LOYAL HEARTS #3: WHILE ON THE OTHER SIDE

FORTY EIGHT

"Thank you Ms. Claravel. I hope you'll have a safe trip back to the Philippines."

Tumayo na rin ako at inayos ang gusot sa aking top habang kinakamayan si Selma, the TV reporter slash journalist na uminterbyu sa akin.

She looked just the right amount of formal for an interview. Not that I mind how she should present herself. Hindi naman ako ganon ka-importanteng tao upang maging mahigpit sa pananamit nila. What I mind is the respect, and she didn't fail me.

"Thank you rin, Selma.  I was surprised to see you dahil akala ko lalake iyong mag-iinterview."

Which reminds me of Elmo. Bigong-bigo ang mukha ng baklitang iyon nang makita si Selma ang bumungad sa pinto.

"Pinalitan kasi ni boss ang mga assignments sa amin . He's somewhere in Africa right now."

Hindi na nagtagal ang kwentuhan pagkatapos ng panayam dahil may hinahabol akong flight. Sa in-house firm lang ginanap ang interview at dito na rin naghintay si Lionel upang sabay na kami sa airport. Sinali ko na rin ang pabibigay paalam sa mga kasamahan ko rito.

Nahirapan akong makatulog sa eroplano. Katabi ko si Lionel na nahihimbing na pagkatapos mag-scan sa mga pictures sa kanyang camera. I distracted myself by watching a film now playing infront. Ilang beses ko na itong napanood but this has always been my favorite. About a man who fell in love, got betrayed by his bestfriend and he came back, being introduced as a Count.

Him being able to rise out successful at may maibubuga na, it's the story of my life. At noong nagkita na sila ng babaeng minahal niya, I can't help but think about meeting Jaxon. Siguro katulad ng babae magugulat din ako. Normal lang na pangunahing reaksyon.

   

The 19-hour flight is quite exhausting. Kaya naman nahuhuli ako sa paglalakad laban sa malalaking hakbang ng mga bruskong kasamahan ni Lionel. Sanay na rin kasi sila sa mga ganito kaya no sweat lang ang pagod ng biyahe sa kanila.

Sa pagod ko'y napahilig ako kay Lionel nang kanyang inakbayan. Sa isang kamay ay hila ko ang luggage habang tinatahak na namin ang mahabang pasilyo ng NAIA 3. He's holding my hand carry at sa likod naman niya ang kanyang rucksack.

"Welcome back...," aniya sabay hapit sa akin.

Ngiti lamang ang iginawad ko. Dala na rin panigurado ng pagod. But the real truth is, I don't really know what to feel about this. Tama bang bumalik ako? I have a much better life in New York but everyone's hell-bent into pulling me here.

Sa oras na malaman nilang may balak akong umalis ng bansa ay marahil itatali nila ako sa kung saang puno dito.

Sumilip ang ulo ni Woodrow sa pet carrier bag na suot ko sa aking balikat. I can't leave my cat alone in my apartment at hindi siya maaalagan doon ni Margot. She's allergic to cats.

Napaangat ako nang may marinig na palakpak. Hindi ko na kailangang suyurin ang paligid dahil isang angat ko lang kita ko na si papa na kumakaway. Tinakbo ko ang distansiya at naunahan pa ang mga kaibigan ni Lionel.

"Hey, Pa." I hugged him, pero hindi masyadong mahigpit upang maiwasang maipit si Woodrow.

Ngumiti siya saka dumungaw sa pusa, he's taunting my cat who is now raising his paw with curiosity.

"Sir," Lionel's deep voice followed behind. Ngiting nag-angat ng mukha si papa at nagkamayan sila.

"Thanks for bringing her back," aniya. "Hindi ko mapilit, e."

Lionel chuckled. "It takes buying her a ticket without her knowledge. Knowing she doesn't like wasting expensive things. Dinaan ko na sa dahas."

Nagtawanan sila at may ilan pang kinomento si papa. Lalong natawa si Lionel nang siniko ko sa tagiliran dahil may kiliti siya roon. Papa invited him along dahil nagpahanda umano ito sa pagdating ko pagkatapos ng anim na taon. Bale late celebration na rin para sa aking birthday.