Actually

Chapter 27

Κοιτάζω τον δρομο πριν περάσω στην μεγάλη ευθεία την οποίο βρίσκεται η σχολή. Τριγύρω γεμάτο μαγαζιά με ρούχα, φαγητό, βιβλιοπωλεία... Διάφορα... Οι άνθρωποι ανήσυχοι για διάφορα, ο καθένας τα προβλήματα του, εάν μπορούμε να ονομάσουμε τις αδικίες της ζωής προβλήματα.

Δεν είμαι φαν να συμπαραστεκομαι σε μαλακιες. Χεστηκα εάν σε παράτησε ο γκομενος σου, σε κανα δύο μήνες, αντε 5 το μέγιστο που λέω, να τσιλιμπουρδιζεις με άλλον.

Πρόβλημα ειναι όταν η υγεία σου ή των ανθρώπων που αγαπάς ή σε αγαπάνε να μην είναι εντάξει. Τότε είναι πρόβλημα.

Ξεφυσαω απο ενόχληση που βλέπω τόσα θλιμμένα πρόσωπα και προχωραω πιο μπροστά. Με κοιτάζει ένα παιδάκι γύρω 4 και μου χαμογελάει και συνεχιζει να χοροπηδαει γελώντας με κέφι. Ναι, γελα τώρα μικρό αθώο πραγματακι γιατί μετά θα μάθεις τι τέρατα υπάρχουν γύρω σου. Απο πίσω η μαμά του να το κυνηγάει και να της φωνάζει να σταματήσει, στην ουσία δεν την νοιάζει, φαίνεται, ίσως να μην ειναι καν η μαμά του. Γιατί στο διάολο κοιτάζω τον κάθε ηλίθιο γύρω μου; Αφού ξέρω οτι πάντα θα με εκνευρίζουν οι ανθρωποι.

Επιτέλους φτάνω στην σχολή και είναι κλειστά, ωραία. Παίρνω τηλέφωνο τον θείο Σταυρο και μου λέει πως προέκυψε κατι και θα αργήσει. Έχουν βαλθει γενικά όλοι να μου σπάσουν τα νεύρα σήμερα. Κοιταω ξανα γύρω μου και πάω και κάθομαι σε ένα παγκάκι και κοιτάζω τον κάθε ένα που περνάει απο μπροστά μου. Ναι, ωραία παιδιά δεν λεω, αλλά σνομπ όλοι τους, λες και θα τους φάει κανείς εάν πεις ένα καλημέρα. Ζώα. Θα κατεβει η κοινωνική τάξη του μπαμπακα εαν σε δει με κανονικούς ανθρώπους χωρίς μάρκες ρουχων ή παπουτσιών.

Νικολετα σταματα να τα βαζεις με όλους! Λοιπόν συγκεντρωσου, ηρεμησε. Ναι αλλά δεν βοηθάνε οι ηλίθιοι που φωνάζουν απο πίσω μου μέσα σε ένα στενο. Γυρναω και βλέπω τον κύριο Νικο... Ναι κύριος πως... Τέλος πάντων βλέπω τον Νικολακη να μαλώνει με μια γυναίκα. Στην ηλικία του, όχι μικρούλα.

Το αστυνομικό μου δαιμόνιο με έκανε και πήγα στην γωνια να μην φαίνομαι και να ακούω και καλύτερα. Ναι το αστυνομικό δαιμόνιο όχι η κουτσομπολα που έχω μέσα μου. Ακούω τον χλεχλε να της ζητάει απανωτά συγγνώμη. Ε ρε τι κάνει ο κόσμος για να πηδ... Όχι Νικολετα! Μην το πεις. Δεν ειναι απαραίτητο.

"Εγώ σου τα δίνω όλα και εσύ με πουλάς έτσι; Σου είπα πως θέλω να χωρίσεις μαζί της! Και εσύ τι έκανες; Εξινες τα μπουτια (άλλο είπε αλλά δεν θέλω να βρίσω) σου τόσο καιρό. Αλλά ξέχασα! Δεν σε νοιάζω πλέον! Μετά απο όσα περάσαμε!" είπε αυτή και μαλλον έκλαιγε.