Actually

Chapter 24

15 Ιανουαριου.

Η μεγάλη μέρα έφτασε.

Μπα.

Μια Δευτερα ειναι θα περάσει.

Σηκώνομαι με το ζόρι απο το κρεβάτι και χαζευω τον τοίχο ο οποίος φαίνεται πιο συναρπαστικός απο το να ετοιμαστω και να βρω τι να βάλω. Τι θα βάλω γαμωτο;

Ανοίγω την ντουλάπα και έβγαλα το τζιν που μου ήταν μικρό και μου έκανε εκείνη την μέρα... (Δεν θυμάμαι πιο κεφάλαιο ήταν συγγνώμη😂)

Κοιτάζω το ανοιχτόχρωμο ψηλομεσο τζιν και πιάνει το μάτι μου και μια κοντοματικη άσπρη απλή μπλούζα. Χμμμ, καλό.

Βάζω την μπλουζα μέσα απο το τζιν και βάζω γρήγορα τα γνωστά πλέον superstar μου. Άφησα τα μαλλια σπαστά, το φυσικό τους και κατέβηκα κάτω να ρίξω λίγο νερό στην μούρη μου μπας και ξυπνησω.

Ευτυχώς δεν έχει ξυπνήσει κανένας ακόμα αλλά πρέπει να σηκώσω τον Αρη επειδή θα αργήσει.

Κατεβαινω στο υπογειο ενώ τρώω ενα κομμάτι κουλούρι και μπαίνω στο δωμάτιο του. Τον βλέπω απλωμένο στο κρεβάτι, πραγματικά θυμίζει αστερία σκέφτομαι και του παίρνω το πάπλωμα και ανεβαίνω στο κρεβάτι χοροπηδώντας.

"Αρη! Αρουλη! Έχουμε σχολείο ξυπνα, Αρη!"

"Μμμ" λεει και γυρνάει πλευρό.

Του πιάνω το χερι και τον τραβολογαω αλλά είναι βαρυς γαμωτο.

"Ρε Αρη!" φωνάζω.

"Ναι! Έλα! Τι; Ποιος;" πετάγεται.

Τον κοιτάζω.

Με κοιτάζει.

Τον ξανά κοιτάζω.

"Δεν θέλω να παω σχολείο" λέει θλιμμένα και σηκώνεται επιτέλους.

"Καλημέρα και σε εσένα" λέω χαμογελώντας και κατεβαίνω κάτω.

Σήμερα δεν θέλω να με παει στο σχολείο η μαμα. Προτιμώ να περπατήσω ήρεμα, με τα ακουστικά και εφόσον ειναι νωρίς να κάνω και μια μικρή βόλτα.

"Αρη! Φεύγω! Τα λέμε!" λέω και κλείνω την πόρτα.

....

Ξανα εξετάζω το μέρος και δεν βλέπω ακόμα την Ζωή. Που στο καλό είναι αυτή η κοπέλα;

"Χρονια πολλά!" ακούω απο πίσω μου.

Γυρναω και βλέπω την γλυκιά Αριαδνη με μια σακούλα να μου χαμογελάει.

"Σε ευχαριστώ κοριτσαρα μου!! Να'σαι καλά!" της λέω και μου πατάει μια αγκαλιά και με αφήνει απότομα δίνοντας μου την σακούλα.