Actually

Chapter 12

"Μην με κοιτάς έτσι! Του χρειαζόταν!" συνέχισε να βαραει τον σάκο.

"Ρε παιδί μου δεν σε κοιτάζω γιαυτό, βασικά γιαυτό, απλά... Είπες, ειπες πολύ σωστά πράγματα. Πραγματικά κάποιοι θα ήθελαν πολύ να σου πούνε κάτι τέτοιο όταν ήσουν έτσι όπως ήσουν."

"Ναι τουλάχιστον εγώ έβαλα μυαλό!"

"Ελα ηρεμησε τώρα μας κοιτανε όλοι"

"Ας κοιτάνε! Παρέα κάνουμε!" γύρισε προς αυτούς που κοιτούσαν.

...

"Χαχαχα σοβαρά τα είπε αυτα;" είπε η Ελπίδα χτυπώντας παλαμάκια απο τα γέλια.

"Ναι, γιατί γελάς;"

"Τίποτα, τίποτα. Και εσύ βρε χαζό, τόσες μέρες ενα τηλέφωνο δεν πήρες!"

"Ήμουν σίγουρη οτι ήσουν Κατερίνη οπότε είπα μην ενοχλησω"

"Καλά ρε πας καλά; Να ενοχλησεις; Εσύ;"

"Καλα καλά φτάνει"

"Νικη;" είπε ναζιαρικα. Ωχ.

"Μμμ;"

"Ο Αρης που είναι;"

Οπα. Να τα μας, να τα μας.

"Ε έξω θα ειναι με καμιά γκομενα ξέρεις τώρα" είπα για να την πειραξω.

"Α." σταυρώνει τα χέρια και κάθεται σταυροπόδι.

"Αλεύρι! Λεγεεε!"

"Τι να πω; Αφού είναι με γκομενα!"

"Πλάκα σου κάνω βρε ηλίθια! Σαρεσει ε;"

"Λίγο μόνο."

"Καλά τα ξέρω εγώ αυτά τα λίγο."

"Ε καλά ξέρεις τωρα..."

"Θέλεις να του πω τίποτα;"

"Μπαααα."

"Γιατιιιιιι ρε ποτέ δεν ξέρεις!"

"Αχ σταμάτα"

"Καλά.."

"Τι φωναζετε ρε δεν μπορεί να κοιμηθεί κανείς εδώ μέσα!" κατεβαίνει τις σκάλες ο Αρης. Χωρίς μπλούζα. Αμάν.

"Τι κάνει αυτός εδώ! Δεν ηταν έξω;" φώναζε ψυθιριστα.

"Εεεμ κοίτα έκανα ένα λαθάκι.."

"Ααααχ θα σε πνιξω!"

"Ααααχ τι κάνετε; Ωπ καφές ειναι αυτός; Ευχαριστώωωω" ήπιε απο τον καφέ της Ελπίδας.

"Εμμ Αρη; Δεν έχεις δουλειά;"

"Όχι"

Τον κοιτάμε.