Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ Memories Will Taunt You ~

“I'll come back to haunt you,

Memories will taunt you,

And I will try to love you,

It's not like I'm above you.” ~ Haunt

De volgende ochtend zijn Wills woorden het eerste wat ik hoor wanneer ik wakker word. Ze zijn nooit uit mijn hoofd geweest.

      Ik gris mijn telefoon van mijn nachtkastje en staar een tijdje naar mijn achtergrond. Het is een foto van mij samen met de jongens. We hadden hem genomen op de dag van het sneeuwballengevecht. Het leek al zo lang geleden…

      Ik tik een nummer in en wacht nerveus op een antwoord aan de andere kant van de lijn.

      ‘Met Woody’ hoor ik plots. Ik laat een opgeluchte zucht ontsnappen.

      ‘Hé, Wood, met mij’ zeg ik zacht. Ik staar naar het plafond van mijn kamer. Het is helemaal leef hier. Dit is het al sinds ik mijn spullen kwam ophalen. De concertkaartjes, die ooit de hele muur bedekten, zijn nu weg. Ik ben ze vast vergeten in Cambridge.

      ‘Laura?’ vraagt Woody plots. Ik schrik op uit mijn gedachten en besef weer waar ik ben.

      ‘Wat?’ vraag ik verward. Mijn hoofd heb ik er niet helemaal bij, geloof ik.

      ‘Ik vroeg je wat er aan de hand was. Is alles wel oké?’

      ‘Ja, ja, alles is oké’ mompel ik. Mijn intenties om Woody alles te vertellen, verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ik durf niet meer.

     ‘Wat is er, Laura?’ vraagt Woody bezorgd. Ik haal diep adem en vertel het hem toch.

      ‘Je weet over Will en mij? Toch?’ vraag ik hem. Het duurt even voordat Woody antwoordt.

      ‘Dat deed je toch om Dan jaloers te maken?’

     ‘Ja, maar...’

      ‘Nee, Laura, je weet wat ik daarover denk. Het is nou toch weer oké tussen jou en Dan? Waar maak je je überhaupt nog druk om?’ zegt Woody verhit.

      ‘Om Will, Woody. Hij zei gisteren dat hij me gelukkig wilde maken terwijl niemand anders dat deed’ begin ik te vertellen. Mijn ogen prikken en ik kan mijn tranen niet langer onderdrukken.

     ‘Laura, je denkt toch niet dat Will...’ mompelt Woody. Ik begin te snikken en druk de zijkant van mijn hoofd tegen mijn kussen.

     ‘Rustig, Laura, alles komt goed’ probeert Woody me sussen. Ik blijf genadeloos snikken en vervloek mezelf omdat ik zo stom was.

     ‘Hoe kon ik zo stom zijn, Woody? Het was ook zo’n dom plan’ snik ik. Ik hoor dat Woody wil zeggen: ‘Ik zei het toch.’ maar hij doet het niet.

     ‘Zullen we anders wat yoghurtijs gaan halen?’ vraag Woody zachtjes. Ik knik, maar besef dat hij dat nou eenmaal niet kan zien door de telefoon heen. Ik veeg mijn tranen weg en haal diep adem voor ik weer een antwoord uit kan brengen.

     ‘Klinkt goed. Ik zie over een kwartier...’

‘Voel je je al minder miserabel?’ vraagt Woody me wanneer we plaats nemen op een terrasje. Ik schep een grote lepel yoghurtijs naar binnen en glimlach dankbaar naar Woody.

      ‘Ik vond het echt heel lief van je dat je me wilde opvrolijken.’ Woody glimlacht en zet onze zakken - nou ja, eigenlijk mijn zakken, maar Woody stond erop dat hij ze zou dragen - neer en eet dan verder van zijn ijsje.