KALBİN İKİ RENGİ(DÜZENLENDİ)

KALP FİNAL (PART 2)(DÜZENLENDİ)

Bu uzun ve meşakkatli yolda bana eşlik eden düşüncelerini yorumlarını benimle paylaşan herkese çok teşekkür ediyorum. Umarım hepiniz umduğunuzu bulur ve yüzünüzde biraz buruk ama mutlu bir gülümsemeyle bu hikayeden ayrılırsınız. Hoş çakalın!

Özlem Özgül

KALBİN İKİ RENGİ FİNAL PART (2)

Doğru ya da yanlış insanın içinde büyüttüğü acı zamanla solardı ama Gül için böyle olmuyordu, acımazsızca ilerleyen zaman ona dost yerine güçlü bir düşmandı.

Mert'i gözlerindeki o ifadeyle gördüğünden beri içinde bir şeyler ölüyordu Gül'ün. Karman çorman ve yaralı zihni ona gerçeği kavramasını; kocasının artık öldüğünü kabul etmesini söylese de yüreği elvermiyordu bu düşüncenin getirdiği karanlık geleceğin varlığına.

Poyraz'ın gidişiyle göğsüne derin bir hiçlik dolmuştu. Öyle ki bir hissizlik bulutu üzerinde yürür gibiydi.

O gittiğinden beri her gece yaptığı gibi yine çıktı terasa. Soğuk havaya rağmen bedeni tepkisizdi. Yükseklik artık onu hiç korkutmuyordu; korkuluklara çıkarken sevdiği adamın kollarında hissediyordu kendini. Bir anlıktı belki ama rüzgar bile onun kokusunu taşıyordu sanki.

Bu gece sondu belki de... Bir daha asla buraya gelmeyecekti. Yapamazdı artık. Yasını kalbine gömüp çocukları için devam etmesi gerekiyordu.

Babası bugün Gül'ü görmeye geldiğinde hiçbir şey söylememişti ama gerek de yoktu zaten. Bakışları ona bu sefilliğe bir son vermesi gerektiğini artık kendini toparlamasını haykırırken kimin sözcüklere ihtiyacı olurdu ki.

Ama Gül'ün bütün bir bahar özenle yeşerttiği yaprakları sonbaharın esintisinde tek tek dökülmüştü babasının ayaklarının dibine. Acısıyla birlikte çırılçıplak kalmıştı ruhu.

Kalbi paramparça olup vücudunu sarsmış Gül'ün ve eli ayağı çekilmişti. Kontrol edilemez bir şekilde hıçkırırken dizlerinin bağı çözülmüştü. Gül, Poyraz'la olması gereken, konuştukları hayatın yavaşça eriyip gittiğini gözünün önüne getirirken soğuk terler dökmüştü.

Babası ona sarılırken Gül'ün içinde tuttuğu tüm o duygular gün yüzüne çıkmış; umutsuzluk dolu bir bulut her şeyi sarmıştı.

Hüznün kara gölgeleri yüzüne düşmüştü. Kızı ve oğlu için güçlü olması gerektiğini biliyordu. Ama zihninin arkasında bir yerlerden korkunç fısıltılar ona başka şeyler söylüyordu. Ona kızının Poyraz'ın sert ama sıcak, sevgi dolu gözlerini hiç göremeyeceğini anlatıyordu. Babasının ışıltısını, etrafındakileri küçük nadir bir gülümsemeyle nasıl sevindirdiğini göremeyecekti. Yılların kendisinden bile daha çok sevdiği adam için duyduğu üzüntüyle nasıl birbirini kovalayacaklarını bilmek onu çaresizliğe boğmuştu.

Gül sessizce umutlarının kırıntılarına yapılan bu saldırının bitmesini diledi.

Gül'ün boğazına sessiz bir hıçkırık geldi, vücudu sevdiği adamın onca güzel anıyı kaçıracağı korkusuyla titredi. Sayısız saniye, saat, dakika, gün ve yıl boyunca oğlu ve kızı ona ihtiyaç duyacaktı. Akın ve Su ile geçireceği gün doğumları ve günbatımları, onlara güçlü olmanın, iyi bir insan olmanın ne demek olduğunu açıklaması. Okul baloları, mezuniyetler, ilk aşkları, düğünleri... Gül'ün orada olacağı ama Poyraz'ın kaçıracağı hayatın tüm nadide armağanları düşünmek onu felç ediyordu.

Gül Poyraz'ın ruhuna kazıdığı izi silebileceğinden emin değildi. Ona ihtiyaç duyduğu için çektiği acının bir gün yok olacağından da emin değildi. Sahip olduğu tek gerçek duygu ona olan aşkıydı... Hissettiği şeyin güçlü olduğunu biliyordu ama bu kadar derinine işlemiş olduğunu fark etmemişti.