LOYAL HEARTS #3: WHILE ON THE OTHER SIDE

FORTY FIVE

Nilulunod ng pawis ang aking pisngi. Hindi ako gumalaw sa aking posisiyon habang pinakikinggan ang tahimik niyang pagbibihis. Hapung-hapo ako sa mga nangyari.

Everything's cold and lifeless. Ang tanging buhay ay ang pamamaalam. Tanging humihinga ay ang katapusan. Naghihingalo ang pag-asang maayos ang lahat. Ngunit maliit lang itong sinag ng apoy na mabilis ring naglaho.

Inikot ako ni Jaxon upang matihaya at pinaupo. Nanlalanta ang katawan kong nagpapadala sa mga nais niyang gawin. Balibagin man niya ako sa pader ay wala na akong magagawang panlalaban.

Sinuot niya sa akin pabalik ang aking underwear at malaking shirt na kinuha mula sa aking cabinet. Ang lagwa ng emosyon ay binabawalan akong makapag-isip at makiramdam na lang.

"Huwag mo akong iyakan..." puwersa kong sabi. Nahihingal ako sa apat na salitang iyon.

Kung hindi niya lang hinawakan ang baba ko upang matignan siya, mananatili akong nakatutok sa aking mga paa. Kasing lamig ng paligid ang kanyang mga mata. It's like I'm a stranger to him.

"Ito na ang huli..." Wala itong bahid na kahit anong emosyon.

Sa kanyang pagtayo ay hindi na niya akong tinignan at dire-diretso siyang lumabas. Padabog niyang sinara ang pinto na halos matanggal ito sa pintuan.

Maraming kahulugan ang sinabi niya.

Pinakiramdaman ko ang paglisan niya sa bahay. Pinuwersa ko ang aking tenga upang hilain ang ingay ng mga yabag niya sa aking pandinig. Ang mga yapak sa mabatong lupa, sa pagbukas ng bakod nina Angelov, sa bukas-sara ng pinto ng Tesla at sa ugong nito palayo.

This will never be the same again. I will never be the same.

Binagsak ko ang sarili sa kama at malayang nilabas lahat sa isang malakas na hagulhol. Sa mga gigil kong tili at iyak ay nagawa kong saktan ang sarili sa mga kalmot, hampas at sampal.

Hindi ko mabilang ang mga araw at gabi na tinagal nun. At hindi ko inaasahang bumalik si Jaxon at magpakita. Taimtim na dasal na lang ang magdadala sa kanya pabalik sa bahay. I didn't pray.

"You're scared of me?"

Malungkot kong ningitian si Margot na tulala sa likod ng kanyang tulip glass. Pinaglalaruan niya sa bibig ang lamang Chardonnay. Her upturned eyes rounded like flying saucers at maliliit na stand ang makakapal niyang pilikmata.

Tinikom niya ang bibig at nilapag ang glass sa table. Maingat ang mga mata niyang nagbalik sa aking mukha. Naka-recover siya sa pagkatunganga sa isang buntong hininga.

"No..." lumutang ang salita niya. " I'd try being high a couple of times when I was in Cali. I just can't believe that happened to you."

"I can't believe I did that!" sarkastiko kong bulalas diin saka inisang tungga ang Chardonnay.

Ilang beses kong pinagtangkaang tapusin ang sarili dahil sa ginawa kong iyon. Not the being high part, ang resulta ng pangyayari ang ikinakagalit ko sa sarili.

"Hey!" Pigil niya sa aking pulsuhan. "'Di ba bawal ka pa sa alcoholic drinks?"

Pinunasan ko ang tumakas na likido sa aking bibig at binaba ang glass. It made a cute clink against the table. "I'm out of rehab a year ago, Marge. But I limit myself with the alcohol. No whiskey or scotch or beer. Wine is fine." I made a dismissing gesture.

Sandali pa siyang tumitig bago ngumuso at nagkibit balikat.

"You say so. Pero...hindi siya bumalik, Vin?" May simpatya sa tono niya. "You know, like...begged you to take back what you said?" Muli siyang nagsalin ng inumin habang pasulyap-sulyap sa aking mukha, inaabangan ang reaksyon ko.