Ξυπναω το πρωί ήρεμη και χαλαρή και πηγαίνω σχολείο. Περνάει αρκετά γρήγορα η πρωτη και η δεύτερη ώρα και είναι η ώρα του διαλειμματος. Κατεβαινω και περπατάω προς το πίσω μέρος, όπως πάντα, αλλά κάποιος με σταματάει.
Γυρναω να δω και είναι ο Αχιλλεας που έχει μπεί μπροστά μου και περπατάει ανάποδα.
"Καλημερα" λέει και μου χαμογελάει.
"Καλημέρα" λέω και ανταποδιδω. Δεν μπορώ να συνηθησω τα γυαλιά του. Είναι υπέροχος με αυτά.
"Τι θα κάνεις σήμερα;" λέει αλλά δεν προσέχει και πέφτει πάνω σε μια παρέα αγοριών που συνηθιζε να κάνει παρέα μαζί τους πρίν τον τσακωμό που έγινε στην σχολή με ένα παιδί απο την παρέα τους, που γελούσε με εμάς, επειδή κάνουμε παρέα. Έλεος.
"Ωπ συγγνώμη" λέει ο Αχιλλεας και σταματάει.
"Τι λέει;" ρωτάει χαλαρά αφού δεν πήρε απάντηση απο κανέναν. Μάλιστα.
Αρχίζουν όλοι να γελάνε και ο Αχιλλεας έχει πάρει ένα παράξενο ύφος.
"Υπάρχει λόγος που γελατε;" λέει θυμωμένα.
"Όχι απλά διακρίνω οτι κουβαλας πολλά σκουπίδια τώρα τελευταία... Και τα φιλας κιόλας! Χαχαχαχαχα! Αν είναι δυνατόν! Ρε φίλε, αυτήν που δερναμε παρέα; Αυτήν φασωνεις;" λέει ένας απο αυτούς και γελανε όλοι.
"Ε;!" λέει ο Αχιλλεας και συνεχιζουν να γελανε.
"Ελα ρε φίλε, πες μας οτι κάθεται και πάνω σου! Γιαυτό ερεψες;" λέει ο ίδιος και ξαναγελανε.
Το πότε ο Αχιλλεας του όρμησε δεν το καταλαβα. Εμένα να πω την αλήθεια δεν με επηρέασαν τα λόγια του... Έχω συνηθίσει, αλλά ο Αχιλλεας το πήρε πολύ κατακαρδα.
"Αχιλλεα! Σταματα! Αστον!" τρέχω και του τραβάω τα χέρια πάνω απο το αγόρι που έλεγε εκείνα τα αισχρά λόγια σε εκείνον, το πρόσωπο του δεν φαινόταν απο τα αίματα και η λευκή μπλούζα του Αχιλλεα έχει λερωθεί όπως και τα χέρια του κάνοντας τον να δείχνει πολύ... Ω θεέ μου τι σκέφτομαι;
"Σήκω ρε Αχιλλεα σε παρακαλώ!" λέω και σηκώνεται και στέκεται δίπλα μου.
"Έχε χάρη που είναι εδώ και σε έσωσε, αλλιώς θα πηγαινες απο τα ίδια μου τα χέρια!" ουρλιάζει πάνω απο το γεμάτο αίματα αγορι στο πάτωμα και τον κοιτάει όλο το σχολείο ενώ ακουμε φωνές να έρχονται απο το πλήθος μαθητών και αμέσως καταλαβαινουμε οτι είναι ο διευθυντής. Οχι ρε γαμωτο.
YOU ARE READING
Actually
Teen FictionΠολλές φορές πιστεύουμε στο τέλειο, στο ακατόρθωτο, στο ψεύτικο ή μπορεί και στο αληθινό. Δεν ψάξαμε είναι η αλήθεια για να δούμε εάν είναι αληθινό. Ούτε η Νικολέτα νοιαστηκε. Ούτε ο Αχιλλεας. Αλλά αυτό έγινε στην αρχή. Μετά τι ακολουθεί; πόσο ξύλο...