LOYAL HEARTS #3: WHILE ON THE OTHER SIDE

FIFTY THREE

Unknown:

Wear and bring simple clothes. Flight at ten. Pick you up at seven thirty.

Maliligo pa lang ako ng maga-alas siyete ng umaga ay ito ang bumungad na mensahe sa cellphone together with the other notifications and a text from Lionel. He's in Baguio with his fellow bloggers. I saved Jaxon's number right away saka mabilis nilusob ang banyo.

Inisa-isa ko nang iniisip ang mga dapat dalhin habang naliligo. Simple clothes...so I should bring my plain colored shirts and ripped jeans. I'll exclude my Mac dahil baka mawala pa. Wala akong camera. Jaxon could lend me his camera which I'm sure he owns one.

Nilatag ko na sila sa kama kasama ang aking bagpack pagkatapos maligo. Since three days kami so mga apat sigurong shirts, dalawang jeans, at isang shorts ang dadalhin ko kasama pantulog. With underwear of course. Napaghandaan na naman siguro ni Jaxon ang stay namin doon.

The thought of us together on the trip excites me. Kahit hindi siya magsalita, okay lang. This time, mukhang ako ang magiging madaldal sa aming dalawa.

Ngumiyaw si Woodrow at malanding rumampa. Tumalon siya sa aking kandungan at muling ngumiyaw. He curled himself to sleep.

"Hindi ka kasama. Hindi ka kasya sa bag. Sorry." Hinaplos ko siya.

As if understanding what I said, mabilis siyang umalis at pumasok sa workroom ko.

Noong una ay hindi naman talaga ako mahilig sa hayop. But during rehab, we were told that pets could be a therapy. Three months after being out, nadaanan ko lang ang pet store pagkatapos magkape. I gave it a try and went in. Woodrow caught my attention so I bought him.

Truly, he's been a good company. Kinakausap ko siya kahit alam kong hindi siya sumasagot.

Seven twenty five ay bumaba na ako dala si Woodrow. Ipapaalaga ko muna ito kay Raven. Napapansin kong malapit siya sa mga hayop.

"Wow ma'am—Vin! Ang chicks niyo ngayon, a? Saan punta?" Bumaba ang tingin niya sa pusa ko pagkatapos akong pasidahan.

Inabot ko sa kanya si Woodrow. "Ikaw na bahala. Three days akong mawawala."

Ngiti siyang tumango. Kasama sa inabot ko sa kanya ang catfood.

Sarili akong nag-serve ng kape sa espresso machine. Seven forty ay may bumusina na sa labas. Nangalahati pa lang ako sa kape ko. Kinuha ko ang isa na para kay Jaxon saka bumaba na sa inuupuan kong counter.

"Bye!" paalam ni Raven.

Nilingon ko siya at ningitian sabay tulak ng glass door. Naningkit agad ang mga mata ko sa sinag ng araw. I should have brought my sunnies.

Naglalayag ang aking paningin sa daan at wala namang nakita na bagong dating na private car. Dalawang taxi lang at tatlong motorsiklo ang nakaparke. Hindi ko madukot ang aking phone upang tignan kung tinext ni Jaxon ang pag-aabang niya. I held two tall coffees with me, at nasa bag ang cellphone ko.

Bumukas ang pinto sa backseat part ng isa sa mga taxi. May pamilyar na kamay na kumakaway galing doon. I'm so perceptive when it comes to Jaxon so I know it's his arm.

Nag-taxi siya? Wala siyang driver? Saan kaya siya nakatira ngayon rito sa Manila? I wanted to ask but, it feels wrong to pry on him. Ilang pa nga akong tawagin siya sa kanyang pangalan so I ended up calling him Mr. Montero all the time.

Because this is all we'll ever be as of the moment. A client-designer relationship and nothing else.

Sumilip muna ako sa bintana ng taxi upang makumpirma na siya ang nasa loob. Siya nga. Diretso ang tingin niya sa harap. Napanguso ako. Hindi man lang niya ako binaba o pinagbuksan.