Actually

Chapter 15

"Περίμενε." σηκώθηκε όρθιος και με πλησίασε.

"Τι να περιμένω;" σταύρωσα τα χέρια μου.

"Να σου πω."

"Ωραία σε ακούω" κούνησα τα χέρια μου.

"Νευριασα."

"Ναι το κατάλαβα αυτό. Ο λόγος;"

"Τι σε ενοιαζε εσένα πως τον λένε;"

Ορίστε;

Άκουσα καλά;

Γη καλεί Νικολ.

Έμεινα να τον κοιτάζω.

"Έλα μου;"

"Είναι ηλίθιος. Μην σε δω μαζι του!"

"Σωπα ρε; Θα με πηγαινοφερνεις μήπως και στον παιδικό σταθμό;" ειρωνευτηκα.

"Ρε Λεττυ ο τύπος ειναι ηλίθιος"

"Το Λεττυ δεν θα το σχολιασω τώρα. Και γιατί είναι ηλίθιος;"

"Επειδή είναι! Σε παρακαλώ μην σε δω με αυτόν." απαίτησε.

"Ασε μας ρε Αχιλλεα που αμέσως σε έπιασε το κόμπλεξ σου που κάποιος βρέθηκε να δείξει ενδιαφέρον για εμένα! Αντι να χαρείς για εμενα απαιτείς να μείνω μακριά του χωρίς καμία εξήγηση; Κρίμα ρε Αχιλλεα. Και περίμενα να ειναι όλα καλύτερα! Τελικα ούτε λιγάκι δεν αλλαξες!"

"Ρε θα σε εκμεταλλευτεί και θα κλαιγεσαι πάλι" είπε και κάλυψε αμέσως το στόμα του.

"Θα κλαιγομαι; Πάλι;" τον κοιταξα με νεύρα.

"Νικολετα πραγματικά συγγνωμ..."

"Αρκετά! Καλο απόγευμα." είπα με νεύρα και έκλεισα επιτέλους την καταραμένη πόρτα που ήθελα εδώ και ώρα να την κλείσω για να μας χωρίζει κατι. Όση απόσταση τόσο το καλύτερο. Κατέβηκα γρήγορα τα σκαλια και ειδα την κυρια Φωτεινή να με κοιτάει. Πήγε να μιλήσει αλλά είπα ενα συγγνώμη και ένα γεια και έφυγα απο εκει. Εξάλλου δεν μου έφταιγε σε κάτι να τα ακούσει αυτή επειδή εχει ηλίθιο γιο.

"Γιατί ολο αυτό ρε γαμωτο; Γιατί να ειναι τόσο ηλίθιος; Δεν μπορεί να καταλάβει οτι γίνεται ενοχλητικός ετσι;" μουρμουριζω στον εαυτό μου όσο ακούω το ηλίθιο κινητό μου να χτυπάει. Ποιος ειναι πάλι γαμωτο!

"Ναι!" απαντώ απότομα.

"Εμ, Νικολετα, γεια, μήπως ενοχλώ;" ακούστηκε μια γνωστη φωνή.

"Ποιος ειναι;"

"Ο Αντρεας..."

"Ααα γεια σου! Που βρήκες τον αριθμό;"