Actually

Chapter 21

Το πρωί ξυπνάω και κοιτάζω το παράθυρο όπου μπαίνει δυνατός ήλιος και με τυφλώνει.

Σηκώθηκα και κατέβηκα κάτω, κοιτάζω για λίγο το ημερολόγιο που λεει 13 Ιανουαριου. Μάλιστα. Σε 2 μέρες. Γιουπι.

Τραγουδώντας λοιπόν διάφορα χιτακια έφτιαξα αυγά και έστρωσα ενώ είδα την μαμά μου να κατεβαίνει τις σκαλες.

"Καλημέρα ψυχή μου" χαζμουριθηκε, με φίλησε και έβαλε μια ζακέτα πάνω απο τις ροζ πιτζάμες της.

"Καλημερα μαμα! Ελα κατσε να φάμε"

"Η Αθηνα;" κοιτάει τριγύρω.

"Έφυγε σπίτι της κατα τις 6, αφού είχε κοιμηθεί απο τις 4μισι εδώ..."

"Δεν κατάλαβα" κούνησε το κεφάλι της κοιταζοντας με.

"Αστο. Κοιμησου"
...

"Ρε σε παρακαλώ, δεν θεεεεελω να έρθω" γκρινιαξα.

"Α-α-α! Θα έρθεις! Σαββατο πρωί! Τι καλυτερο απο μια προπόνηση;" με τράβηξε απο το χέρι και με τραβολογουσε μέχρι το δωμάτιο μου.

"Ελα ρε Αχιλλεα δεν θέλω ασε μεεεεεεεεεεε θέλω να κατσω" γκρινιαξα σαν 3χρονο.

"Τι είπαμε ρε Νικολετα; Δεν ειπαμε καθημερινή σχεδον προπόνηση; Έχεις να κάνεις τόσες μέρες! Ανεπίτρεπτο!" είπε σαν να με διδάσκει.

"Καλά, σκασε και φύγε απο εδώ για να ντυθω"

"Γιατι μωρό μου ντρεπεσαι μπροστά μου;" είπε με υφακι Γκουζγκουνη.

"Αχ φύγε" είπα σαν αποτυχημένη σκύλα που είμαι.
....
Και να'μαι εδώ στα αποδυτήρια πτωμα και να περιμένω την πριγκιπεσσα για αλλη μια φορά. Δεν με νοιάζει που ειμαι στις αγοριστικες απλά κάθομαι στον παγκο και δεν έμειναν και πολλά άτομα για να φύγουν οπότε δεν με αφορα ιδιαίτερα.

Έτσι όπως κάθομαι ήρεμη να έχω απλωθεί και να είμαι με το γνωστό στυλακι της κουκούλας απο την ζακέτα, βλέπω τον Αντρεα να μπαίνει. Βρε βρε καλως τον...

"Μπα;" λέω και γυρνάει τρομαγμένος ενώ έχω σταυρώσει τα χέρια μου και έχω σηκώσει το φρυδι μου.

"Δεν ήξερα οτι αλλάζει και το φύλλο του ανθρώπου το χαπι" ειπε ειρωνικά, λογικα επειδη ημουν στα αντρικα αποδυτηρια. Εκεί δεν κρατήθηκα! Του ορμισα και πριν προλάβω να κάνω το οτιδήποτε με κράτησε απο τα μπρατσα κοντά του και αφού τα χέρια μου ήταν στα δικά του τι έκανα; Το καλύτερο! Τον γρατζουνισα με όση δύναμη είχα και ομολογώ πως έκανα καλή δουλειά αφού έτρεχε ελάχιστο αίμα. Αμέσως φώναξε απο τον πονο και με άφησε κρατώντας τις πληγές του.