Αφού μετά απο 2 μέρες συνήλθα και πήρα εξιτήριο, κάθομαι και βλέπω λίγη τηλεόραση μεχρι να γινει το φαγητό που έβαλα.
Η μαμά είναι στην δουλειά όπως πάντα και εγώ νιώθω λιγάκι αδύναμη, μου έδωσαν βιταμίνες και τα σχετικά για να μην λυποθυμαω.
Ακούω την πόρτα να χτυπάει και ανοίγω.
Μπροστά μου ένας αστυνομικός, γύρω στα 40 σίγουρα, να με κοιτάει.
"Καλημέρα σας"
"Καλημέρα, έγινε κάτι;" ρώτησα καχύποπτα.
"Η κυρια Δημητριαδου;" ρώτησε.
"Είμαι η κόρη της, τι θα θέλατε;" ρωταω περίεργη.
"Θα σας παρακαλούσα να με ακολουθήσετε στο τμήμα"
"Τι συνέβη;"
"Ο αδερφός σας Αρης Δημητριαδης είναι υπο κράτηση"
"Τι;" ο Αρης; Απο που και ως που;
"Θα μάθετε περισσότερα στο τμήμα."
"Εντάξει, μισό λεπτό"
Πήρα το μπουφάν μου και κατευθυνθηκα προς το αστυνομικό όχημα. Ιου. Δεν περίμενα να έμπαινα ποτέ σε αμάξι μπάτσου. Δεν τους συμπαθώ και ιδιαίτερα.
Φτάνουμε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής μας και τον ακολουθώ. Εκεί βλεπω την κυρία Φωτεινή και την μαμά μου και ένα αγόρι μελαχρινο, όχι πολύ μεγάλος, πρέπει να είναι ο αδερφός του Αχιλλεα, τι κάνει εδώ;
"Γεια σας" χαιρεταω και αγκαλιαζω την κυρία Φωτεινή.
"Τι έγινε μαμά;"
"Ο Αρης και ο Αχιλλεας..."
"Τι έκαναν;"
"Εδειραν τον Αντρεα" είπε πνιχτα.
"ΤΙ; Τι στο καλο;"
"Κοπελιά ηρέμησε γιατι όλα για χάρη σου γινόνται" με ειρωνεύεται ο αδερφός του Αχιλλεα. Μάλιστα, πολύ ωραία.
"Βαγγελη! Πάψε! Δεν φταίει σε τίποτα η Νικολετα" του φωναζει η μαμά του.
Ξεφυσαει και κάθεται σε μια καρέκλα δίπλα.
"Μπορώ να τους μιλήσω;" λέω με νεύρα αφού έχω ρίξει ενα δολοφονικό βλέμμα στον Βαγγελη.
"Ναι, σε εκείνο το γραφείο ειναι και οι δύο"
Γνεφω και κατευθυνομαι προς το γραφείο. Χτυπάω την πόρτα και ανοίγω.
"Βρε βρε τα παιδιά" ειρωνευομαι.
"Γεια" λένε ταυτόχρονα.
YOU ARE READING
Actually
Teen FictionΠολλές φορές πιστεύουμε στο τέλειο, στο ακατόρθωτο, στο ψεύτικο ή μπορεί και στο αληθινό. Δεν ψάξαμε είναι η αλήθεια για να δούμε εάν είναι αληθινό. Ούτε η Νικολέτα νοιαστηκε. Ούτε ο Αχιλλεας. Αλλά αυτό έγινε στην αρχή. Μετά τι ακολουθεί; πόσο ξύλο...
