Actually

Chapter 16

"Είναι πολύ ενδιαφέρον τύπος σου λέω"

"Αντε ρε φιλεναδα ωραία χάρηκα για εσένα ελπίζω να τα πάτε καλά όπου και αν σας βγάλει αυτή η γνωριμία"

"Ελπίζω το ιδιο"

ΠΕΡΊΠΟΥ 2 ΜΉΝΕΣ ΑΡΓΌΤΕΡΑ.
ΜΉΝΑΣ: ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ

Ξαναχτυπησε για τρίτη φορά το ηλίθιο ξυπνητήρι και σηκώθηκα με το ζόρι απο το κρεβάτι. Τι ωραία που ήταν τις διακοπές! Κοιμομουν οτι ώρα ήθελα και ξυπνούσα μεσημέρι. Πάλι σχολείο;

Φοραω μια φόρμα που βρήκα μπροστά μου και μια φουτερ. Έβαλα το μπουφαν μου που μου είναι κανονικό τώρα εφόσον έχω χασει επιπλεον 8 κιλά! Ω ναι! Το κικ μποξ και τα τρεχαματα μου όλη μετα βοηθησαν. Φυσικά απέφευγα να τρωω βλακείες μπας και είμαι ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα.

Με τον Αχιλλεα εξακολουθώ να μην μιλάω αν και μου λείπει λιγάκι. Βασικά πολύ.

Ο Αντρεας έχει γινει κατι σαν την παρέα που είστε όλη μέρα μαζί και περνάτε τέλεια; Αυτό ακριβώς. Φυσικά έχουν γίνει και κάποια πράγματα μεταξύ μας σε στιγμές αδυναμίας. Ποια αδυναμία; Εδώ μου έκανε ολόκληρη εξομολόγηση πριν δύο εβδομάδες. Μπορώ να πω πως μου αρέσει πάρα πολύ.

"Γη καλεί Νικολετα!" φωνάζει η Ζωή όσο μπαίνουμε μέσα στο σχολειο. Η πρώτη μούρη που είδα ήταν του Αχιλλεα. Μμμ ωραία άρχισε η μέρα μου.

....

Περνω γρήγορα τον σάκο μου και περιμένω στην πόρτα τον Αντρεα να ερθει για να πάμε προπόνηση. Με κοιτάει η μαμά μου όσο πηγαινοέρχεται σημαζεύοντας.

"Τι περιμένεις καλε;"

"Τον Αντρεα;"

"Παλι με αυτον ρε Νικολετα;"

"Εσύ ακόμα τα ίδια ρε μάνα;"

"Νικολετα! Δεν μου αρεσουν τα μούτρα του! Κανόνισε!" ακούγεται η κόρνα.

"Φφφ! Τα λέμε"

"Μην αργησεις"

Κλείνω την πόρτα και κοιταω τον ουρανό που αν και ειναι 8 ειναι καταμαυρος.

"Καλως την την όμορφη"

"Γειααα" με αγκαλιάζει.

Φτάνουμε στην σχολή και μπαίνουμε μέσα. Κλασσικά ο Αχιλλεας είναι ήδη εκεί και κάνει προπόνηση και μας κοιτάει, έπειτα χτυπά τον σάκο πιο δυνατά. Ηλίθιε.

....

Αφού τελειώνει η προπόνηση κατα τις 10 και μισή αποφασίζουμε να πάμε μια βόλτα με τον Αντρεα να χαλαρωσουμε.

"Λοιπόν αδυνατισες πολύ εσύ" με κοιτάει απο πάνω μέχρι κάτω.

"Εεε ναι η αλήθεια ειναι οτι προσπαθούσα πολύ..."

"Σε πληροφωρω πως μπορείς να χάσεις ακόμη πιο πολλά σε λιγότερο χρονικο διάστημα."

"Δηλαδή;"

"Κοίτα, έχω κάποια χάπια αδυνατίσματος και είναι πολύ αποτελεσματικα. Τα έπερναν πολλοί γνωστοί μου και εχασαν τα κιλά τους χωρίς να κουραζονται και είχαν αποτέλεσμα!"

Χάπια; Χμμ. Όταν ήμουν πολυ απελπισμένη ήθελα να πάρω χάπια αλλά η μαμά μου με σταμάτησε. Ε καλά τώρα τι θα γινει αν πάρω ένα; Σιγά τα κιλά που θα χάσω με ενα χαπακι.

"Δώσε ένα" είπα και μου έβαλε ενα μικρό χαπακι στο χέρι. Πήγα να το βάλω στο στόμα μου και με σταμάτησε.

"Θα το πάρεις το βράδυ πριν κοιμηθείς, εντάξει;" είπε περίεργα.

"Οκ" είπα χαλαρά και το έβαλα σε μια χαρτοπετσέτα στην τσέπη μου.

Εκείνη την στιγμή τον περνουν τηλέφωνο και το σηκώνει αμέσως.

"Τώρα;...Ναι...Όχι ενταξει...Γίνεται" είπε.

"Σε πειράζει να πας μόνη σπίτι σήμερα; Έτυχε κάτι στον πατέρα μου και πρέπει να φύγω, τα λέμε καληνύχτα!" είπε και καβάλησε την μηχανή φεύγοντας.

Χωρίς να καταλάβω τι έγινε τα τελευταία δευτερόλεπτα άρχισα να πηγαίνω προς το σπίτι μου. Γαμωτο η ωρα ειναι 12 και, ποιος την ακούει τώρα την μάνα μου, ΑΝ ειναι σπίτι.

Βάζω τα χέρια στις τσέπες μου και ακουμπάω το χαρτί που έχω μεσα το χάπι.

Το βγάζω και το κοιτάω. Καλά αφού σε λίγο θα κοιμηθώ τι πειράζει να το πάρω τώρα;

Το βάζω στο στόμα μου και το καταπίνω.

Συνεχιζω να περπαταω, πιο γρήγορα αυτήν την φορά και μπορώ με τον εαυτό μου γιατί πάω τόσο γρήγορα. Ξαφνικά ζαλιζομαι και κόβονται τα πόδια μου, γυρίζει το στομάχι μου και δεν υπάρχει κανένας να με βοηθήσει. Φωνάζω αλλά τίποτα. Άρχισα να κλαίω απο τον πόνο και ξαφνικά πιο μπροστά βλέπω το σπίτι του Αχιλλεα. Η κυρία Φωτεινή θα με φροντιζε σε τετοια κατάσταση σκέφτηκα και προσπάθησα να πάω μέχρι την πόρτα, μετά την μπαλκονόπορτα δεν αντεξα, έπεσα κάτω και αρχισα να σερνομαι κλαίγοντας, τι έχω πάθει γαμωτο; Φτάνω με το ζόρι στην πόρτα και βαραω με όση δύναμη μου έμεινε. Προσπαθώ να φτάσω το κουδούνι, και επιτέλους το φτανω!

Η πόρτα δεν άργησε να ανοίξει και είδα έναν θολό ανήσυχο Αχιλλεα. Με σήκωσε στην αγκαλιά του φωνάζοντας με άλλα η φωνή του χάθηκε το ίδιο και οι αισθήσεις μου. Μονο μαύρο χρώμα. Τίποτα άλλο.