Laura Palmer ~ Dutch BΔSTILLE Fanfiction ~

~ There Is The Familiar ~

"In my left hand there is the familiar 

In my right hand there’s the great unknown 

I can see the madly different brasses

But I’m drawn to wilder nights at home" ~ The Draw

 Ik kijk naar mijn moeder. Ze staart me bezorgd aan en legt een hand op mijn schouder.

       ‘Henry, ik wil dat je nu vertrekt’ zegt mijn moeder. ‘Je hebt Laura gezien nu. Je hebt hier niets meer te zoeken.’ Ik leg een hand op die van mijn moeder.

       ‘Nee mam, het is oké.’ Ik kijk naar haar achterom en glimlach bemoedigend. Met een achterdochtige blik op mijn vader loopt ze de gang uit naar de leefruimte.

       ‘Laura, ik heb je zo gemist’ zegt mijn vader wanneer hij zijn armen spreid. Ik sla mijn armen over elkaar en kijk hem kalm aan.

       ‘Wat kom je doen?’ vraag ik. Hij laat zijn armen zakken.

       ‘Ik wou je zien, Laura, we hebben heel wat bij te praten.’ Hij glimlacht naar me, maar ik snuif spottend.

       ‘Nu? Waarom pap? Je hebt me sinds de scheiding niet meer gebeld of bezocht. Opeens duik je op. Ik vraag me alleen maar af waarom’ zeg ik met een duidelijke walging. Mijn vader zucht en wrijft over zijn slapen.

       ‘Laten we even een wandeling maken, is dat goed?’ Ik kijk hem schattend aan. Even wandelen kan geen kwaad, denk ik.

       'Momentje dan' mompel ik wanneer ik de gang door loop naar de deur van de leefruimte. 'Mam?' zeg ik in de deuropening. Ze kijkt naar me op vanaf de sofa, waar ze samen met Luke zit.

       'Ja liefje?' Ik slik en recht mijn rug.

       'Ik ga even een wandeling maken... met pap. Maak je geen zorgen, het komt wel goed' ratel ik in één keer. Ik weet dat ze dit niet leuk zal vinden. En ik heb gelijk.

       Ze kijkt me fronsend aan en zegt: 'Ben je nou helemaal gek geworden?' Ik kijk fronsend terug.

       'Nee, mam, hij wil alleen met me praten. Ik ben bereid te luisteren.' Ze wil nog iets zeggen maar Luke is haar voor.

       Hij legt zijn hand op haar arm en kijkt haar gebiedend aan. Ze mompelt nog iets en zegt dat ik kan gaan. Ik knik.

       'Ik ben zo terug, ik beloof het.' Daarna loop ik de gang terug op, pak ik mijn jas en sleutels mee en ga ik mee met mijn vader naar buiten.

       Het is een koude winterdag en de lucht zit er maar grauw uit. Misschien gaat het wel sneeuwen.

       'Dus' zegt mijn vader na een eindje wandelen. 'Hoe gaat het nu met je?' Ik kijk hem teleurgesteld aan.

       'Je hebt me meer dan tien jaar niet gezien en dat is alles wat je me vraagt? Of alles goed is? Pap, ik was vermist hoor!' zeg ik gefrustreerd. Hij tuit zijn lippen kort en denkt na.

       'Je moet niet denken dat ik niet mee gezocht heb, Laura, want dat heb ik wel' mompelt hij.

       'Heb jij het ook tien jaar volgehouden, net als mam?' vraag ik met opeengeklemde kaken. Ik kan de opkomende woede die ik voel voor mijn vader niet meer onderdrukken.

       Hij wrijft nerveus over mijn stoppelbaard en kijkt me dan wanhopig aan.

       'Nee dus. Ik begrijp het al, pap. Nieuw leven, nieuw begin? Ja zoiets waarschijnlijk. Hoe heet ze?' Ik schop een blikje weg voor mijn voeten en wacht geduldig zijn antwoord af.