Actually

Chapter 34

Το κεφάλι μου είναι πολύ βαρύ για να καταλαβω τι στο καλό συμβαίνει. Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω τριγύρω. Που στο καλό βρίσκομαι; Ποιος με έφερε εδω; Γιατί; Είναι οι ερωτήσεις που κυριαρχούν στο κουρασμένο μου μυαλό και κοιτάζω δεξιά και αριστερά μήπως δω έξω απο το παράθυρο και καταλαβω που με έφεραν αλλά μάταια. Μονο βουνα βλέπω.

Προσπαθώ να κουνηθω αλλά η καρέκλα στην οποία είμαι δεμένη είναι πολύ άβολη και τα σκοινιά δεν βοηθάνε και τόσο.

Γιατι με έφεραν εδώ; Τι έκανα;

Τα δάκρυα μου δεν με αφήνουν να σκεφτώ καθαρά και παλευω να ηρεμησω τον εαυτό μου. Πρέπει να φανώ δυνατη.

Το μυαλό μου πάει στον Αχιλλεα αμέσως και αρχίζω να φωνάζω το όνομα του μήπως είναι εδώ γύρω και αυτός. Και αυτον πήραν μαζί, το θυμάμαι αυτό, είμαι σίγουρη.

"Αχιλλεα!" ουρλιαζω ξανα και ξανα μέχρι να έρθει καποιος έστω.

Μετά απο άλλες τέσσερις προσπάθειες μπουκαρει μέσα ένας τυπος με φυσιολογικά ρούχα, αλλά κουκούλα.

"Βγαλε τον σκασμο!" φωνάζει και προσπαθώ να καταλάβω μήπως ξέρω την φωνή του αλλά όχι, ακούγεται νέος, αλλά όχι τόσο όσο εγώ, και με το σώμα που έχει είναι σίγουρα 25 με 28... Μάλλον..

"Που είναι ο Αχιλλεας;" φωνάζω και έπειτα ακούω την γλυκιά φωνή του να αντηχεί σε όλο το κτήριο σχεδόν φωνάζοντας το όνομα μου.

"Αχιλλεα!" ξαναουρλιαζω και μετά μου κλίνει το στόμα με ταινία και δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν απο τα μάτια μου ενώ ακούω τον Αχιλλεα να με φωνάζει απο ένα οχι και τόσο μακρινό δωμάτιο υποθέτω. Πληγώνεται η καρδιά μου όταν ακούω βογγητα και κλαματα. Γιατι τον δερνουν γαμωτο;
Αρχιζω να κλαίω πιο πολύ γερνοντας το κεφάλι μου και κοιτώντας το πάτωμα. Ο τύπος απο πριν είναι μπροστά μου και κάθεται στην πόρτα ενώ γελάει.

Ακούω βαριά βήματα να πλησιαζουν και ο τύπος αμέσως σοβαρευει και ισιωνει την πλάτη του.

"Σήκω φύγε απο εδώ πρέπει να της πω δύο λογακια" λέει αυστηρά.

Σηκώνω το κεφάλι μου και αυτο που βλέπω με εκπλήσσει. Ο Αντρεας με σκούρα ρουχα και άγριο βλέμμα να με κοιτάει. Γουρλωνω τα μάτια και όσο με πλησιαζει προσπαθώ να κάνω πίσω την καρέκλα και το μόνο που καταφέρνω είναι να βρεθώ στο πατωμα κλαίγοντας.

Η ζωή μου είναι μια ταινία.

Με σηκώνει αργα και με κοιτάει σε απόσταση μισού μέτρου. Μου τραβάει την ταινία απότομα και κλαίω.