Actually

Chapter 40

Μου λείπει. Μου λείπει πολύ. Μου λείπουν οι βόλτες του, μου λείπουν τα γέλια μας, μου λείπουν τα παιχνίδια που παίζαμε, μου λείπουν οι βόλτες με το αυτοκίνητό...μου λείπουν όλα, και κυρίως αυτός. Μπορεί να είναι κάθε μέρα εδώ, δίπλα μου, αλλά τον αισθάνομαι τόσο μακριά μου.

Κάθεται και κοιτάει τηλεόραση και παρακολουθω και εγώ μαζί την σειρά. Η μαμά μου και η Φωτεινή είναι στην δουλειά και τα αγόρια κοιμούνται και έχουμε μείνει μόνο οι δύο μας. Κάποια στιγμή λέει ένα αστείο ένας τύπος και γελαμε μαζί ασυνηδειτα. Τουλάχιστον γελαμε παρέα, πηρα λίγο από αυτό την δόση μου. Πως αντέχω εδώ κάθε μέρα ήθελα να ήξερα.

Κάποια στιγμή φεύγει στην κουζίνα και ετοιμάζει κάτι να φάει και τον παρακολουθώ όσπου μου αποσπα την προσοχή ο ήχος του κινητού μου.

"Έλα μαμά" λέω.

"Έλα! Καλά νέα! Ο Νικος δέχτηκε την αίτηση διαζυγίου και πήρε τηλέφωνο και ενημέρωσε πως θα παρεβρεθεί στην δικη!"

"Σοβαρά; αυτο ειναι τέλειο!" Φωνάζω και βλέπω τον Αχιλλεα να με κοιτάει με απορημένο ύφος.

"Ναι μωρο μου, σήμερα πρεπει όμως να πάμε Θεσσαλονίκη με την Φωτεινή σε κάποιους συγγενείς να παρουμε καταθέσεις και πληροφορίες, θα παμε και από το πατρικό του."

"Μμ ωραία εντάξει όλα καλα" είπα.

"Να το πεις και τον Αχιλλεα"

"Τι να πω εγώ στον Αχιλλεα;" ρωτησα και ένιωσα να μάτια του να με καρφωνουν.

"Για τα νέα ντε! Η Φωτεινή δεν έχει μπαταρια να τον πάρει τηλέφωνο. Λοιπόν τα λέμε αύριο βράδυ, θα ξαναπαρω αύριο. Φιλιά"

"Φιλιά." Είπα και το έκλεισα. Άφησα το κινητό και κοίταξα την ώρα που ήταν ακόμα 11 και μιση το πρωί. Και θα έρθουν αύριο βράδυ...ωραια.

"Τι πρέπει να μου πεις;" λέει αδιάφορα.

"Ότι ο Νικος τελικά θα έρθει στην δίκη και δέχτηκε την αίτηση διαζυγίου και οι μαμάδες μας θα πανε Θεσσαλονίκη σε λίγο και θα γυρίσουν αύριο το βράδυ."

"Σοβαρά;" ειπε και σηκώθηκε όρθιος, πήγε να με αγκαλιάσει αλλά σταματησε και έκατσε στον καναπέ λέγοντας "ωραία".

Ούτε μια αγκαλιά καταλάθος; στην δικη πρέπει να είμαστε σωστοί σύμμαχοι και εμείς θα είμαστε έτσι; Δεν μπορώ άλλο!
........
"Και δηλαδή έτσι θα συνεχιστει όλο αυτό;" λέει η Ζωή και κάθεται και μας κοιτάει και τους δύο να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια και να κοιτάμε σε αντίθετη κατεύθυνση.