Η καφετέρια δεν απείχε πολλή ώρα απο το σπίτι μου και έφτασα σε μόλις λίγα λεπτά. Ανοιξα την γυάλινη πόρτα και μπήκα μέσα, βλέποντας τον Δημήτρη να κάθεται σε ενα απο τα τραπεζάκια της καφετέριας. Γύρισε αμέσως και με κοίταξε. Τον πλησίασα και κάθησα.
"Ηρθα και εγώ.." είπα και κάθισα διστακτικά.
"Καλά έκανες, τι κάνεις;" αποκρίθηκε με ενα χαμόγελο. Αρενωπός και ήρεμος όπως πάντα.
"Καλά είμα. Δεν άλλαξαν και πολλά απο την στιγμή που μιλήσαμε, ξέρεις."
"Μάλιστα" απάντησε και κοίταξε έξω απο την καφετέρια.
"Εσύ;"
"Και εγώ πολύ καλά" συνέχισε να κοιτάει το πάτωμα αποφεύγοντας κάθε οπτική επαφή με εμένα.
Ήταν πολύ περίεργος όλη την ώρα. Δεν ήταν όπως το πρωί, ήταν σαν να περίμενε κάτι. Οι συζητήσεις αφορούσαν Κοινωνικά ζητήματα και το παρελθόν μας κάνοντας με να καταλάβω πόσο εντάξει άτομο φαίνεται.
"...και εκείνη την στιγμή σκόνταψα, και τελικά κατάφερα να της τραβηξω την προσοχή, με εδειξε με το δάχτυλο της γελώντας, δεν θα ξεχασω ποτέ αυτήν την μέρα. Μετα απο αυτό με φωναζαν σκουντουφλη..." ηταν πλέον πιο φιλικός και λιγότερο παράξενος.
"Χαχαχα είσαι απίστευτος" αποκριθηκα.
"Η ώρα πήγε 10 και 20, θέλεις να πάμε σπίτι μου; Για καμια ταινία. Αν θέλεις.." μου είπε διστακτικά.
"Συγνώμη δεν γίνεται, πρέπει να πάω σπίτι έχω διάβασμα για αύριο" δεν είμαι σαν τις υπόλοιπες κοπέλες που γνωρίζεις. Με συγχωρείς.
"Τότε ασε με να σε πάω σπίτι σου." μου έπιασε το χέρι σφιχτά.
"Όπως θέλεις" δεν ένιωθα απόλυτα άνετα με αυτόν. Ελπίζω να είναι λόγω του μικρού χρονικού διαστήματος που τον ξέρω.
Περπατούσαμε μέσα στην ησυχία και το μόνο φως που υπήρχε γύρω μας ήταν απο τις μεγάλες λαμπες οι οποιες είχαν ενα αχνό φως. Ήταν τρομακτικά γιατί δεν κουνιοταν τίποτα σε όλο τον δρόμο.
Φτάσαμε σπίτι και αφού τον καληνυχτησα μπήκα μέσα ώστε να μου πει επιτέλους η μαμά μου αυτό που ήθελε νωρίτερα, ήταν στο κεφάλι μου ολο το απόγευμα.
Την είδα με τον Άρη να κάθονται στο τραπέζι της κουζίνας και να βλέπουν μια ταινία που επαιζε στην μικρή οθόνη της τηλεόρασης που υπήρχε εκεί.
"Υπάρχει μεγαλύτερη τηλεόραση στο σαλόνι, ξερετε." είπα αλαζονικά.
"Λοιπόν μαγειρευω και ο γιος μου, μου κάνει παρέα, εσυ τι θέλεις τώρα;" είπε υποτίθεται ειρωνικά και με αγκάλιασε.
YOU ARE READING
Actually
Teen FictionΠολλές φορές πιστεύουμε στο τέλειο, στο ακατόρθωτο, στο ψεύτικο ή μπορεί και στο αληθινό. Δεν ψάξαμε είναι η αλήθεια για να δούμε εάν είναι αληθινό. Ούτε η Νικολέτα νοιαστηκε. Ούτε ο Αχιλλεας. Αλλά αυτό έγινε στην αρχή. Μετά τι ακολουθεί; πόσο ξύλο...
