LOYAL HEARTS #3: WHILE ON THE OTHER SIDE

SEVEN

Kinapalan ko ang aking dark maroon lipstick at in-emphasize ang kurba nito sa aking labi. Dito ako dumiretso sa cr upang ayusin ang lipstick kong kumalat dahil sa nabunggo kong nagmamadaling estudiyante kanina.

Wala na ang sugat sa labi ko gawa ng pagkakasampal sa 'kin ni mama. Tulog siya kanina pagkaalis ko. It's a relief for me na makitang wala siyang katabi na ibang lalake.

Sa pagpasok ng grupo ng mga kababaihan ay doon na ako lumabas. Naabutan ko sina Tori sa labas ng classroom namin na nakaupo sa isa sa mga nagkalat na armchairs. Katabi niya si Nolan na nakikipagtawanan kay Angelov. Nakaupo siya sa armrest katapat ng silya nina Nolan at may hawak na gitara.

Pumasok ako sa classroom upang ilapag ang bag sa 'king silya bago ako lumabas at nakisali sa kanila.

"O, Vin! Andyan ka na pala?" puna ni Tori, "'Di kita nakita dumating."

"Nauna ako sa 'yo. Nag-cr lang ako," ani ko.

Imbes na umupo sa isa sa mga armchairs ay sumandal ako sa ledge at pumalumbaba. Sinuyod ng mga mata ko ang hallways ng bawat floor at naghahanap ng pag-aaliwan habang hinihintay ang guro namin. Maaga akong pumasok ngayon, at milagro na ang aga ni Tori.

Huminto ang paglalakbay ng aking paningin sa fifth floor. Otomatikong kumunot ang noo ko.

Sure akong si Jaxon ang nakikita ko sa ledge ng fifth floor. Napapadalas yata ang pagpunta niya rito sa school?

Nag-crisis ba ang eskwelahan nila at dito siya tumatambay?

He's not in his uniform, so siguro wala siyang pasok ngayon. Maybe it's his radio booth day. Hindi na nasundan pa ang pakikinig ko sa kanya sa radiyo after noong pinatugtog niya ang request kong kanta. Gabi na rin kasi ako nakakauwi dahil sa mga six pm classes namin.

Naka-sideview siya, nakatukod ang braso sa ledge kaya kita ko ang banat ng kanyang muscles sa ginawa. Relax siyang nakasandal doon at ngumingiti habang kausap ang nililigawan niyang si Gwyneth na dito nakaharap.

She's gesturing something in her hands na umani ng tawa mula kay Jaxon.

Ramdam ko ang paghihingalo ng puso ko. Ganito ba talaga masaktan kahit admiration lang?  Admiration pa ba ito? Kasi parang ang sakit?

Tangina, hindi na 'to normal. At mahirap itong makaligtaan dahil hindi ito normal sa 'kin.

Lahat ng mga nagdaang encounters namin lalo na ang kahapon ay tila naglaho sa isang tingin pa lang sa kanilang dalawa. Isang bala pa lang iyan ng pangyayari ngunit bumaon na sa 'kin. Diretso sa puso. Tagos sa likod.

Hindi talaga magandang ideya ang pagpayag kong pakikipagkaibigan sa kanya.  But in his every attempt at keeping an inch distance ay tila ba winalis lahat ng mga inhibitions ko.

Kung may nararamdaman ka na (kahit gaano pa kababaw iyan) bago nakapagtayo ng pundasyon ng pagkakaibigan, at sa oras na mamuo na ang friendship na kinabibilangan niyong dalawa, lalago at lalago iyan hanggang sa sumidhi ang damdamin. Hindi iyon napipigilan.

Few are those who get lucky that they feel the same way towards each other. And I'm not one of those few ones. Dahil ngayon pa lang alam ko na na isa ako sa mga karamihang napapabilang sa one way affection.

Bago pa ako iibig sa taong walang kapasidad na suklian ang damdamin ko, ngayon pa lang puputulin ko na ang ugnayan sa kanya. I still carry a lot of  baggage with me. Delikado kapag magpasali pa ako ng panibagong damdamin na alam kong ikakabagsak ko sa huli.

This attraction is running high. I've already came apart at the seams and having Jaxon near me raises a red flag.

Hindi lang naman kasi sa pag-ibig umiikot ang mundo ko. I was able to survive twenty one years of my life without love. I only live with my fundamentals, judgements and friendship.