Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ Proloog ~

Ik wurmde me tussen de dansende menigte door, meer naar voren. Ik had lucht nodig.
      Eens vooraan, bij het dranghek, kon ik de muziek pas goed horen. Bastille heetten ze, en ze waren goed. Echt goed. Geen flutbandje dat geweldige albums heeft maar live gewoon niet kan zingen. Deze jongens waren anders. En dan vooral hun zanger. Dan Smith. Ik had al eens van hen gehoord. Op de straten hoor je wel meer dingen.
      Dan zette een nieuw lied in en wanneer het refrein uitbrak gooide ik mijn armen in de lucht en wiegde ik mee met de muziek. Ik dacht aan niets anders meer dan de ritme van de muziek, Dans zuivere stem en mijn lichaam dat op de maat meewiegde.
      Mijn hart begon steeds wilder te kloppen en ik voelde de bassen doordringen in mijn lijf. De zwetende lijven van de mensen naast me negeerde ik. Ik was één met de muziek en er was niets anders in de wereld wat me nog kon deren.
      Als je al jaren over de straten zwerft in de angst om herkend te worden, ga je genieten van de kleine dingen in het leven. Ik was hier dan ook om de muziek, niet om de zanger die ik stiekem misschien wel knap vond.
      Plotseling werd er geschreeuwd. Dan stopte verschrikt in het midden van zijn lied en ik keek verbaasd achterom.
      'Palmer!' werd er geschreeuwd. Meteen drong het tot me door. Ik was herkend. Ik moest vluchten.
      Snel sprong ik over de dranghekken en liep ik langs het podium naar achteren waar ik een uitgang hoopte te vinden. Als ze me maar niet zouden inhalen. Met nog een blik achterom rende ik de straten op.
      Ik ben Laura Palmer, en ik word al tien jaar vermist.