Actually

Chapter 11

Αρχισα να τρέχω μέχρι που έφτασα κάτω απο το παράθυρο του σαλονιού. Εσκυψα για να μην φαίνομαι και κρυφοκοιτουσα την κ. Φωτεινή με τον ηλίθιο να της φωνάζει. Να μην ήταν αυτό το βάζο στην μέση καλά θα ήταν. Ήρθε και ο Αχιλλεας και καθησε δίπλα στην μητέρα του όσο ο ηλίθιος τους φώναζε και πηγαινοερχοταν πάνω κάτω στο σαλόνι σαν λυσσασμένο μπουλντογκ. Ο Αχιλλεας κάθε φορά που έπαιρνε πρωτοβουλία να μιλήσει τον διέκοπτε ο πατέρας του και φωναζε ακόμη περισσότερο. Ο Αχιλλεας σηκώθηκε με νεύρα και του φώναζε μπροστά στο πρόσωπο του. Ο ηλίθιος τον κοιτούσε μέσα στα μάτια και με το που τέλειωσε ο Αχιλλεας τον κοίταξε καλά καλά και του έδωσε δυνατή μπουνιά στον λαιμό. Θα τον δειρω θεε μου. Δεν μπορω να τον βλέπω να κλαίει. Δεν ξερω πως κρατιεμαι και δεν μπαίνω απο το παράθυρο να του σπασω το κεφάλι. Η εικόνα του Αχιλλεα να πεφτει στα γόνατα μετα απο μια δυνατή μπουνιά στον λαιμό με έχει κάνει κομμάτια. Δεν θέλω να δω αλλο.

Αρχίζω να τρέχω γρήγορα για το σπίτι και με το που μπήκα ευτυχώς βρήκα την μαμά μου εκεί.

"Νικη; Τι έγινε; Γιατί κλαις;" με πλησίασε.

"Μαμα σε αγαπαω παρα πολύ"

"Μωρό μου τι έγινε;" μου σκουπισε μερικά δάκρυα.

"Είχες δίκαιο, και εσύ και η κυρία Κατερινα. Μαμά οι φωνές ήταν απο αυτούς, μαμά ο ηλίθιος πατέρας του τον χτυπάει και αυτον και την μαμά του. Πήγα και κρυφοκοιταξα και έδινε στον Αχιλλεα μπουνιά στον λαιμό! Στον λαιμό αν είναι δυνατόν! Θα τον άφηνε στον τόπο!" στις τελευταίες μου λέξεις ούρλιαζα. Τοσο απο θλίψη όσο και απο θυμό.

"Σσς ηρέμησε σε παρακαλώ" με αγκαλιαζει οσο κλαίω και προσπαθώ να ηρεμήσω.

...

Το μεσημέρι πέρασε και ήρθε επιτέλους η ώρα που έχω μάθημα. Περνω το σκειτ μου και έναν σάκο και φεύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Μου αρέσει να είμαι πιο νωρίς εκεί. Ή ακόμα και στην ώρα μου.

"Καλώς το το κορίτσι μου" με καλωσορίζει ο θείος μου.

"Γειααα, οι υπόλοιποι;"

"Ήρθες πολύ νωρίς, θα αρχίσουν να εμφανίζονται σε 7 λεπτά περίπου."

"Μάλιστα"

"Τι λες για μια προθέρμανση;"

"Για έλα"

Μου έδειξε κάποιες κινήσεις και με έβαλε να τις κάνω με την σειρά στον σακο μέχρι να αρχίσει το μάθημα. Είναι κουραστικό αλλά νομίζω πως όλα τα νεύρα φεύγουν στον ηλίθιο σάκο. Φαντάζομαι τόσα πρόσωπα που θα μπορούσα να χτυπάω και τρελαίνομαι πιο πολύ.