Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ Is There Still A Part Of You That Wants To Live? ~

"Solitary brother,

Is there still a part of you that wants to live?

Solitary sister,

Is there still a part of you that wants to give?" ~ Killer

~ Dimitri: pov

'Wauw, het werd tijd dat je eindelijk ontslagen werd uit het ziekenhuis' zegt Tijger, het meisje dat me redde, wanneer ze haar arm in de mijne haakt.

    Ik mocht haar echte naam niet weten om de één of andere reden. Wat ik wel weet, is dat dit meisje goed is in wat ze doet.

    'Hoe zit het nu met je plan?' vraag ik haar nieuwsgierig. Ze loodst me door de gangen van het ziekenhuis en neemt haar tijd om het antwoord te geven.

    'Je weet dat fase 1 al effectief uitgevoerd is' zegt ze. Ik knik.

    'Ja, dat jij Daniel zoende om Laura jaloers te maken om hen zo uit elkaar te drijven.'

    'Klopt,' mompelt ze, 'maar een zijn een aantal onvoorziene complicaties...' Ik trek een wenkbrauw op en wacht totdat ze verder gaat. 'Dan en Laura hebben elkaar namelijk al vergeven en balanceren, naar wat ik eruit op maak, op het randje tussen vrienden en meer dan vrienden.'

    'Hoe weet je dat?'

    'Oh, nou... niet zo lang geleden zag ik hen samen, maar Dimitri... we moeten wel wat ondernemen, liefje' prevelt ze. Ik knik en laat haar los wanneer we uit het ziekenhuis lopen.

    Ik kan best wel mijn eigen mannetje staan. Ik heb namelijk niet voor niets oefeningen gedaan met de verpleegster...

    'Waar zijn we?' vraag ik haar als ik mijn voete op de natte stoep voor het ziekenhuis zet. Op een paar daken en bomen zijn nog wat restanten van sneeuw te zien.

    'Net buiten Londen' mompelt Tijger. Ik knik en volg haar naar haar kleine Volkwagen kever. Ze laar me instappen en kruipt dan zelf achter het stuur.

    'Waar breng je me naartoe?' vraag ik als ze de parking van het ziekenhuis verlaat. Ze kijkt me kort aan en trekt dan een wenkbrauw op.

    'Jij moet toch een bende runnen, of niet soms?'

    'Ja, maar...'

    'En je hebt toch een plek nodig om te verblijven aangezien het appartement nu van Laura is?'

    'Ja...' geeft ik nukkig toe.

    'Goed. Je mag bij mij blijven. Ik breng je naar je vrienden. The getaways.' Ik trommel met mijn vingers op mijn knie en kijk strak voor me uit.

    'Hoe weet je zoveel?' Tijger grijnst even vals naar me en draait dan naar rechts.

    'Mijn vader is hoofdredacteur bij een krant' mompelt ze.

    'Dat kan erg handig van pas komen' meld ik terloops.

    'Klopt.' We zeggen een tijdje niets meer, maar op een gegeven moment kan ik het toch niet laten om weer een gesprek met haar aan te knopen.

    'Wat is nou fase 2?'

    'Daar hoef jij bitter weinig voor te doen. Als je maar zorgt dat je getaways op het juiste moment op de juiste plaats zijn' legt Tijger uit.

    'Wat moeten ze doen dan?'

    'Alles op zijn tijd, lieve Dimitri. Alles op zijn tijd.'