Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ Send My Regards To Hell ~

"There's no room for you here

Wrap your teeth around the pavement

Your body is a message

Send my regards to hell" ~ Blame

~ Dan: pov

Wanneer ik mijn ogen open, zie ik alleen maar een fel wit licht. Is dit de hemel dan?

       Ik knipper een paar keer tot het felle licht verminderd.

       'Ah, meneer Smith, u bent wakker zie ik! Mooi zo. Hoeveel vingers steek ik op?' Een potige dame komt naast me staan en steekt vier vingers op.

       'Vier' antwoord ik schor. Ik schrik van mijn eigen stem. Het klinkt niet als die van mij. De dame knikt en glimlacht naar me.

       'Dat is mooi. Geen zorgen om je stem. Die komt wel terug. Komt allemaal door de schok. Arme stakker. Gelukkig hebben ze dat meisje opgepakt.' De verpleegster loopt rond mijn bed en doet iets met mijn infusen.

       'Wat?' vraag ik wanneer haar woorden tot me doordringen. Ze kijkt me aan.

       'Het meisje dat samen met jou is binnengebracht, manneke. Laura Palmer, geloof ik. Je zo toetakelen. Ik hoop dat ze haar in de cel gooien! Nou ja, wordt snel beter, schatje!' Ze waggelt de kamer uit en sluit mijn deur.

       Hebben ze haar opgepakt? Ik kan het niet geloven.

       Ik smijt een deken van me af en zwaai mijn benen over de rand van het bed. Ik staar een tijdje naar de saaie grijze ziekenhuismuur voor ik me overeind hijs.

       Met mijn infuusstokje - ik heb geen idee hoe ze zo'n dingen noemen - loop ik naar het raam. De reflectie in het glas staart me dof aan. Ik besef dat het de mijne is. Mijn haar ligt er futloos bij en onder mijn ogen zijn grote wallen te zien.

       Hoe lang lig ik al in het ziekenhuis? Ik kan er niet langer over piekeren want de deur gaat open en mijn bandleden komen binnen.

       'Doe het rustig aan met hem' zegt de verpleegster van eerder voor ze de deur weer sluit.

       'Hé jongens' zeg ik kalm voor ik weer naar mijn bed schuifel. De vloer voelt koud aan onder mijn blote voeten.

       'Alles oké?' vragen ze vrijwel alle drie in koor. Ik haal mijn schouders op, maar piep dan even van de pijn. Ik was die steekwonde bijna helemaal vergeten. Ik vraag me af hoeveel pijnstillers ze me gegeven hebben.

       'Hoelang lig ik hier al?' vraag ik.

       'Een dagje ongeveer' mompelt Will. Ik zucht opgelucht en sla het deken om me heen.

       'We moeten je wel wat vertellen, Dan' zegt Kyle opeens. 'Over Amanda of nou ja... Laura.' Ik kijk hem vragend aan.

       'Ze is opgepakt' zeg ik.

       'Nee, alles is goed met haar en... wacht eens. Hoe weet je dat?' Kyle kijkt me verward aan.

       'De verpleegster vertelde me dat het haar verdiende loon was.' Kyle stoot een begrijpend geluid uit.

       'Wisten jullie het?' vraag ik. 'Over Laura.' Ze kijken elkaar eerst aan voor ze schuldbewust knikken.

       Ik laat mijn hoofd op het kussen vallen. Ik zou boos moeten zijn op haar.

       Ik staar naar het plafond. En dat ben ik misschien ook wel een beetje.

       Toch voel ik niet alleen woede, wist ik maar wat ik voelde.

~ Laura: pov

'Voor de laatste keer, Laura Palmer, zeg me zijn naam!' schreeuwt de ondervrager naar me. Ik zit in een ondervragingskamertje, maar het lijkt helemaal niet op dat hok dat je in die misdaadfilms ziet. Integendeel.

       Ik sla mijn armen over elkaar en trek mijn lippen tot een strakke streep. Dimi mag me dan wel veel dingen hebben aangedaan die niet mochten en schandalig waren. Ik zou hem en the getaways nooit verraden. Ze namen me op in hun groep en behandelden me als één van hen terwijl de gewone mens me niet eens onderdak wou geven. Dat zal ik nooit vergeten.

       Mijn ondervrager wrijft over zijn slapen.

       'Jij bent ongelofelijk' zucht hij. 'Na al die jaren krijg je de kans om terug te keren naar je thuis en toch grijp je hem niet.' Ik leun naar voren en kijk mijn ondervrager strak aan.

       'Waarom denk je dat ik wegliep? Waarom denk je dat ik mijn identiteit tien jaar lang verborgen heb gehouden? Omdat ik terug naar huis wilde?' Ik sta op en loop naar de bewakingsagent. Ik steek mijn polsen uit voor de boeien.

       De agent kijkt naar mijn ondervrager op hulp, maar die heeft zijn hand tegen zijn voorhoofd gedrukt en wuift dat hij maar moet doen. Dus doet hij mijn boeien om.

      'Oh ja, stuur mijn groeten aan de hel' zeg ik nog droog voor ik de kamer uit gesleurd word. Ik word terug naar de cel van het politiekantoor geleid en opgesloten. Alleen staat me nu een verassing te wachten.

       'Mark?' De celdeur gaat achter me dicht.

       'Laura! Long time, no see!' Hij komt naar me toe en omhelst me. Ik klop op zijn rug.

       'Alles oké?' Hij haalt zijn schouders op.

       'Nu jij er bent wel. Nu komt Dimi me vast wel halen. Ik heb nog niks van hem gehoord.' Ik trek een wenkbrauw op.

       'Ik denk niet dat Dimi nog komt' zeg ik. Mark kijkt me verbaasd aan.

       'Hij is erg gesteld op je, Laura. Heb wat vertrouwen.' Ik snuif schamper.

       'Niet meer, Mark, ik heb het verprutst.' Zijn blik krijgt nog meer verbazing.

       'Hoezo?' vraagt hij me. Ik ga zitten en tik op het plekje naast me.

      'Het begon allemaal met een jongen...' begin ik. Ik vertel hem alles over Dan en hoe jaloers Dimi was. 'Toen zei hij dat je Woody's portefeuille gestolen had en dat hij wraak wilde. Dus droeg hij me op Woody te vermoorden. Best gek dat je nog niets van Dimi hebt gehoord.' Mark staart me een tijdje aan. Ik vertel hem de rest van het verhaal tot en met mijn arrestatie.

       'Heftig' is het enige wat hij kan uitbrengen. Ik haal mijn schouders op.

      'Ik hoop dat alles oké is met die knul. Soms wil ik vluchten aan het bendeleven, maar jij snapt maar al te goed dat dat niet kan.' Ik knik en staar naar de agent aan het bureautje.

       'Wacht eens' begin ik. 'Dat kan je wel, Mark! Je kan...'

       Een agent komt aanlopen en zegt: 'Mark Donnovan?' Mark staat op en loopt naar de tralies. 'Uw tijd zit erop. U kan gaan.' Mark knikt en wordt uit de cel gelaten. Ik sta op en loop naar de spijlen toe.

       'Mark, wacht!' Hij draait zich om en kijkt me vragend aan. 'Wat ik wou zeggen is dat je kan vluchten, Mark. Trek de stad uit, start een nieuw leven. Zo moeilijk is het niet.' Ik glimlach, maar niet oprecht. Mark pakt mijn hand en knijpt erin.

       'Weet ik, Laura. Hou je taai.' Ik zwaai nog naar Mark wanneer hij het kantoor uitloopt.

       'Leef je leven' fluister ik nog, ook al hoort hij het niet.