Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ The Heavy Weight Of Living ~

"Your Albatross, let it go, let it go,

Your Albatross shoot it down, shoot it down

When you just can't shake

The heavy weight of living" ~ Weight of Living part I

De volgende ochtend haal ik een cappuccino bij Starbucks.

       Het feit dat niemand me herkent als Laura Palmer, is heel simpel. Ik ben veranderd, maar niet express.

       Om de één of andere reden is mijn haar van blond naar bruin verkleurd en is mijn ooit zo mollige gezicht veranderd naar eentje met strakke kaaklijn. Ik moet niet eens moeite doen om me te verbergen.

       Waarom hebben ze me dan herkent op dat concert? Simpel, één van the getaways wou me een poets draaien. Aardig mislukt zou ik zeggen.

       Wanneer ik voorbij een kleine platenwinkel loop, springt één album me meteen in het oog. Dat van Bastille. Het is een EP van Pompeii. Ik schud mijn hoofd, nip van mijn cappuccino en staar nog een tijdje naar de platenzaak. Daarna loop ik verder en zoek ik me een weg naar mijn auto.

       Ja, ik heb een auto ook al rij ik er haast nooit mee. Ik heb hem gekregen van Dimi, toen we nog samen waren... Het haalt niets uit want Dimi brengt me altijd naar de plekken waar ik moet zijn, maar gisterenavond had ik er geen behoefte aan om terug naar Dimi te gaan. Ik had geslapen in mijn auto...

       Van een afstandje open ik mijn auto door op het knopje van de sleutel te drukken. Mijn tweedehandse Volkswagen klikt en flikkert kort met zijn lichten.

       Ik kruip achter het stuur en zet mijn cappuccino in de bekerhouder. De auto bromt wanneer ik mijn sleutel omdraai in het contact en komt sputterend tot leven. Ik draai de eerste de beste straat in en rij doelloos door de straten van Londen.

       Ik zou kunnen vluchten, weg kunnen gaan uit deze stad en me ergens anders vestigen. Dat is misschien het beste. Voor iedereen. Dan zou me vast wel vergeten, net als de rest. Voor Dimi zou ik niet echt een gemis zijn, hij is me al vergeten als ik nog maar vijf minuten de deur uit ben.

       Toch houd iets me tegen als ik voor het bordje met: "Now leaving London" sta.

       Mijn telefoon gaat af. Ik zet mijn auto aan de kant van de weg en laat hem draaien om het nog warm te hebben op deze koude herfstdag. Het is een onbekend nummer. Ik open de sms.

"Wat zou je ervan zeggen als je naar onze studio mocht komen? 

Dan"

Mijn hart begint sneller te kloppen. Bij de sms heeft hij ook nog het adres van hun studio gevoegd. De straat komt me vaag bekend voor. Ik was er vast al een keertje heen gestuurd in opdracht van Dimi.

       Ik leg mijn telefoon op de passagiers stoel en ga met mijn handen door mijn haar. Daarna begin ik woest tegen het stuur te slaan zodat de hele auto er van schud en mijn stoel zelfs akelig kraakt. Ik gil zodat voorbijrijdende auto's me verbaasd aanstaren en begin te huilen.

       Je bent triest, Laura, erg triest.

Ik veeg een verdwaalde traan van mijn wang en kijk in mijn achteruitkijkspiegel om mezelf te bekijken. Mijn ogen zien er best wel rood uit...

       Waarom ga ik ook weer?

       Oh, ja omdat ik een hopeloze hartenbreekster ben. Daarom.

       Ik veeg mijn haar uit mijn gezicht, haal diep adem en schakel de auto uit. Nadat ik de auto heb vergrendelt, loop ik op de studio af. Het is een gewoon rijhuis in het midden van de straat. Helemaal niet chique zelfs.