Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ Don't Pin It All On Me ~

“Fall upon your knees and

Sing: 'This is my body and soul here.'

Fall, beg and plead

Sing: 'You've got the power and control.'

Don’t pin it all on me” ~ Blame

Ik word wakker met barstende hoofdpijn. Nooit nog zou ik alcohol aanraken. Helaas is dat een loze belofte. Dat weet ik nu al.

      Ik duw me langzaam recht van de sofa waarin ik in slaap was gevallen en wrijf de slaap uit mijn ogen. Aan het licht dat langs de ramen naar binnen komt te zien, is het ongeveer negen uur. Ik druk op een paar knopjes van mijn telefoon en zie dat het half tien is. Zo ver zat ik er niet naast.

      Het is vreemd om weer in mijn appartement te zijn. Zeker zonder Dimi. Het is leeg, verlaten.

      Ik strompel naar het raam, dat ondertussen volledig hersteld is, en kijk uit over Londen. Met mijn hand tegen het koude glas kijk ik naar het besneeuwde Londen en er glijdt meteen een glimlach over mijn gezicht.

      Sneeuw. Er is sneeuw.

      Meteen loop ik naar de badkamer om me om te kleden. Ik trek mijn warmste kleren aan en wanneer ik eindelijk klaar ben, storm ik de leefruimte in. Ik gris een paar spullen mee in mijn tas en stommel dan het trappenhuis af naar buiten.

      Eenmaal buiten geniet ik van het sneeuwwitte uitzicht. De vlokjes vallen nog uit de lucht en ik open mijn mond om ze met mijn tong op te vangen.

      Met mijn warme wanten aan mijn handen loop ik de straten van Londen op. Ik geniet van het krakende geluid van de sneeuw onder mijn voeten terwijl ik mijn oorwarmers beter op mijn hoofd zet.

      Plots krijg ik een smsje. Vrolijk slinger ik mijn telefoon uit mijn tas en lees ik het berichtje.

      “Laura, ik moet je spreken.”

      Het komt van Woody. Met niets dat mijn bui kan verpesten stuur ik terug waarover hij me wil spreken.

      ‘Over gisteren’ roept iemand. Ik kijk om me heen en merk dan dat Woody en Will achter me te zien zijn. Will heeft net als altijd zijn lederen jack aan, maar Woody heeft een warme muts over zijn hoofd getrokken en hij draagt een fijne, warme winterjas.

      ‘Hé jongens’ begroet ik hen vrolijk. ‘Genieten jullie ook zo van de sneeuw?’

      Woody kijkt me schamper aan terwijl Will lachend zijn handen in zijn zakken stopt. Ik houd mijn hoofd schuin en kijk naar Woody, die zo te zien niet erg blij is.

      ‘Jezus, wat heb ik gedaan?’ vraag ik gefrustreerd.

      ‘Laura, dat weet je toch’ mompelt Woody verontwaardigd. Ik trek mijn wenkbrauwen op.

      ‘Oh ja?’ Woody zucht en komt naast me lopen.

     ‘Wat was dat met Will? Ik weet dat daar meer achter zit. Trouwens, Will wil niets loslaten, behalve dat het niet is wat ik denk...’ We beginnen vooruit te lopen over de brug van de Thames, waar ik even moet slikken.

      ‘Woody, alsjeblieft, doe niet zo belachelijk. Ik hou van… Will nu.’ Hij kijkt me niet erg overtuigd aan.

      ‘Eerder was je nog zo depressief als wat en durfde je niet eens een telefoontje van Dan opnemen en nou opeens hou je van Will. Als dat werkelijk zo is, Laura, dan ben je een sl...’

      ‘Durf het niet te zeggen! DURF HET NIET! Oké, je hebt gelijk, er zit meer achter. Ik doe het voor Dan! Ik wilde hem jaloers maken. Nou blij?’ Woody kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. Een beetje walgend misschien. Ik heb geen idee wat het is eerlijk gezegd.