Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ Tell Me A Piece Of Your History ~

"Tell me a piece of your history

That you're proud to call your own

Speak in words you picked up

As you walked through life alone." ~ The Silence

Het is al bijna donker nu. Ik wacht bang af op een bankje in Hyde Park en staar stug naar de grond wanneer ik voetstappen hoor. Het zijn er meerdere en ze komen mijn kant op. Ik hoef niet op de kijken om te weten dat het Woody, Will en Kyle zijn. Toch kijk ik op.

       Ik hap naar adem. Ze lijken wel een motorbende, geen agressieve dan wel...

       Alle drie dragen ze een leren jack met daaronder een wit hemd. Woody heeft zelfs een bandana rond zijn hoofd. Ik trek een wenkbrauw op.

       Kyle grinnikt en mompelt: 'Niet naar vragen.' Ik kijk hen bedenkelijk aan, maar besluit dan toch niets te zeggen. Will en Kyle nemen naast mij plaats op het bankje en Woody blijft voor me heen en weer schuifelen.

       'Je wou met mij praten?' Ik knik.

      'Klopt.' Ik schuifel zenuwachtig heen en weer tussen Will en Kyle. 'Weten jullie nog dat ik vertelde over Dimi? Dat we samen wat gehad hebben?' Ze knikten alle drie. 'Wel ik moet jullie daar meer over vertellen. Ik wil dat jullie het begrijpen. Waarom ik dit moet doen.' Ik kijk op naar Woody. Hij neemt me meelevend in zich op.

       Dus begon ik te vertellen...

Ik nestelde me dichter tegen Dimi aan en sloeg mijn armen om hem heen. 

       'Eindelijk een plek waar ik thuis hoor' zuchtte ik. Dimi lachte zachtjes en drukte een kus op mijn hoofd. 

       Dimitri en ik hadden nu al een tijdje. Hij was één van de eerste mensen in Londen die me wilden helpen, me opnamen en vriendelijk tegen me waren. 

       Dimitri was ondertussen dan wel de leider van de meest beruchte bende van Londen, hij liet het tenminste aanvoelen of ik thuis hoorde. Dat ik hier hoorde. 

       Ik keek naar hem op en bespeurde een zorgelijke blik in zijn ogen. 

       'Wat is er?' vroeg ik bezorgd wanneer ik recht ging zitten. Dimi keek me lang aan en zuchtte dan. 

       'Ik heb je hulp nodig.' Hij ging staan en ijsbeerde door ons appartement. 

       'Hoezo je hebt me nodig? Met wat? Dimi, je weet toch dat ik je altijd kan helpen. Je hoeft het alleen maar te vragen.' Ik stond ook op en liep naar hem toe. Ik pakte hem bij zijn schouders en dwong hem me aan te kijken. 

       'Ik heb je hulp nodig bij the getaways, Laura, ben je bereid je leven te weiden aan the getaways? Hou je daarvoor genoeg van me?' Ik haalde opgelucht adem. 

       'Ik dacht dat het iets erger was, Dimi. En natuurlijk hou ik genoeg van je, flapdrol.' Ik gaf hem een duw en grinnikte zachtjes. Hij keek naar me op met een brede glimlach op zijn gezicht. 

       Toch bespeurde ik ook iets duisters... maar verder kon ik daar niet over piekeren aangezien hij zijn lippen al op die van mij drukte.

'Na een tijdje ging het slechter met mij en Dimi. De liefde was over. Ik denk ook niet dat het ooit liefde is geweest. Voor mij toch niet. Hij gaf me een gevoel van veiligheid en dat trok me aan... denk ik.' Ik adem diep in.

       'Nadat het uit raakte, begon Dimi steeds meer naar de alcohol en drugs te grijpen. Ik had hem daarvoor willen behoeden voor dat soort dingen, maar dat kon ik nu niet meer. Dus zijn we nu hier beland. Dimi is een erg jaloers type en is nog steeds erg beschermend voor me. Hij wil Woody wat aandoen omdat hij dan denkt dat hij mij dan kan raken. Hij wist zo snel van Dan. Ik... ik wil jullie niet in gevaar brengen.'

       Woody is ondertussen al begonnen met onrustig heen en weer lopen terwijl Will rustig een lolly heeft bovengehaald die hij olijk in zijn mond stopt.

       Plots loeien er politiesirene's. We kijken alle drie op en volgen de politiewagen.

       'Shit!' roep ik uit terwijl ik rechtspring. 'Nog niet eens een beetje privacy 's nachts! Ja, nu kan ik mijn plan wel vergeten' mompel ik terwijl ik begin te ijsberen voorbij Woody.

       'Welk plan?' vraagt hij verbaasd.

       'Het plan waarin ik je ging vermoorden natuurlijk! Argh allemaal om zeep.' Woody kijkt me angstig aan en doet flink passen achteruit naar Will en Kyle die recht zijn gesprongen van de bank.

       Een lantaarn achter me springt aan en dan begin ik te lachen.

       'Geintje, jongens! Wat zijn jullie gauw bang zeg!' Ik gier het uit en moet mijn armen om mijn buik heen slaan om niet over te grond te gaan rollen.

       Wanneer ik enigszins bekomen ben, veeg ik een traan weg uit mijn ooghoek en kijk ik de jongens aan. Ze staren me wat aan tot Kyle begint te grinniken.

       Hij loopt naar me toe en slaat zijn arm om me heen.

       'Laura' grinnikt hij, 'jij bent echt hilarisch!' Ik lach nog met hem mee totdat ik zijn stem hoor. Dan.

       'Amanda?' vraagt hij ongelovig. Ik kijk naar Kyle, die doodstil naast me staat met zijn arm om me heen.

       'Dan, het is niet wat je denkt' begint Kyle, maar Dans blik glijdt naar zijn arm. Kyle trekt zijn arm meteen terug en doet een stap opzij.

       'Wat is het dan wel?' vraagt hij zacht. Hij staat daar met zijn handen in de zakken van zijn high school vest.

      'Dan, ik kan het uitleggen, maar niet nu. Je hoeft het niet te weten. Het is beter voor je, geloof me.' Hij fronst pijnlijk zijn wenkbrauwen.

       'Oh,' mompelt hij dan, 'ik begrijp het al. Dank je dat je zo eerlijk was om het uit met me te maken, Amanda, ik hoop dat jullie het wel gelukkig hebben. Dank je voor de korte tijd samen.' Hij glimlacht droevig naar me en draait zich dan om. Kyle wil hem achterna lopen, maar ik houd hem tegen.

       'Nee' zeg ik resoluut waarna ik zelfs achter Dan aan ren.

       'Dan!' roep ik.

       'Daniel!' Hij blijft stug doorstappen en draait zich niet om. Ik roep nog één keer zijn naam.      

    'Dan, alsjeblieft! Luister naar me!' Hij houdt halt, maar ik word gegrepen door iets uit de duisternis van de avond.

       Ik gil en zie nog net Dans verschrikte gezicht voor iets mijn zicht ontneemt.

       'Amanda!' Ik word in een busje gesmeten, dat hoor ik aan het dichtslaan van het portier, en knal met mijn hoofd tegen iets hard. Het begint me te duizelen in de duisternis en iemand bindt mijn handen vast.

       Langzaam verdwijnt mijn bewustzijn en raak ik mijn weg kwijt in mijn onderbewustzijn…

___________________________________________

BAM, cliffhanger + dramaaaa xd gotta love it ;) Hopelijk vinden jullie het wat leuk en hou ik het boeiend voor jullie xd Deze irritante zeurberichtjes achter aan het hoofdstuk maken het er niet beter op hea? ;) Nou ja, enjoy the read and can you fill the silence?