Actually

Chapter 20

Και μαντεψτε τι έγινε και καταστράφηκε η στιγμή; Χτύπησε η πόρτα!

"Γαμωτο" μουρμουρισε και έκανε τα χέρια του μπουνιές.

Ανοίγω την πόρτα και αυτό που βλέπω μπροστά μου δεν το πιστεύω. Είναι η Αθηνα. Είχε να μου στείλει κάτι αιώνες, δεν ήξερε αν ζω ή εάν πεθανα και τώρα είναι απλά μπροστά μου;

"Έκπληξη" λεει και με αγκαλιάζει σφιχτά.

"Τι κάνεις;" την ρωτάω ήρεμα.

"Καλά είμαι είπα να ερθ... ΘΕΕ ΜΟΥ ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΌΣ ΕΔΩ; ΣΕ ΠΕΊΡΑΞΕ; ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΏΣΩ ΡΕ" φώναζε σαν υστερικό.

"Αθηνα! Ηρέμησε! Τα έχουμε βρει! Ίσως το ήξερες εάν απαντούσες στα μηνύματα μου. Αλήθεια... Γιατί ήρθες;" σταύρωσα τα χέρια μου.

"Νικολετακι μου συγγνώμη, απλά έγιναν πολλά! Θα σου εξηγήσω μόλις θα είμαστε μόνες... Πως είσαι; Για να σε δω... Αδυνάτισες!"

"Ναι ε; Προσπαθώ" χαμογελαω λοξά.

"Εμμ εγώ να φεύγω" είπε ο Αχιλλεας αμηχανα και σηκώθηκε να φύγει.

"Έρχομαι να σε συνοδευσω." τον ακολούθησα μέχρι την εξώπορτα ενώ η Αθηνα ήταν στι δωμάτιο μου.

"Συγγνώμη που χάλασε η βραδιά ταινιας δεν ήξερα πως θα ερχόταν..." χαμογέλασα λοξά.

"Δεν πειράζει, ειναι εντάξει... Λοιπόν καληνύχτα, όνειρα γλυκά"

"Επίσης" λέω και γυρνάει να φύγει. Γυρναω και εγώ απογοητευμενη για κάποιον ηλίθιο λόγο και με τραβάει ένα χέρι.

Γυριζω και αισθανομαι τον Αχιλλεα να με έχει σφίξει στην αγκαλιά του.

"Soupline είναι;" ρωταω και αρχίζω να γελάω μέσα στο στερνο του.

"Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα ήταν οτι καλυτερο έχεις πει πραγματικά" γελάει.

"Πραγματικα;" ρωτάω.

"Πραγματικά." λέει και με κοιτάζει.

"Καληνύχτα" κλείνω την πόρτα και ακουμπαω πάνω της. Να, να, να, ηλίθια! Αυτομουτζονομαι. Είμαι πολύ χαζή τελικά.

"Νικολετα;" ακούω την Αθηνα να κατεβαίνει τις σκάλες.

"Εδώ" φωνάζω ξερά και καθομαστε στον καναπέ.

"Ξέρεις μου ελειψες"

"Δεν το εδειχνες" την κοιτάω.

"Ρε σου ζήτησα συγγνώμη! Τι άλλο να κάνω;"

"Ξέρεις όταν ζητάς συγγνώμη δεν σωζεις και πολλά, με έκανες και ένιωθα ένα σκουπιδι που μιλάει μονο του στο τσατ. Και απάντηση; Δεν ήρθε ποτέ. Οσα καλημέρα ή καληνύχτα και αν έστελνα."

"Έχεις απόλυτο δίκαιο, απλά σου εξηγησα πως έγινε κάτι"

"Ωραία σε ακούω" της λέω.

"Λοιπόν τελευταία φορά που μιλήσαμε ήταν όταν μου ειπες οτι χτύπησε ο Αχιλλεας ξανά. Μετά απο αυτό έβλεπα όλα σου τα μηνύματα απλά δεν μπορούσα να απαντήσω, μου είχε βάλει κοριούς στο κινητό ο μπαμπάς μου και έβλεπε οτιδήποτε έλεγα και εκανα επειδή με έπιασε με έναν συμμαθητή μου να φιλιομαστε στο δωμάτιο μου ενώ υποτίθεται θα κάναμε εργασία. Νομίζω καταλαβαινεις"

"Μάλιστα... Και να μην σου πω οτι εισαι ηλίθια ψέμα θα είναι." η Αθηνα, πάντα ήταν λίγο ξεπεταγμενη, αυτό την έκανε πολύ άνετη με τα αγόρια με τα ανοιχτά ρούχα και γενικά δεν μοιάζουμε καθόλου σε αυτά τα θέματα. Ειναι σάν... Σαν να είμαστε το ακριβώς αντίθετο στο θέμα αγόρια. Εχει φιλήσει τουλάχιστον 20 αγόρια και δεν ξέρω και τι αλλο και εγώ κανέναν. Την πεφτει τόσο εύκολα σε όλους όσους της αρέσουν που εκπλησσομαι ωρες ώρες με την αυτοπεποίθηση που έχει. Εγώ δεν είμαι έτσι. Παρόλα αυτά είναι πολύ καλή μου φίλη και με υποστήριζε αρκετά όταν με χτύπαγε ο Αχιλλεας.

"Μου ελειψες τόσο πολύ" μου λεει και με αγκαλιάζει.

"Και εμένα ρε χαζη" την σφίγγω.

Όντως μου έλειψε... Δεν ειναι απο τα άτομα που δεν καταλαβαίνεις την απουσία τους. Αντιθέτως έχουμε καλές αναμνήσεις μεταξύ μας και φυσικά ξέρει πόσο αγαπάω τον Αχιλλεα απο την στιγμή που ήρθε στην Πέμπτη δημοτικού και μου έριξε την κασετίνα μου και μου μαζεψε όλα τα μολύβια και μου την άφησε δίπλα μου. Μου χαμογέλασε και ζήτησε συγγνώμη και έφυγε. Και ετσι ξαφνικά οταν πήγα σχολείο για την δεύτερη χρονιά μου στο γυμνάσιο, άρχισε να με κοροϊδεύει και στην τρίτη και να με χτυπάει επίσης. Του είχα πει μια μερα να σταματήσει και του φώναζα και με είχε πιάσει απο τον λαιμό απειλώντας με για πολλά άσχημα πράγματα. Δεν θέλω να τα θυμαμαι.

"Λοιπόν τα νέα σου" είπε και μου έπιασε τα χέρια.

"Λοιπόν πήγε να με βιασει ενας τύπος και ο Αχιλλεας τον εδειρε μετά μου έδωσε ναρκωτικά ένας άλλος και ο Αρης με τον Αχιλλεα τον εδειραν, γενικά περνάμε πολύ ωραία τον τελευταίο καιρό" λέω γελώντας με την κατάσταση μας.

"Τι; Ήρεμα ρε κοπέλα μου, λίγους μήνες δεν μιλήσαμε"

"Εεε, ειδες τι γινεται σε 2 μήνες;"

"Αστα να πάνε..."

Συνεχίσαμε να μιλάμε μέχρι το πρωί και να λέμε διάφορα μέχρι που ξεραθηκαμε και οι δύο.
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°′°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

#Killenay

☺🔫