Actually

Chapter 45

"Άνοιξε τα μάτια της μόνο δύο φορές, η Έλενα πως είναι;" άκουσα την φωνή του Αχιλλέα.

"Αχα εντάξει θα την φέρω σπίτι" τον ένιωσα να μου πιάνει τα χέρια και να μου τα χαιδευει.

Ανοιξα σιγά σιγά τα μάτια μου και κοίταξα το ταβάνι που ήταν γνωστό για εμένα πλέον.

"Αχιλλέα" ψιθύρισα.

"Ξυπνησες!"

"Ναι..."

"Όλα εντάξει;"

"Ναι..."

"Θέλεις να πάμε σπίτι σου;" ρώτησε πρόθυμα.

"Ναι..." δεν μου ερχόταν να πω κάτι άλλο.

Μπηκαμε στο αυτοκίνητο και δεν μιλούσα καθόλου στην διαδρομή. Δεν θέλω να μιλησω σε κανέναν αυτην την στιγμή. Σταμάτησε το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι μου και έκανα να βγω αλλά ήταν κλειδωμένα.

"Θέλεις να μου μιλήσεις μήπως;" ρώτησε κοιτώντας τον δρόμο και χτυποντας με τα δάχτυλα του το τιμόνι.

"Όχι." Είπα και κοιτούσα από την αντίθετη μεριά. Το ξέρω, δεν φταιει σε κατι, αλλά θέλω να σεβαστει ότι θέλω να μείνω λίγο μόνη μου.

"Καλά"

Βγήκαμε από το αυτοκίνητο και μπήκαμε στο σπίτι όπου κάθονταν όλοι. Χαιρετησα και ανέβηκα στο δωμάτιο μου για να ακούσω μουσική. Δεν ξέρω σε τι να ξεσπάσω. Έβαλα τα γάντια του μποξ και άρχισα να βαράω τα μαξιλάρια και να τα πεταω παντού. Χωρίς να το καταλάβω είχα βγάλει τα γάντια και έσπαγα ότι έβρισκα μπροστά μου γελώντας δυνατά.

"Τι έγινε απαίσιο ξυπνητήρι; δεν θα με ξαναξυπνησεις! Δεν θα ξαναπαω σχολείο! Κοίτα με να σε σπάω!" Ουρλιαζα χαρούμενη.

Χτυπούσαν όλοι την πόρτα και εγώ συνέχισα να γελάω και να σπάω ότι με εκνευρίζει.

.....

Μεριά Αχιλλέα:

Χτυπουσαμε όλοι μαζί την πόρτα με μανία. Γιατί στο καλό δεν ανοιγει; πρέπει να ανοίξει. Φοβάμαι. Γυαλιζαν τα μάτια της, και ήταν τόσο περίεργη, σαν καμιά τρελή.

Κάποια στιγμή σταμάτησε και έμεινα πίσω από την πόρτα περιμένοντας να ανοίξει. Την φώναζα ανά τακτικά διαστήματα για να ακούω το όνομα της και με ένα 'Μμμ' με επιβεβαιωνε ότι είναι εντάξει.

Φοβάμαι για αυτήν. Είναι πολύ ευαίσθητη για να αντέξει κι'άλλα.

2 ΜΉΝΕΣ ΑΡΓΌΤΕΡΑ.