Actually

Chapter 18

Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω τριγύρω το άσπρο δωμάτιο. Τα μάτια μου τα νιωθω να καίνε και ζαλιζομαι λίγο, ακόμα.

Κοιτάζω γύρω χωρίς να κουνηθω και δεν βλέπω κανέναν. Ακομα και ο θάλαμος μόνο ενα κρεβατι έχει.

Ποιος με έφερε εδώ;

Γιατί είμαι εδώ;

Κοιτάζω δεξιά και βλέπω ενα παράθυρο μακρύ και πίσω κόσμος να πηγαινοέρχεται. Και ναι είμαι σε νοσοκομείο.

Ξαφνικά βλέπω την Ζωή να βολταρει περα δώθε.

"Ζωη!" φώναξα όσο μπορουσα.

Μπαίνει μέσα χαμογελώντας και κλαίγοντας και με πλησιάζει. Μου κρατάει το χέρι και με κοιτάει στα μάτια.

"Μωρό μου; Πως εισαι;" λεει πνιχτα.

"Κ-καλα είμαι" απάντησα σιγανα.

"Μισό λεπτό" είπε και βγήκε έξω.

Μετά απο λίγο μπήκαν μέσα η μαμά μου και ο Αρης.

"Κοριτσάκι μου ξυπνησες!" είπε συγκινημένη η μαμά μου και με φίλησε στο μέτωπο.

"Μας ανησυχησες μικρο" είπε ο Αρης και μου φίλησε το χέρι.

"Θα μου πει κάποιος τι έγινε;" προσπαθώ να μιλήσω αλλά βηχω.

Μπαίνει μια νοσοκόμα με κοιτάει, ελέγχει διάφορα πάνω απο το κεφαλι μου και εγώ κάθομαι εκεί και κοιτάζω τριγύρω μήπως κάποιος αποφασίσει να μιλήσει.

"Καλύτερα να σου πει κάποιος άλλος" είπε η Ζωή και τους εκανε νόημα να βγούν έξω και ξαναβρέθηκα μονη μου. Τι στο καλό γινεται;

Ακούω την πόρτα να χτυπάει και φωναζω -όσο μπορώ- να μπει μέσα.

Βλέπω τον Αχιλλεα με λοξο χαμόγελο, την μαύρη κοντή φόρμα που φοράει σπίτι του και ένα άσπρο κοντομανικο απο πάνω με τσεπουλα στα δεξιά, μια ζακέτα μαύρη και κουρασμενα μάτια. Προσπάθησε με το χαμόγελο να δείχνει καλά αλλά δεν ειναι. Γιατι είναι ετσι;

"Τι κάνεις εσύ εδώ;" ρωτάω περίεργη.

"Λοιπόν, πρέπει να σου πω κάποια πράγματα."

"Σε ακούω"

"Πριν 3 μέρες ήρθες σπίτι μου σε πολύ άσχημη κατάσταση. Λιποθύμησες και σε έφερα εδώ αναίσθητη, ο γιατρός εν τέλει μας είπε κάτι που μας σοκαρε όλους"

"Πριν 3 μέρες; Μόνο την προπόνηση θυμ...ΟΧΙ" είπα κοφτά.

"Τι; Θυμήθηκες κάτι; Πες μου!"

"Αχιλλεα ο γιατρός τι είπε;"

"Οτι...οτι...ο οργανισμός σου, δεν άντεξε κάποια ανάμειξη απο βιταμινες...οι οποίες δεν ήταν και τόσο αθώες"

"Δηλαδή;"

"Ναρκωτικά" είπε και έσκυψε το κεφάλι.

"Τι;"

"Είμαστε οι δύο μας, πες μου την αλήθεια... Περνεις ναρκωτικα; Εγώ θα σε βοηθήσω σε οτι και αν χρειαστ..."

"Λοιπόν! Πρώτον σκασε έλεος πως σου ήρθε οτι περνω ναρκωτικά, φυσικά και δεν περνω και δεύτερον υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να πήρα ενα χάπι αδυνατίσματος" είπα κοφτά στο τέλος.

"Πες μου οτι... Σου το έδωσε ο Αντρεας;"

"Ναι" ειπα πνιχτα και τότε κατάλαβα γιατι μου έλεγε ο Αχιλλεας να προσέχω.

"Ρε γαμωτο σου είπα να μην έχεις παρε δώσε μαζί του αλλά με ακουσες; Φυσικά και όχι! Αφού είσαι ξεροκέφαλη! Δεν θα σου κάνω κήρυγμα τώρα γιατί σέβομαι την κατάσταση σου αλλά μην τυχόν και σε ξαναδω με τον μαλακα! Μεσα σε τρεις μερες σε εκανε εκεινη η μαλακια να χασεις και αλλα κιλα! Ποιος ξερει ποσες βιταμινες σου λειπουν! Πανε κοιτάξου στον καθρέφτη που το γλυκό και φρέσκο πρόσωπο σου το έκανε με κόκκινα μάτια και μαύρους κύκλους!"

"Τι;"

"Ναι! Αλλά θα περάσουν"

"Εμ, Αχιλλεα...δεν θα του ξαναμιλήσω το υπόσχομαι! Αλλά... Γιατί εισαι και εσύ με μαύρους κύκλους;"

"Εε τίποτα απλα ειμαι λίγο κουρασμένος, τα λέμε θα ξαναερθω" άνοιξε την πόρτα και έφυγε.

Μετά απο 10 λεπτά μπηκαν όλοι μαζί η Ζωή η μαμά και ο Αρης. Τρομαξα λίγο με τα πρόσωπα τους.

"Θα τον ξεσκισω τον φλώρο!" φώναξε ο Αρης.

"Ηρέμησε αγόρι μου, σημασία έχει οτι ειναι καλά η Νικολετα ε; Αλλά αν τον πετύχω πουθενά!"

Α, λογικά ο Αχιλλεας άνοιξε το όμορφο στόμα του.
"Και θα τον αφήσουμε ετσι; Θέλει γέρο ξύλο αυτός τώρα!" λέει η Ζωη.

"Παιδια εκτιμώ αυτά που λέτε αλλά ηρεμηστε, μόλις γίνω καλά δεν την γλιτώνει"

"Έτσι μωρο μου!" με φίλησε η Ζωή.

"Με συγχωρειτε θα έρθω σε καμια ωρα, προσεχετε και παρτε τηλέφωνο οτι και να γινει" είπε ο Αρης και έφυγε.

"Έπρεπε να ησουν όμως ξύπνια! Έχασες!" είπε η μαμά με πονηρό χαμογελο.

"Τι έχασα;" σήκωσα το φρύδι μου.

"Ο Αχιλλεας απο την στιγμή που σε έφερε, δεν έφυγε! Μόνο τώρα που μας είπε ότι είναι επείγον"

"Σοβαρά εδώ ήταν και τις 3 μέρες; Γιαυτό ήταν τόσο χλωμός και κουρασμένος μόλις μπήκε;"

"Ναι! Και φρόντισε τα πάντα να είναι υπο έλεγχο"

Ομολογώ πως αυτό ήταν πολυ γλυκο. Και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μου το ειπε όταν τον ρώτησα τι έπαθε. Δεν με πειράζει όμως.
°°°°°′°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

#Killenay

☺🔫