυναίκα, με φόρμες αλλά κομψή και πολύ όμορφη. Είναι η κ. Φωτεινή.

"Νικολετα;" η έκπληξη ήταν εμφανής στο πρόσωπο της αλλά και στην φωνή της. Είναι πολύ βαμμένη για να είναι σπίτι και την κοιτάζω επίμονα.

"Εμ, συγνώμη για την ενόχληση. Ειναι μήπως ο Αχιλλεας εδώ;"

"Ναι φυσικά πέρασε, είναι πάνω στο δωμάτιο του. Δεύτερη πόρτα δεξιά."

"Ευχαριστώ πολύ"

Περπάτησα και με το που πάτησα το πρώτο σκαλί άκουσα ξανά την φωνή της.