Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ It's Away This Heart Of Mine ~

“Every whisper, every sigh

It's away this heart of mine

And there's a hollow

In me now” ~ Sweet Pompeii

Ik drink net uit het pak melk in de keuken wanneer de deurbel gaat. Kyle steekt zijn hand op en wijst naar de gang.
       Rollend met mijn ogen zet ik het pak melk weg en loop ik naar de voordeur. Zouden mam en Luke nou al terug zijn?
       Ik leg mijn hand op de deurknop en haal diep adem. Ik zeg wel dat Kyle en Woody even op bezoek kwamen en niet dat ze hier al de hele dag waren…
       ‘Hallo Laura’ zegt de stem van mijn vader, die opeens weer voor de deur staat. Ik kijk hem verbaasd aan, niet in staat iets terug te zeggen en net wanneer ik de deur dicht wil gooien, stoot hij zijn voet ertussen.
       ‘Ga weg, pap, ik heb jou niets meer te zeggen.’
       ‘Laura, alsjeblieft, luister naar me!’
       ‘Nee, pap. Je hebt laten zien wie je werkelijk bent. Ik hoef al je praatjes niet meer te horen!’ schreeuw ik in zijn gezicht. Hij is erin geslaagd om de deur weer open te krijgen, maar ik laat hem niet binnen. Vergeet het.
       ‘Laura, alles oké?’ vragen Kyle en Woody die plots op het einde van de gang zijn verschenen.
       ‘Alles is prima’ sis ik met mijn blik strak op mijn vader gericht, die over mijn schouder naar de twee bandleden kijkt.
       ‘Wie zijn dat?’ vraagt hij met een knikje op hen.
       ‘Gaat je niets aan, pa’ antwoordt ik kalm.
       ‘Zijn dat je vriendjes? Laura, je hebt toch geen twee vriendjes?’ Ik rol met mijn ogen en probeer de deur dicht te duwen.
       ‘Vaarwel, pap’ zeg ik terwijl ik dat doe.
       ‘Maar, Laura, alsjeblieft.’
       ‘Valt u haar lastig?’ klinkt er plots van buiten. Ik trek de deur weer een beetje open en bemerk Will met een gitaarkoffer in zijn handen. Hij kijkt strak naar mijn vader en dan naar mij.
       ‘Valt hij je lastig, Laura?’ vraagt Will me. Ik schrik bij het zien van hem. Zijn neus is zo te zien gebroken geweest, dat zie ik aan het verband, en zijn gezicht staat ook vol met schrammen. Zeiden Woody en Kyle niet dat Will en Dan gevochten hadden? Oh jeetje…
       ‘Eigenlijk wel ja’ zeg ik met mijn kaken op elkaar geklemd. ‘Maar hij is mijn vader, Will, maak je geen zorgen. Ik regel dit wel.’
       Will knikt en ik laat hem binnen komen. Hij loopt met Woody en Kyle naar de leefruimte.
       ‘Nee, dat is niet nog een vriendje’ begin ik wanneer mijn vader me vragend aan kijkt. ‘Ze zijn gewoon vrienden van me. Ze zitten trouwens in een band, genaamd Bastille. En nou vaarwel, pa.’ Hij wil nog wat zeggen, maar ik heb de deur al definitief voor hem dicht geslagen.
       Dan loop ik terug naar de leefruimte, alleen om Will met zijn gitaar aan te treffen en Kyle en Woody die een beetje gek op hun dijen zitten te slaan.
       ‘Ehm… Dus wie wil er thee?’

Wanneer mijn ouders die avond thuis komen, open ik enthousiast de deur voor hen, nog voor ze kunnen aanbellen. Ik vlieg hen op de hals en til daarna Lianne op, die vrolijk mijn naamt roept.
       ‘Jullie zijn terug’ zeg ik blij. Ondanks het fijne gezelschap van de jongens. Mijn moeder kijkt me bezorgd aan en fronst kort haar wenkbrauwen.
       ‘Voel je je wel goed, liefje?’ vraagt ze wanneer ze een hand op mijn voorhoofd legt. Ik grinnik en pak haar hand vast.
       ‘Alles is prima, mam.’ Ik zet Lianne neer en richt me dan tot Luke.
       ‘Will is hier, hij kwam voor zijn gitaar. En mam, Woody en Kyle zijn er ook, ze kwamen op bezoek en nou ja’ zeg ik schuldbewust terwijl ik mijn hoofd buig. Mijn moeder lacht en legt een hand op mijn schouder.
      ‘Dat is helemaal niet erg, Laura, zolang jij het maar een beetje leuk had en het huis nog heel is.’ Ik glimlach en ga hen dan voor naar binnen. Ik pak Lianne bij de hand en fluister in haar oor dat de jongens van het concert in onze leefruimte zijn.
       Ze kijkt me met grote oogjes aan en sleurt me praktisch mee naar binnen. Voor zo’n klein meisje heeft ze al een uitstekende muzieksmaak.
       ‘Laura, Laura, dat zijn ze echt!’ roept ze wanneer ze Will met zijn gitaar ziet. Woody en Kyle staan op en zwaaien kort naar haar.
       Ik til haar op en stel ieder van hen voor. Ze spreekt de namen zelf ook nog eens uit en zwaait dan naar hun drietjes.
       ‘Ze is zo schattig’ stoot Kyle uit met grote ogen. Lianne giechelt en worstelt zich uit mijn handen. Daarna loopt ze naar Kyle en pakt ze zijn hand. Woody, Will en ik kijken bedachtzaam toe terwijl Kyle zich laat meesleuren naar een open plek op het tapijt van de leefruimte en met Lianne gaat zitten. Ze doen klapspelletjes en Lianne leert Kyle zelfs een paar nieuwe dingetjes.
       Ik kijk grijnzend toe op het moment dat mijn moeder en Luke binnen komen.
       ‘Hallo’ zegt mijn moeder wat onwennig bij het zien van de jongens. Haar blik glijdt naar Kyle en Lianne en ze houdt vragend haar hoofd schuin.
       ‘Mam, Luke, dat daar is Kyle’ zeg ik, wijzend naar het grote, kleine kind dat met Lianne speelt. Dan wijs ik Woody aan. ‘Woody, en dat is Will, maar die kent Luke al.’
       Woody en Will knikken naar mijn moeder en daarna neemt Luke Will mee naar een achterkamertje in het huis dat hij gebruikt voor zijn instrumenten-business.
       Ik ga in de sofa zitten en schrik wanneer Kyle plots: ‘KIEKEBOE!’ naar Lianne roept. Ze zijn ondertussen over gegaan op een ander spelletje. Ik grinnik zachtjes.
       ‘Pa stond eerder aan de deur,’ meld ik mijn moeder kort, ‘maar ik heb hem niet binnen gelaten.’
       Ze knikt en komt naast me zitten. Woody schuifelt wat onwennig heen en weer. Mijn moeder slaakt een diepe zucht en sluit dan kort haar ogen om even na te denken.
       ‘Misschien moet je toch maar terug naar Londen, je bent daar veilig nu. Trouwens, bij je ouder wonen kan echt niet meer hé?’ stelt ze voor met een droevige glimlach. Ik denk even na en kijk haar dan aan.
       ‘Ja, het wordt tijd dat ik terugkeer. Ik bedoel, ik heb nog steeds mijn appartement en zo.’ Woody schiet wakker en komt in de stoel naast ons zitten.
       ‘Wij kunnen je wel brengen, Laura. De koffer van mijn auto is wel groot genoeg voor je koffers, moest dat nodig zijn’ zegt Woody.
       ‘Je kan met mij wel meerijden’ meldt Will plots als hij terug komt met Luke op zijn hielen en een gitaarkoffer in de hand.
       ‘Wauw, jongens, dat hoeven jullie helemaal niet te doen.’ Woody en Will schudden hun hoofd.
       ‘Dat is helemaal geen moeite, Laura, we doen het graag’ zegt Will met een glimlach, die er raar uit ziet door het verband op zijn neus.
       ‘Bedankt, jongens.’ Mijn moeder slaat haar arm om me heen en zegt dat ik geweldige vrienden heb. Ik glimlach geforceerd.
       Your albatross, let it go, let it go.
_______________________________

Aangezien ik net gemerkt heb dat ik ietsje meer dan 1000 lezers heb, wil ik jullie even bedanken voor het trouwe lezen n.n Daarom de link naar een gratis download van My Crooked Saint door To Kill A King :) Enjoy! http://tokillaking.bandcamp.com/album/my-crooked-saint (Als je de link niet kan kopiëren, kan je ook gewoon op externe link rechts klikken)

PS. Eigenlijk zijn de vetgedrukte lyrics hierboven; "Eats away this heart of mine" maar ik heb het aangepast in it's omdat dat gewoon beter klinkt en bij het verhaal past xd Thanks for your consideration *buigt als Katniss*