Actually

Chapter 17

ΜΕΡΙΑ ΑΧΙΛΛΕΑ(ΧΕΧΕ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ)

Προσπαθώ να την σηκωσω μιας και που δεν έχει δύναμη. Όταν την είδα ετσι φρικαρα.

Λιποθύμησε στην αγκαλιά μου και τα μάτια της ηταν γύρω γύρω σκούρα και χλωμά. Ήταν άσπρη και πολυ κρύα. Το ζωντανό και γλυκό πρόσωπο που συνήθησα να βλέπω να μου χαμογελάει, είναι ενα χαλι μπροστά στα μάτια μου.

Και να'μαι τώρα έξω απο ένα καταραμένο δωμάτιο νοσοκομείου και περιμένω τον ηλίθιο γιατρό να μου πει τι ακριβώς συνέβη. Εάν πάθει κάτι...

Το βράδυ φυσικά δεν κοιμήθηκα. Η χθεσινή εικόνα της δεν βοήθησε και πολύ. Φυσικά δεν ήταν στιγμή να με πιάσουν οι εγωισμοι μου, άσχετα που ακομα αναρωτιέμαι τι ηθελε σπίτι μου και γιατι ήταν σε τέτοια κατάσταση. Όποιος της το έκανε απο τα χέρια μου θα πάει! Μήπως το έκανε η ίδια στον εαυτό της;

Όσο τα σκέφτομαι αυτά βλέπω την Ζωή με πιτζάμες και ενα μπουφαν μόνο να τρέχει (πρωτότυπο) προς τα εμένα.

"Τι έγινε; Που είναι; Που την έχουν; ΤΙ ΤΗΣ ΕΚΑΝΕΣ!" φώναξε κλαίγοντας. Ναι ξέχασα οτι πρέπει να το παίξω ψυχολόγος σε όσους ανησυχούν τόσο για αυτήν ενω στην ουσία εγώ ήμουν ο μόνος που ξενυχτισα. Αλλά δεν πειράζει, εξάλλου κανέναν δεν πηρα τηλέφωνο. Της έστειλα σήμερα το πρωί επειδή φανταστηκα οτι θα την ένοιαζε. Και την μαμά της. Αλλά πως να ανακοινωσεις κάτι τέτοιο σε τόσο καλούς ανθρώπους; Ειναι σκληρό και εγώ δεν είμαι διατεθειμένος να είμαι εδώ για να ξεσπάνε όλοι σε εμένα. Και ήταν τόσο όμορφη μεσα στα απλά της ρούχα... Αδυνάτισε... Αδυνάτισε αρκετά αυτούς τους δύο μήνες... Όχι ευτυχώς τόσο όσο αυτές οι κοκαλιαρες στην τηλεόραση και στο Tmblr. Δεν θα την αφήσω να γινει έτσι.

"Μπορείς να ηρεμησεις; Ήρθε σε πολύ άσχημη κατάσταση χθες σπίτι μου και λιποθύμησε. Τώρα ούτε τον λογο που ηταν σπίτι μου ξέρω, ούτε τον λόγο που την είδα ετσι. Δεν της εκανα τίποτα και ούτε πρόκειται! Ξέρεις πόσο άλλαξα και οτι δεν θα τολμούσα να την ακουμπισω! Γαμωτο εστω να την πονεσω λιγο ποναω και εγώ! Δεν την είδες καν πως ήταν! Δεν μπορώ να την σκέφτομαι έτσι. Στο πάτωμα να σέρνεται να ουρλιάζει απο τον πόνο και να κλαίει! Δεν θέλω." φωνάζω και κλαίω. Ναι κλαίω. Δεν ξερω γιατι απλά δεν γουσταρω γενικά την όλη φάση με τα νοσοκομεία, ειδικά όταν ειναι άνθρωποι που αγαπώ.

Τι;

Αγαπώ;

"Μην κλαις, συγγνώμη που σου φωναξα ξέρω οτι αλλαξες, απλά γαμωτο αν πάθει κάτι δεν ξέρω τι θα κάνω" κλαίει με λυγμούς.

Δεν ειναι να απαντας κάτι σε αυτά. Απλά συμπαραστεκεσαι στον άλλον. Απλά την αγκάλιασα και έκλεισα τα ματια μου σφιχτά μήπως και φύγει ο εφιάλτης. Αλλά όχι, η Ζωή ακόμη εδώ να κλαιει στην αγκαλιά μου και ο Αρης να τρέχει.

Μας κοιτάει.

Μας κοιτάει πολύ έντονα.

"Που ειναι;" ρωτάει, όχι στεναχωρημένος, θυμωμένος πιο πολύ. Τα μάτια του δεν τα έχω ξαναδει έτσι.

"Ήρθε σπίτι μου χθες, δεν ξερω γιατι μιας και που δεν μιλούσαμε, και λιποθύμησε. Ήταν σε πολύ χάλια κατάσταση."

"Που είναι είπα!" φωνάζει.

Κιαλλο ξέσπασμα.

Μαντεψτε σήμερα ποιος θα ακούει τους πάντες να του φωνάζουν; Ναι εγώ.

"Πρώτον ηρέμησε και δεύτερον περιμένω τους γιατρούς, δεν ξέρω τι της κάνουν και που την έχουν. Δεν με ενημέρωσαν επειδή δεν είναι συγγενείς. Ηλίθιοι" σταυρώνω τα χέρια μου.

"Πάω να ρωτήσω" είπε και εξαφανίστηκε.

Η Ζωή κοιτούσε περίεργα.

"Εμ, Αχιλλεα; Μας είδε αγκαλιασμενους;"

"Ναι γιατι; Βασικά γιατί είχες γυρισμένη την πλάτη σου; Δεν μιλάτε;"

"Δεν είναι αυτό, απλα...γαμωτο!" ξεφυσιξε.

"Εδώ υπάρχει κάτι..." είπα και την τσιμπισα στο μάγουλο.

"Σιγα που τον ένοιαξε"

"Όχι οτι ήταν έτοιμος να με σπάσει στο ξύλο;"

"Αλήθεια;" χαμογελασε.

"Αχα!" είπα ευχαριστημένος ενώ έβλεπα την μαμά της Νικολετας να ερχεται προς το μέρος μας κλαίγοντας. Έπρεπε να τους ενημερωσω νωρίτερα γαμωτο. Ειμαι ηλίθιος.

Με αγκαλιαζει και απλά ξεσπαει σε λυγμούς.

"Ηρέμησε, σε παρακαλώ, ειναι όλα καλά."

"Το κοριτσάκι μου..." ανασαίνει βαριά.

Ερχεται και ο Αρης απο το γραφείο του γιατρού και με κοιτάει που αγκαλιαζω την μαμά του.

"Στον Αχιλλεα για συμπαράσταση" λέει ενοχλημένος.

"Έλα κοφτο"

"Να φωνάξω και το υπόλοιπο νοσοκομείο για free hugs?" ειρωνεύεται.

"Αρη! Σταμάτα! Η αδερφή σου βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση και εσύ βρίσκεις χρόνο για βλακειες και ζηλειες;" λεει μεσα απο την μπλούζα μου.

Πάει και κάθεται ενοχλημένος σε μια καρέκλα και η Ζωή σηκώνεται και έρχεται δίπλα μας και αγκαλιαζει και αυτή την κυρια Ελενα.

"Αν και δεν νομίζω να ζήλευε εμένα" είπε με λοξό χαμόγελο.

Η Ζωή αμέσως κόκκινησε και χαμογέλασε.
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

#Killenay

☺🔫