Εμενα να με λένε Νικολετα, κοντευω δεκαεφτα χρονια της ζωης μου και πάω δευτερα λυκείου, είμαι μελαχρινή και ζυγίζω πολλά κιλά. Φυσικά τα πάντα είναι στην περιφέρεια μου και δεν μπορώ να ελέγξω το πόσο θα φάω.
Την μαμά μου την λένε Έλενα. Είναι πανέμορφη με μαύρα μαλλιά και πολύ όμορφο σώμα, αδύνατη και μικροκαμωμένη. Εγώ δεν ξέρω σε ποιόν έμοιασα.
Ο Άρης είναι ένας κούκλος, είναι μελαχρινός και αυτός και έχει υπέροχα μάτια και πολύ ωραίο σώμα χαρη στην ενασχόληση του με την πάλη.
Τον μπαμπά μου τον έλεγαν Δημήτρη, ήταν και αυτός κούκλος, μελαχρινός και αυτός και με γερό σώμα για την ηλικία του, όταν ζούσε, και από όσο έχω δει στις φωτογραφίες.
Η κολλητή μου η Αθηνά λείπει, δεν είναι πια εδώ. Γιαυτό και είμαι σχεδόν μόνη μου. Τα οικονομικά της οικογένειας της δεν ήταν τόσο καλά και αναγκάστηκαν να φύγουν στην Ελβετια. Μου λείπει πολύ, με είχε αφήσει σε πολύ καλή κατάσταση όταν έφυγε και τώρα απλά δεν μπορεί να πιστέψει αυτα που βλέπει και ακούει μέσω Skype.
Και εκεινον που με βασανιζει τον λένε Αχιλλεα και είναι πανέμορφος. Με ξέρει από τα επτά μου, ήμασταν αυτοκολλητοι, και στο γυμνάσιο -στα δεκατέσσερα μου και αυτός στα δεκαπέντε του- άρχισε όλη αυτή η ιστορία. Δυστυχώς το τοπικό γυμνάσιο και λύκειο στην Θεσσαλονίκη είναι μαζί και δεν μπορώ να τον αποφύγω, το έχω προσπαθήσει.
Μόλις γύρισα σπίτι, δεν ήταν κανένας, προφανώς και έλειπαν όλοι από εδώ μέσα, πολύ πρωτότυπο. Ο Άρης έξω, κλασσικά, και η μαμά στην δουλειά. Έχει περίεργα ωράρια και δεν την βλέπω και πολύ συχνά.
Κάθομαι στο σαλόνι και ανοίγω την τηλεόραση και είχε για χιλιοστη φορα επανάληψη ένα από τα επεισόδια της αγαπημένης μου σειράς. Πέρασα περίπου τέσσερις ώρες μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης και πάνω που πηγα να δω το πέμπτο επεισόδιο για σήμερα, χτύπησε το κουδούνι.
Πηγα να ανοίξω και ειδα την Ελπίδα να στέκεται στο κατώφλι. Έλειπε σήμερα απο το σχολείο. Είναι από τους λιγους ανθρώπους που εμπιστευομαι. Την ξέρω από την Δευτέρα δημοτικού και είμαστε πολύ καλές φίλες από τότε, ξέρει τι περνάω και πάντα με αποδεχόταν και με ηθελε για φιλη της παρολο που την έβριζαν τα παιδιά της παρέας της για την φιλια της μαζί μου. Κατανοώ ότι με λυπάται αλλά με αγαπάει πολύ για να με αφήσει μόνη μου σε αυτό το χάος.
Την αγκαλιασα και μπηκε μέσα. Κάθισε και με κοίταξε χωρίς ίχνος συναισθηματων στο πρόσωπο της.
أنت تقرأ
Actually
أدب المراهقينΠολλές φορές πιστεύουμε στο τέλειο, στο ακατόρθωτο, στο ψεύτικο ή μπορεί και στο αληθινό. Δεν ψάξαμε είναι η αλήθεια για να δούμε εάν είναι αληθινό. Ούτε η Νικολέτα νοιαστηκε. Ούτε ο Αχιλλεας. Αλλά αυτό έγινε στην αρχή. Μετά τι ακολουθεί; πόσο ξύλο...
