Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ When Oblivion Is Calling Out Your Name ~

"When oblivion is

Calling out your name,

You always take it further

Than I ever can." ~ Oblivion

Ik gooi gefrustreerd mijn telefoon weg. Hij landt zachtjes op mijn bed en stuitert er zelfs bijna af. Ik zucht diep een gris de klok van mijn nachtkastje.

     Komen de jongens nog niet naar huis? De hele week is zo’n marteling geweest. Dan belde me niet één keer. Hij belde me zelfs niet terug. Lonni was ook amper te bereiken. Wanneer ze dan opnam, zei ze dat Dan druk bezig was. Dan hoorde ik Will vragen of ik het was en daarna schreeuwde hij het door naar Dan.

     Het leek wel alsof Will een complot was begonnen tegen me. Misschien was hij jaloers dat het nu zo goed tussen Dan en mij ging?

     Ik kijk naar de klok. Eindelijk. De jongens moeten nu wel ongeveer terug zijn van hun tour. Hun bus zette hen af bij Dans huis, vandaar zou iedereen zelf naar huis vertrekken.

     Ik loop onmiddelijk mijn appartement uit en snel naar buiten. Zo snel mogelijk wilde ik hen weer terug zien. Wanneer ik uitgeput in de straat van Dan aankom, zie ik dat hun tourbus net gestopt is voor Dans appartement. Ik loop nog een klein stukje en sta net voor de schuifdeur als die open gaat.

     Als eerste komt Lonni naar buiten. Ze schrikt als ze mij ziet, maar rent dan naar me toe en omhelst me.

     ‘Laura! Ik ben zo blij om je te zien! Het was zo’n lange week, maar ook erg leuk. Kom een keertje langs en dan toon ik je de foto’s en filmpjes van de jongens.’ Ze laat me los en glimlacht naar me. Ik kijk alleen maar over haar schouder.

     ‘Ja, moeten we een keertje doen.’ Daarna komt Will naar buiten, degene waarop ik wachtte.

     Ik loop Lonni voorbij en been op Will af. Hij kijkt ook enigszins verbaasd op als hij mij ziet en wil me nog groeten, maar dat laat ik hem niet niet. Ik had mijn hand als tot een vuist gebald en raak Will recht op zijn kaak, die zachtjes kraakt.

     ‘Auw’ stoot hij verschrikt uit met zijn hand op de plek waar ik hem raakte. De rest van de jongens zijn ook net buiten en kijken geschokt toe.

     ‘Laura?’ vraagt Kyle verbaasd. Ik frons en staar Will aan.

     ‘Oh, dus wanneer het goed gaat tussen Dan en mij, besluit jij om even de schizofrene verstoorder te zijn? Ik dacht dat je wilde dat ik gelukkig was?!’ stoot ik woedend uit. Will kijkt me aan, wil nog wat terugzeggen daarop, maar iemand anders is hem voor.

     ‘Wat bedoel je nou, Laura? Ben jij niet de “schizofrene verstoorder”?’ vraagt Dan zachtjes. Ik trek een wenkbrauw op.

     ‘Sorry? Jij nam niet op wanneer ik je belde, Daniel. Je belde me ook niet terug?! Mijn sms’en werden ook al genegeerd. Als je wilde dat ik je met rust liet, had je dat ook gewoon kunnen zeggen’ mompel ik verontwaardigd. Dan doet en stop voorwaarts en houdt zijn hoofd schuin.

     ‘Wat?’ vraag hij verbaasd. Ik zie de verwarring op zijn gezicht, maar Lonni pakt mijn schouders plots beet.

     ‘Laura, de jongens zijn net terug. Zal ik een stuk met je mee naar huis lopen?’ stelt ze voor. Een traan rolt over mijn wang en ik buig mijn hoofd.

     ‘Goed idee.’ 

~ Dimitri: pov

Ik kijk nogmaals naar het papiertje dat Tijger me gaf. Ik had precieze instructies gekregen om dit te doen en daarom zat ik dus opgescheept met een soort van to-do lijstje.

     Ik loop naar een rode telefooncel toe en sluit mezelf erin op. Nadat ik mijn haar naar achteren heb geveegd, draai ik kalm het nummer dat op het briefje staat. Het zint me niets dat ik zogenaamd klusjes moet opknappen, maar als dat bijdraagt aan ons plan, doe ik het graag.

     ‘Hallo met Luke McGregor’ zegt de man die ik nodig heb aan de andere kant van de lijn. Ik glimlach triomfantelijk en schraap mijn keel.

     ‘Beste meneer McGregor, u bent uitgenodigd voor het gitaarfestival in Londen. U hebt nog steeds niet geantwoord? Wil dat zeggen dat u niet aanwezig zult zijn?’ zeg ik zo beleefd mogelijk. Het blijft even stil aan de andere kant, maar dan hoor ik weer iets.

     ‘Daar wist ik niets van. Wanneer is het dan?’ vraagt Laura’s stiefvader aan mij.

     Ik kijk kort op het papiertje voor ik zeg: ‘Morgen.’

     Luke maakt een grommend geluidje en vraagt om even te wachten. Even later komt hij terug en bevestigd hij zijn komst voor morgen. Ik vertel hem nog dat hij geen gezellen mag meebrengen en hang dan op.

     ‘Zo, dat was het eerste dat ik moest doen...’

‘Oeh I’m back, baby’ mompel ik terwijl ik mijn handen warm wrijf. Ik duw de deur van het pakhuis, waar de getaways altijd samenkomen, open en loop naar binnen.

     Alle leden zijn aanwezig en ze trekken geschrokken hun pistolen wanneer ze mij zien verschijnen. Ik hef mijn armen in een wijds gebaar op.

     ‘Geen nood, mijn kinderen. Ik ben terug’ zeg ik met een vleugje vreugde. Er wordt meteen geapplaudiseerd en alle getaways staan op. Sommige komen naar me toe en kloppen me bemoedigend op mijn rug.

     ‘Ik wist wel dat je niet dood was, Dimitri.’

     ‘Oh, eindelijk ben je terug.’

     ‘Opnieuw orde! Hier wachtten we al zo lang op!’ Ik grijns naar hen en vraag om kalmte. Ik loop naar de tonnen en kratten die in het midden van het pand opgesteld staan en ga zitten. Daarna wenk ik mijn leden dichterbij en trek een wenkbrauw op terwijl de grijns niet van mijn gezicht verdwijnt.

     ‘Lievelingen, ik heb een paar opdrachten voor jullie’ vertel ik hen. ‘Als eerste wil ik dat twee van jullie Luke McGregor ophalen in Cambridge morgen. Voor het gitaarfestival in Londen, dat eigenlijk hier plaatsvind. Jullie merken gauw waarom. Val. Niet. Uit. Je. Rol. Milly, Frank, ik wil dat jullie dat doen.’

     Milly en Frank knikken gretig en stoten elkaar triomfantelijk aan. Ik leun met mijn handen op mijn knieën en denk na.

     ‘Ik wil dat de rest van jullie hier ook aanwezig is, mannen. Het moet op een echt festival voor gitaarspecialisten lijken.’ Iedereen knikt en geroezemoes stijgt op. Ik mocht de jongen niet vertellen wat het plan was van Tijger.

     ‘En Tom’ zeg ik als laatste terwijl ik hem tussen de menigte zoek. ‘Ik wil dat jij iets speciaal doet...’ Tom kijkt me verschrikt aan en knikt dan.

     ‘Morgen krijg je je orders. Ik wil niet dat je het doorvertelt.’

_________________________

Whaaaaa! Eergisteren (11/03/2014) zag ik Bastille live en ik MOEST gewoon verder gaan met Laura Palmer :D Het is zo zalig om hen live te zien n.n EN DAN ZWAAIDE NAAR ME AAAAH °-° vast omdat ik de hele tijd als een idioot met een blauw lichtje zat te zwaaien, mais bon xd I am one happy girl, hell yeah! Nu m'n wijsheidstand eruit is en ik vrijgesteld ben van school, heb ik wel tijd om een paar hoofdstukken voor Laura te schrijven. Ik zou het namelijk graag deze maand nog afkrijgen :)