Actually

Chapter 22

"Δεν ξερω τι πάει στραβά με αυτην, αληθεια! Δηλαδή τοσο πολύ υποκρισία; Γιατί;" ξεφυσαω και την βλέπω να σκέφτεται όλα όσα της έχω πει.

"Ναι αλλα ο Αχιλλεας που κολλάει δεν μπορώ να καταλαβω, δεν δικαιολογείται η συμπεριφορά του..." χαιδευει το πηγούνι της σάν κανένας φιλοσοφος και με κοιτάει.

"Εγώ πιστεύω πως απλα δεν την συμπαθεί. Η δική της συμπεριφορά εξάλλου είναι πολύ πιο παράξενη οταν τον βλέπει... Και οι δύο ξέρουμε πόσο της αρεσει να διεκδικεί τα αγόρια με ηλίθιους τρόπους..."

"Ναι έχεις δίκαιο... Πραγματικά δεν ξέρω..."

"Λοιπόν εσύ; Τι λεει με τον αδερφο μου;" την σκουνταω με νόημα.

"Τίποτα δε λέει και ούτε θα πει μάλλον" σταυρώνει τα χέρια και συνεχίζει να κοιτάει την θάλασσα του λιμανιού όπου περπατάμε.

"Γιατί τόση απαισιοδοξία;"

"Γιατί εάν ενδιαφερόταν θα το έδειχνε ρε Νικολετα...δεν θα ήταν έτσι... Ξέρεις πως είναι ο Αρης με τα κορίτσια.. Είναι να μην βάλει στο μάτι κάποια.. Και εμένα δυστυχώς δεν με έχει παρατηρήσει ποτέ σαν κανονικό κορίτσι. Ούτε καν σαν φιλη του. Ειμαι απλά η κολλητή της αδερφής του τίποτα άλλο" παραπονιέται.

"Μάλιστα..."
...
Αφού φτάνω σπίτι βλέπω την ώρα. 10. Μάλιστα... 10 το πρωι έφυγα και 10 το βράδυ γύρισα. Ολη μέρα έξω. Μπράβο Νικολετα.

"Τον βρήκες τον δρόμο;" λέει ο Αρης όσο κατεβαίνει την σκάλα και καθεται στο σαλόνι δίπλα μου.

"Συγγνώμη απλά μετά την προπόνηση πιαστηκαμε με την Ζωη και περπατησαμε και στο λιμάνι και πήγαμε και στο κάστρο μετα...γενικά κάναμε λιγο τον γύρο της καβαλας μιλώντας..." άνοιξα την τηλεόραση.

"Και τι λέγατε;" ρωτάει ταχα αδιάφορος. Φαινεται απο τα σκούρα μάτια του πόσο θέλει να μάθει.

"Ε μου έλεγε για το αγόρι της.." τον πειραζω.

Πετάγεται απο την θεση του και με κοιτάει. Σηκώνω το φρύδι. Σηκώνει το φρύδι.

"Έχει η Ζωή αγόρι;" ρωτάει.

"Όχι απλά σε δοκιμαζα...εντάξει τα ξεδιελυνα όλα στο κεφάλι μου" χαμογελασα.

"Τι θέλει να πει ο ποιητής οεο;"

"Καίγεσαι να μάθεις;"

"Εσύ τι λες;"

"Χμμ, και αν σου πω τι θα κάνεις;"

"Αυτό που θα έκανα και αν δεν μου έλεγες.."