Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ In Matters Of The Heart ~

"Walking out to the dark,

Going out a different path,

lead by a beating heart.

All the people of the town gash their eyes to the ground,

In matters of the heart." ~ Falling (ft. Ralph Pelleymounter)

~ Dan: pov 

Laura's begrafenis is amper drie dagen later. Haar moeder is er kapot van. Lianne kon niet eens meekomen met haar moeder en logeerde bij haar grootouders. De jongens kunnen het ook niet goed bevatten, maar niet zo erg als ik.

     De gig in Londen die we gisteren hadden gepland, hebben we gewoon moeten afzeggen. Ik spreek nog amper sinds Laura... er niet meer is en het leek me niet ideaal om dan nog te gaan zingen voor hopen mensen.

     Nu zit ik op de eerste rij, Laura's moeder stond erop, bij de begrafenis. Ik heb mijn kostuumvest aangetrokken en ik heb zelfs een das omgedaan bovenop mijn witte hemd.

     Naast het feit dat de moeder van Laura, Maria, wil dat ik bij haar op de eerste rij zit, wil ze ook nog eens dat ik een grafrede voor haar dochter houd omdat zij het niet kan.

    Ik hoor amper wat de dominee zegt tot mijn naam genoemd word. De man roept me naar voren.

     Ik slik, haal diep adem en been dan naar het altaar, naast de kist van Laura. De foto op de kist is er eentje van haar en mij. Ik ben er half afgeknipt, maar desondanks roept het zoveel herinneringen op dat ik een krop in mijn keel krijg. Ik slik de opkomende tranen weg en haal een verfrommeld papiertje uit mijn borstzakje.

     Dan begin ik. 

"Niet iedereen zag Laura meteen als het braafste meisje op aarde en geloof me, dat was ze ook niet. Maar wie bepaald nou wat goed en slecht is? Laura was dan wel niet zoals alle andere meisjes, maar ze was perfect voor mij. 

Ik heb het geluk gehad haar te mogen leren kennen, van haar te mogen houden, haar lief te hebben... De tijd was veel te kort, maar ik ben dankbaar voor de momenten die ik gekregen heb. 

Misschien ben ik hier verkeerd in, maar Laura was niet geheel verantwoordelijk voor haar daden. Ze werd gedwongen. Door de wereld. Als puber is het nooit fijn om gepest te worden, zoals met Laura gebeurde. Ze had het niet breed thuis, wat erin resulteerde dat ze het mikpunt van alle spot was. Als ik haar toen had gekend... Ik... Maar goed. Als je dan nog eens door een vechtscheiding van je ouders moet, wil ik best geloven dat je de wereld gaat haten. 

Toch deed Laura dat niet. Het enige waar zij naar op zoek was, was een plekje waar ze thuis hoorde. Een plekje waar ze zichzelf kon zijn. En ze vond die plek. Het was dan niet meteen de eerste de beste plek, maar ze was op z'n minst gelukkig. Ik hoop dat ik evenveel voor haar betekent heb als zij voor mij. Ik heb nooit genoeg kunnen zeggen hoeveel ik van haar hou. En het spijt me dat je mijn ouders nooit hebt kunnen ontmoeten, Laura. Ze vonden je vast aardig.

Het lijkt nog wel alsof het gisteren was dat jij en ik elkaar voor het eerste kusten in London Eye. Dat was het begin. Al de tijd die we samen hebben gehad. Alle momenten. Onze ruzies. Ik wilde je zo niet laten gaan, Laura. Ik wilde je niet laten vertrekken zonder dat je wist dat het me spijt. Het spijt me zo erg. Ik denk nog vaak aan de dag dat ik je de perfecte avond wou bezorgen, maar dat het grandioos mis liep. Jij zei dat het perfect was en ik hoop zo erg dat het dat ook was. Ik wilde niets liever dan je gelukkig maken. Zorgen dat je ergens thuis hoorde. Ik ben nooit gestopt met van je te houden. 

Ze heeft nooit geweten hoezeer het me spijt dat ik geloofde wat Lonni over haar vertelde en... ik... Toch had ik het gevoel dat, wanneer ze in mijn armen lag. Stervende. Ze het me allemaal allang vergeven had. Ik herinner me haar lach nog, haar gezicht, haar grijns elke keer nadat ik haar kuste en haar laatste woorden. 'Ik hou van je, Dan.' 

Ze was gelukkig. Voor het eerst in haar leven had ze een keuze gemaakt waarmee ze het volledig eens was en waarmee ze perfect gelukkig was. Haar leven mag dan wel op deze zeer tragische manier eindigen. Ik ben ervan overtuigd dat Laura Palmer eindelijk haar plekje heeft gevonden waar ze thuis hoort."

Ik had de mensen zien lachen, een trieste lach, tijdens mijn woorden, een traan zien wengpinken en instemmend zien knikken. Ze hadden me vol medelijden aan gekeken wanneer mijn stem even stokte.

     Ze dachten allemaal hetzelfde: arme jongen. Toch was ik dat niet. Ik heb Laura mogen kennen. Daar ben ik dankbaar voor.

     Wanneer ik weer op mijn plek zit, komen alle tranen die ik zo zorgvuldig heb weggedrongen, toch allemaal naar boven. Eentje rolt in stilte over mijn wang terwijl ik naar Laura's foto staar.

     Dan kan ik het niet meer uithouden. Ik draai mijn hoofd weg en knijp mijn ogen dicht terwijl de tranen genadeloos over mijn wangen stromen. Ik haal diep adem en veeg ze weg wanneer de dominee zijn preek beëindigd.

     Vaarwel, Laura Palmer. 

Wanneer ik de begraafplaats af wil lopen samen met de jongens en Ralph, één van mijn beste vrienden van To Kill A King - ik ken hem al erg lang -  die me kwam steunen, stoot ik op iemand waarvan ik dacht dat ze verdwenen was. Lonni.

     ‘Wat doe jij hier?’ vraag ik verbaasd. ‘Moet jij je niet overzees gaan verschuilen? De politie weet over je.’

     Lonni rolt met haar ogen en streelt mijn arm.

     ‘Lieverd, dat weet ik natuurlijk wel’ zegt ze arrogant. Ze rolt met haar ogen wanneer ik achterdochtig naar haar hand op mijn arm kijk. ‘Daniel kijk, ik wil dat je weet dat ik geen spijt heb van wat ik heb gedaan, maar het leek me wel zo eerlijk om je te vertellen dat ik mezelf ga aangeven.’

     Ze glimlacht vriendelijk naar me en neemt mijn wang vast.

     ‘Zo’n zonde’ zegt ze zacht terwijl ze haar hand tegen mijn wang legt. Ralph pakt mijn arm en trekt er kort aan.

     ‘Moeten we niet gaan, Daniel?’ vraagt hij om me hieruit te helpen, maar ik maakt zijn hand van me los en die van Lonni ook.

     ‘Rot in hel.’