25 ( BAŞLANGIÇ )

BAŞLANGIÇ BÖLÜM 80

80. BÖLÜM

12 HAZİRAN 1957

14.15

PHİLADELPHİA- AMERİKA

Yasemin evin içinde bir oraya bir buraya sinirli bir şekilde volta atıyor, iki de bir saatine bakıyordu. Kapının zilini duyunca hızlı adımlarla kapıya gidip açtı.

" nerdesiniz bu saate kadar"

Jhonsen, Yasemin'in sinirli olduğu fark etmiş, alttan almaya çalışarak

" haklısın biraz geciktik ama..."

" anne bak... Babam bana ne aldı"

Yasemin, Jhonsen yanında duran kızına baktı. Kolundaki bileziği gösteren kızını öptü.

" ne güzel bir hediye bebeğim. Hadi sen geç içeri."

" babam da gelebilir mi"?

" tatlım babanın işi varmış. Belki daha sonra. Değil mi babası"

Diyerek jhones'in yüzüne baktı.

" ha evet bebeğim... Söz yine gelirim tamam mı"?

" tamam..."

Kız eve girdi.

" bu daha ne kadar böyle sürecek Jasmin"

" sana bu konudaki hassasiyetimi söylemiştim lütfen bir daha geç kalma"

" Jasmin lütfen..."

" kapıyı kapatmak zorundayım görüşürüz John"

Yasemin kapıyı yüzüne kapatıp içeri girdi. Kız salonda annesine bakıyordu.

" neden kızgınsın babama, anne"

" tatlım neden kızgın olayım ki... "

Yasemin kızının yanına geldi. Ona sımsıkı sarıldı.

" seni artık asla bırakmayacağım bir tanem... Bebeğim benim"

" anne ben çocuk değilim. On dört yaşındayım"

" haklısın on dört yaşındasın ama hala benim küçük kızımsın... Odanı kendin toplamaya başladığında büyümüş olacaksın"

" of anne ya"

Kızı odasına giderken Yasemin'in siniri geçmiş yüzündeki tebessüm ile

" duyuyorum seni söylenmeyi bırak"

Birden bir ses duydu. Ses dış kapıdan geliyor biri kapıya vuruyordu. Kapıya gidip açtı.

" Yasemin ben..."

Yasemin karşısında duran genç bayana gülümsedi.

" Afet hoş geldin... Artık her şey değişti... Hiçbir yere gitmiyorum... Ve sende geldiğin yere dönebilirsin... Ben kaderimi kızımla beraber yaşayacağım.

" ama Yasemin anlamıyorsun"

" bittiği yerden bu sefer yeni bir başlangıç yapacağım... Kızım seni seviyorum ve senin için her şeyi göze alırım"

" dünya Yasemin bunu da göze alacak mısın?

Yasemin Afet'in gözlerinin içine baktı

" çoktan aldım bile"

Yasemin kapıyı kapatıp içeri geçti.

" kimdi o anne"

Yasemin sakince

" adres soruyormuş, önemli değil"

Yasemin kapının tekrar çalındığını duydu.

" kızım sen sakın bunun gibi inatçı olma"

Clara sözden bir şey anlamamış

" kimin gibi"

Yasemin kapıya doğru giderken

" boş ver"

Yasemin kapıyı açtı.

" sana söyledim değil mi... ama..."

Karşısında gördüğü kişi ile şaşkındı.

"... Ama... Sen... Burada olmaman lazım... Nasıl"

Atamer gülümseyerek elini uzattı.

" kader... Yasemin... Olan oldu..."

" anne seni affediyorum"

Yasemin arkasını döndüğünde kızı yanındaydı. O da elini annesinin ve babasının elleri üzerine koydu.

" seni affediyorum anne"